တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် - တပြည်သူမရွှေထား

အပိုင်း - ၁

နွေဦးအတိတ်-ချစ်နိမိတ်

“မောင့် ... ထားသခင်

မြစိမ်းရှင်ထံ

မကြင်သူအား 

ကြင်မိမှားမို့ 

သနားခွင့်ထူး 

မပန်ဖူးပါ 

နွေဦးအတိတ် 

ချစ်နိမိတ်ဟု 

ဖိုလ်ဟိတ်ထင်မှတ် 

သည်လွမ်းဇာတ် ကား 

တုပ္ပတ်စတင် 

ဦးမှာပင်က 

သက်ငင်ရွက်တို့ကြွေသောလ ...”

 

အခန်း (၁)

မိဘဟူသည် သားသမီးကို ချစ်သည်မျိုးမို့ ကောင်းနိုးရာရာ အမည်ပေးကြရိုးထင်သည်။ ကျွန်တော့်မိဘများကလည်း ကျွန်တော့်နာမည်ကို မြတ်ဆွေဟု လှလှပပ မှည့်ခေါ်သွားခဲ့ကြ၏။ ခက်သည်မှာ ... မရွှေထားတစ်ယောက် ပြောင်လှောင်သရော်ခဲ့သကဲ့ သို့ပင် ကျွန်တော် မောင်မြတ်ဆွေ၌ မြတ်သော ဆွေလည်းမရှိ။ မြတ်သော မျိုးလည်းမရှိ။ မြတ်သော ဘာဆိုဘာမှမရှိ ...။ မရှိ ...။

လူမှန်း ကောင်းကောင်း မသိခင်ကတည်းက မိဘမဲ့။ လူလားမြောက်ချိန်၌ တစ်ကောင်ကြွက် ...။ လူကြီးဖြစ်လာပြန်တော့ အထီးကျန် ...။

ခေတ်စားနေသောစကားနှင့် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ကဗျာဆန်ဆန်ဆိုရသော် မုန်တိုင်းထန်သော (ဝါ) ခယောင်းတောပမာ တူသော ကျွန်တော့်အတိတ်၌ မက်မော တသဖွယ်ရာတို့ မရှိပါ။ မက်မော တသဖွယ်ရာ မဟုတ်သော်လည်း မမေ့နိုင်သောအရာကို လွမ်းဖွယ်ရာဟု ဆိုခွင့်ရှိလျှင်မူ ကျွန်တော်၌ လွမ်းဖွယ်သောအတိတ် ရှိခဲ့ဖူးပါသည်။

မှန်သည် ...။ လွမ်းဖွယ်သောအတိတ် ...။

ကျွန်တော်၏ ချစ်လှစွာသော (ပိုမိုတိတိကျကျဆိုရလျှင်) ကျွန်တော် တစ်ဖက်သတ်ချစ်လှစွာသော ထားတစ်ယောက်ကို သံယောဇဉ်ဗဟိုပြုထားသည့် ကာမဂုဏ်သား ဆုံလည်နွားတစ်ကောင်၏ လွမ်းဖွယ်သောအတိတ် ...။

ဆောင်းအိုကြွေလု နွေရတုလျှင် သစ်မည်မူးမူး ...။

သည်စာစကားကို ကျွန်တော် ဘယ်မှာ ဖတ်ရဖူးသည်မမှတ်မိ၊ ထားကို သတိရလျှင် ... အထူးသဖြင့် ထားနှင့် စတင်ကြုံ တွေ့ခဲ့ရသည့်အဖြစ်ကို ပြန်အောက်မေ့မိလေတိုင်း ... သည်စကားက ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားတွင် ပေါ်ပေါ်လာသည်။

ဆောင်းအိုကြွေလု နွေရတုလျှင် သစ်မည်မူးမူး ...။ 

ဟုတ်ကဲ့ ...။ တစ်ခုသော ... ဆောင်းအိုကြွေလု နွေရတုလျှင် သစ်မည်မူးမူး အချိန်မှာပါလေ ...။

အခန်း (၂)

မြန်မာပြည်၏ အလှဆုံးမြို့များတွင် ကျွန်တော်၏ ဇာတိဌာနေ ပြည်မြို့ လည်းပါသည်။

ကိုယ့်ငါးချဉ်မို့ ကိုယ်ချဉ်ရသည် မဟုတ်ပါ။ ဗြိတိသျှစစ်သူကြီး ဖီးလ်မာရှယ် ဆာဝီလီယံဆလင်းက “အရှုံးမှသည် အောင်ပွဲဆီ” ဟူသော သူ့စာအုပ်တွင် သူမရှုမလှ ရှုံးရတော့မည့်ဆဲဆဲ ပြည်မြို့၏အလှကို မမေ့မလျော့ ဖော်ပြထားသည်။

ထို ၁၉၄၂ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ၏ တစ်နေ့သော ညနေမစောင်းတစောင်းတွင်ကား ဆာဝီလီယံဆလင်းတစ်ယောက် မြန်မာ ပြည်သို့ ရောက်မလာသေး။ ဆာဝီလီယံဆလင်းဟုခေါ်သော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး ဤလူ့လောက၌ ရှိလေမှန်းပင် ကျွန်တော်မသိသေး။

ကျွန်တော့်အသက်က ၁၃ နှစ်။ ပညာက ၆ တန်း၊

ဆာဝီလီယံဆလင်းကို မသိသကဲ့သို့ ကြောက်မက်ဖွယ်သော ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မီးကြီးသည် မြစ်မင်းဧရာ ရေနံ့သာဦးမှ လှပသာ ယာသော ကျွန်တော်တို့၏ ပြည်မြို့ကြီးကို ဝါးမျိုဖျက်ဆီးပစ်လိမ့်မည်ကိုလည်း ကြိုတင်မသိနိုင်သေး။

တပို့တွဲမို့ပေါက်ပင်လဲပင်တို့ ပတ္တမြားပွင့်နီတို့ကို ကိုယ်စီဆင်စပြုနေပြီ။ 

သူမတူအောင် ရွှေရည်ဝင်းသော တမာရွက်တို့လည်း လေအလှုပ်တွင် မြေသို့ တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေဆင်းနေကြပြီ။ မြမြပြာသော ဧရာဝတီမြစ်ရေက ကြည်ကြည်လင်လင် ညင်ညင်သာသာစီးဆင်းနေသည်။

သည်ဖက်ကမ်း၌ သဲစည်းခုံပေါ်၌ သောင်ပီပီ ထွန်းစပြုပြီ။ ဟိုမှာဖက်ကမ်း၌မူ သောင်ထွန်း၊ မြရေယဉ်ညိုသည် တန့်ကြည်တောင်တော်၏ အခြေမှခွေပတ်ကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်စီးနေ၏။

တန့်ကြည်တောင်မှသည် မြောက်ဖက် ဖိုးဦးတောင်ဆီအထိ ကြောဆန့်ပြေးနေသော တောင်တန်းများထက် မှုန်မှုန်ရီရီ မြူဝန်း ရစ်သီရှိခဲ့ပြီ။

ရှုခင်းသာသော အေ-ဘီ-အမ် မိန်းကလေး အထက်တန်းကျောင်းကြီးဆီမှ တောင်ဖက်အတန်လှမ်းရာ ကတ္တရာလမ်းမကြီး၏ အနောက်ဖက် မြစ်ကမ်းနဖူး မန်ကျည်းပင်စုအရိပ်အောက်၌ ခြေတံရှည် တဲတန်းတစ်တန်းရှိသည်။

တောင်ဘက်အစွန်ဆုံးရှိ တဲတစ်လုံး၏ အရှေ့လမ်းဘေး၌ မြေစိုက်ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခုရှိ၏။ ဆိုင်းဘုတ်သည် ဟောင်းနွမ်းအို မင်းနေပြီ။ သံဖြူပြားပေါ်မှ နောက်ခံ အနက်ရောင်ဆေးသားသည် ပြယ်လွင့်စပြုပြီ။ အဖြူရောင်စာသားများကလည်း ခပ်ညစ်ညစ် ...။ စာသားကို ဖတ်ကြည့်လျှင် ...

“ပြည်ဆရာအေးကြီး၏ သား။ ဆရာမောင်ချမ်းသာ။ စောင်း၊ ဒုံမင်း၊ ပတ္တလား၊ ဘင်ဂျို တူရိယာစုံ သင်ပေးသည်။ အလှူ၊ မင်္ဂလာဆောင်၊ ပွဲနေ ပွဲထိုင် တီးဝိုင်းစုံစမ်းရန် ... ”

ဟု တွေ့ရမည်။ ယင်း ဆိုင်းဘုတ်နှင့် တဲမှာ ကျွန်တော်မောင်မြတ်ဆွေ၏ ကျေးဇူးရှင် ဂီတဆရာ ဆရာလေးဦးချမ်းသာ၏တဲ ဖြစ်သည်။ 

ဝင်းပြောင်သော ဝါးခြမ်းခင်းကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ရင်း ကျွန်တော်က မယ်ဒလင်တီးနေသည်။ ဆရာက ဝါးပိုးတိုင်တစ်လုံးကို မှီထိုင်ကာ စည်းတီးလျက် သီချင်းဆိုနေ၏။

သီချင်းမှာ ကျွန်တော့်အတွက်ရော၊ ဆရာ့အတွက်ရော၊ ကျွန်တော်နှင့်ဆရာကဲ့သို့ ဧရာဝတီမြစ်မင်း၏ကမ်းခြေတွင် မွေးဖွားကြီး ပြင်းလာခဲ့သူတွေအတွက်ရော ဘယ်သောအခါမှ မရိုးနိုင်သော ယမုန္ဒာချီ သီတာသောင်ခြေဘွဲ့ ပတ်ပျိုးကလေးဖြစ်၏။

အချိန်မှာ သီချင်းစာသားတွင်း၌ပါသော တပေါင်းတန်ခူး မိုးသားကြူးချိန်မူ မဟုတ်သေး။ ဆောင်းနှင့်နွေလျှင် ခွဲဝေခြမ်းကြသော တပို့တွဲလနှောင်း-တပေါင်းမူးမူး၊ လေရူးတော့ ဆော်လေပြီ။ နဒီတွင်း၌ ငါးကြင်းနှင့် ငါးတန်တို့ မဆန်လေသေး ...။ သောင်ရေစီး၌ လေယာဉ်စီးနေသော ကိုတံငါတို့ကိုမူ တွေ့နိုင်သည်။ လည်ချင်းယှက်လို့ နွှဲခါပျော်စံဟုတော့ မဆိုနိုင်။ သို့ရာတွင် ကြင်ဖော် တွဲလို့ ဝဲကာပျံနေကြသည့် ဟင်္သာ၊ စင်ရော်၊ ရင်ဘောင်၊ ပိန်ညင်းစသော ငှက်များကိုကား မြင်နေရ၏။

မြင်နေရသည်ဆိုသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက်။ ကျွန်တော့်ဆရာအတွက်တော့မူမဟုတ်။ အကြောင်းကား ကျွန်တော့်ဆရာ ကိုချမ်းသာမှာ စက္ခုနှစ်ကွင်း အလင်းရသူ မဟုတ်လေရာသောကြောင့်တည်း ...

ဆရာသည် သီချင်းကို လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးဆိုနေ၏။ သည်သီချင်းကို မဟုတ်။ ဘယ်သီချင်းကိုမဆို ဆရာက လွမ်းလွမ်း ဆွေးဆွေးဆိုတတ်၏။ ဆရာ့ပင်ကိုယ်သံကိုယ်၌ ငိုသံအမြဲပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အလှူပွဲများတွင် အလှူရှင်တို့က ဆရာသီချင်း ဆိုလျှင် မကြိုက်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကျွန်တော်ဖြစ်စေ၊ အခြားတပည့်တစ်ယောက်ဖြစ်စေ သီချင်းဆိုရသည်။ မျက်မှန်မည်းတပ်လျက် ဆရာက ပတ္တလားသော်လည်းကောင်း၊ စောင်းသော်လည်းကောင်း တီးရ၏။ မင်္ဂလာဆောင်ပွဲများကမူ အင်္ဂါမစုံသူ ဆရာ၏ဝိုင်းကို ငှားလေ့မရှိကြ။ ငှားသော အလှူများမှာလည်း မျက်နှာကြီး အလှူပွဲများမဟုတ်။ ဆင်းရဲသား လက်လုပ်လက်စားတို့၏ အလှူပွဲ များသာ။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော့်ဆရာမှာ နာမည်မှလွဲ၍ ဘာမျှမချမ်းသာ။

သဖြန်အဆုံး သီချင်းအပြီး၌ ကျွန်တော်က ကျွန်တော်၏ ကျွန်းသားထွင်းအိုး မယ်ဒလင်ကလေးကို ကြမ်းပေါ်သို့ အသာချထား လိုက်၏။ ဆရာကမူ ထိုင်နေရာမှ မလှုပ်သေးပဲ မြစ်ဖက်သို့ မမြင်ရသောမျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေ၏။

“ဆရာ ... ဆေးလိပ်ဖွာဦးမလား ...” 

“ဪ ... အေး ... အေး ... အကောင်းသား ...”

ကျွန်တော်က ငါးသေတ္တာဗူးခွံ ဆေးလိပ်ခွက်တွင်းမှ ဆေးလိပ်တိုကို မီးညှိပြီး ဆရာ့လက်တွင်း ထည့်ပေး၏။ ဆေးလိပ်ကို သုံးလေးခါ ဖွာရှိုက်လိုက်ပြီးမှ ဆရာက စကားဆို၏။

“ယမုန္တာကို ဆိုလိုက်ရမှ ငါ့ရင်ထဲက ချဉ်ခြင်းပေါ့သွားတယ် ... မြတ်ဆွေရေ ... မြစ်က စာထဲကအတိုင်း လှနေပြီမဟုတ်လား... ”

“လှနေပါပြီဆရာ ... ဪ ... သောင်ပေါ် ခါတိုင်းမရှိတာတွေလဲ တွေ့ရတယ် ...” ကျွန်တော်က သည်ဘက်ကမ်းသောင်ပြင်ဆီကိုလည်းကောင်း၊ ဟိုတစ်ဘက်ကမ်းမှ ဆင်တဲဆိပ်ဆီ၎င်း လှမ်းကြည့်ပြီး ပြော

“ဟေ ... ဘာတွေလဲဟ ...” 

ကျွန်တော်သည် ချက်ချင်းမဖြေသေးပဲ ပြုံးနေမိ၏။ 

“ပြောလကွာ ... မင်းဟာက ဘာလဲ...” 

“ဪ ... ယမုန္တာသင်စတုံးက ကျွန်တော်ပြောခဲ့တာ ပြန်သတိရမိလို့ပါ...”

“ဘာလဲ ... လံကွတ်တီနဲ့ ကုလားတွေလား ...

“ဟုတ်တယ် ... ယမုန္နာဆိုတာ ကုလားပြည်က မြစ်ပဲ ... ဂျမုနမြစ်ပေါ့ ... ဂျမုနမြစ်ထဲက ကိုတံငါဟာ လံကွတ်တီနဲ့ ကုလားပဲ ... လံခြားဆွဲတဲ့ အပ္ပနားတို့ ... ဆာမိတို့ ... မူတူးတို့လို ...

“မင်း တော်တော်မဟုတ်တာ ပြောတဲ့ကောင် ... မူလ ယမုန္နာ (ဝါ) ယမုနမြစ်ကတော့ ကုလားပြည်က မြစ်ပေါ့ ... နေမင်း ရဲ့ သား ယမစောင့်သောမြစ် ... ဒီလို အဓိပ္ပာယ်ရသပေါ့ ... ဒါပေမယ့် ယမုန္နာသီချင်းကတော့ တို့ရဲ့ ဧရာဝတီမြစ်ကိုပဲ ကြည့်ဖွဲ့ ထားတာပါကွာ ... ယမုန္နာ ... ယမုန်တို့ဆိုတာလဲ မြန်မာမှုက မွေးစားထားတဲ့စကားတွေပါ ... မြစ်ပဲ ... ရေပဲလို့ သာမာန် အဓိပ္ပာယ်ကောက်ရတယ် ... ”

“ဆရာ တစ်ခါပြောပြလို့ ရှင်းပါပြီ ... ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲ မြင်မြင်လာတာ ပြောရတာ ...” “မင်းမြင်ပုံကလဲကွာ ... စာရဲ့ ရသ အလှပျက်လှတယ် ... ကြံကြံဖန်ဖန် ကိုတံငါကို လံကွတ်တီနဲ့လို့ ...” “အခုလဲ ရသအလှပျက်အောင် ပြောရဦးမယ် .... မြစ်ထဲက သောင်ခုံပေါ်မှာ လံကွတ်တီနဲ့ ကုလားတွေ ...” “ဘာ ... မြစ်ထဲက သောင်ခုံပေါ်မှာ လံကွတ်တီနဲ့ ကုလားတွေ ... “ဟုတ်တယ် ဆရာ ... စစ်ပြေးကုလားတွေ ...”

ထိုအချိန်၌ ရန်ကုန်မြို့ကို ဂျပန်က မကြာခဏ ဗုံးကြဲနေပြီ။ ကုလားစစ်ပြေးများစွာသည် ပြည်မြို့သို့ 

“ကုလားတွေ ပြေးလာပြီဆိုတော့ အင်္ဂလိပ်တွေ ဆုတ်တော့မယ်ထင်တယ် ... မင်း စစ်သတင်းဘာကြားသေးလဲ ...”

“သတင်းစာတွေထဲဖတ်ရတာကတော့ အင်္ဂလိပ်တွေရဲ့ စင်ကာပူခံတပ်ကြီးက သိပ်တောင့်သတဲ့ ... စင်ကာပူကို ဂျပန်မပြို နိုင်ဘူးတဲ့ ... စင်ကာပူမပြိုသမျှ ဂျပန်လဲ မြန်မာပြည်ကို မရောက်နိုင်ဘူးတဲ့ ...

“ဟာ ... ဒါလောက်တော့ ငါလဲ ကြားဖူးတာပေါ့ ... ငါမေးတာက တခြားသတင်း ...” “တခြားသတင်းတွေကတော့ စုံလို့ပဲ ... အခု ယိုးဒယားမှာ ဂျပန်တပ်တွေချည်း မဟုတ်ဘူးတဲ့ ... မြန်မာတပ်တွေလဲ ပါသတဲ့”

“ဟေ ... မြန်မာတပ်တွေ ...” “ဟုတ်တယ် ... အဲဒီမြန်မာတပ်တွေထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ ပြည်ကလူတွေလဲ ပါသတဲ့ ...” “တကယ် ...”

“ဒီလိုပဲ ကြားတာပဲ ... မြို့ထဲမှာလဲ အခု အဖမ်းအဆီးသိပ်များတယ် ... ကျွန်တော်တို့ အမျိုးသားကျောင်းက ကျောင်းအုပ်ကြီးတောင် ဖမ်းသွားပြီ ...”

“ဘာဖြစ်လို့ ဖမ်းတာလဲ ...”

“အင်္ဂလိပ်ကို ဆန့်ကျင်တဲ့လူမှန်သမျှ ဖမ်းတာပဲ ... သခင်တွေကတော့ ထိပ်က အဖမ်းခံရတာပေါ့... တချို့လဲ အဖမ်းမခံပဲ အိမ်က ပျောက်ကုန်ပြီ ... သူတို့ကလဲ ဟောတာကိုး ... အင်္ဂလိပ်အခက် မြန်မာ့အချက်တဲ့ ... ဂျပန်နိုင်ရင် မြန်မာပြည် လွတ်လပ်ရေးရမယ်တဲ့ ... ဆရာ့မို့ တိုးတိုးပြောရဦးမယ် ... အခု လူတွေအားလုံးက ဂျပန်မျှော်နေကြတယ် ...

“ဂျပန်ကိုမျှော်တာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ... မင်း ခုနင်ကပြောတဲ့ လွတ်လပ်ရေးဆိုတာကို မျှော်တာ ... ဒါထက် မင်း ... လကို ကြယ်ဖောက်တာ မြင်လိုက်သလား ...”

“ဟာ ... မြင်တာပေါ့ ...”

ပြီးခဲ့သော ပြည်ရွှေဆံတော်ဘုရားပွဲ ကျင်းပနေစဉ်ကဖြစ်သည်။ ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်၌လည်းကောင်း၊ ကုန်းတော်ပတ်ဝန်းကျင်၌ လည်းကောင်း၊ လူပရိသတ် ကြိတ်ကြိတ်တိုး စည်ကားနေသည်။ ထိုအချိန်က ကျွန်တော်သည် သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြသော လှဦး၊ဟုတ်ကျန်၊ အောင်ကြည်တို့နှင့်အတူ ရင်ပြင်ပေါ်တွင် ရှိသည်။ မည်သူက စသည်မသိ။ လူတို့သည် ကောင်းကင်သို့ မော့ကြည့်ကြ

ကုန်သည်။ ဆောင်း၏ ပြာလဲ့သောကောင်းကင်တွင် လသည် ထိန်အောင်သာနေ၏။ ထိန်အောင်သာနေသော လဆီသို့ ကြယ်တစ်လုံးသည် တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာနေသည်။ မကြာမီပင် ကြယ်သည် လတွင်းသို့ ဝင်သွားပြီး အခြားတစ်ဖက်မှ ထိုးဖောက်ပြန်ထွက်လာ၏။ ဘုရားပွဲတော်တစ်ခုလုံး ရုတ်ရုတ်သဲသဲ အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ်သွားခဲ့၏။

ကျွန်တော်တို့ပြည်မြို့တွင် လကို ကြယ်ဖောက်သည့်အကြောင်း ပြော၍မဆုံးကြအောင် ရှိသည်။ အတိတ်တဘောင်အမျိုးမျိုး လည်း ပေါ်လာ၏။

မျက်စိမမြင်ရှာသော ဆရာကား လကို ကြယ်ဖောက်သည်ကို ကိုယ်တိုင်မတွေ့ရ။ တစ်ဆင့်စကားတော့ ကြားပြီးပြီ။ ယခုဘာကြောင့်မေးပါသနည်း။

“ဆရာ ဘာလို့ မေးတာလဲ ...”

“လကိုကြယ်ဖောက် ဂျပန်ရောက်လို့ ပြောနေကြတယ် မဟုတ်လား ... ဂျပန်ရောက်လာမယ်မလာမယ်တော့ မသိဘူး ... လနဲ့ ကြယ်နီးရင် မကောင်းဘူး ... ပြည်ကြီးပျက်တတ်သတဲ့ ... စစ်ကြီးများ တို့ဆီ ကူးလာဦးမလား မသိပါဘူးကွာ ... ကူးလာ ရင်တော့ ဒုက္ခပဲကွာ ...

ကျွန်တော်သည် ဆရာ့ကို ဂရုဏာသက်စွာ ကြည့်မိ၏။ အမှန်က ကျွန်တော်သည် စစ်ကိုမကြောက်။ ကြောက်ရအောင်လည်း စစ်ဆိုသည်ကို တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသေး။ ဆရာကတော့ ကြောက်ရှာမည်။ မျက်မမြင်ဒုက္ခိတတစ်ဦးမည်သည် အားငယ်စိုးရိမ်တတ်မြဲ မဟုတ်လော။

ဆရာ စိတ်သက်သာစေရန် ကျွန်တော်က အားပေးစကားပြောရ၏။

“တွေးပူမနေပါနဲ့ ဆရာရယ် ... စစ်ရောက်လာလဲ ခဏပေါ့ ... လူတွေကတော့ ပြောနေတယ် ... ဂျပန်မြန်မြန်ရောက်ရင် ကောင်းမယ်တဲ့ ... ဂျပန်ရောက်လာရင် ကုန်ပစ္စည်းတွေ ခုထက်ပေါမတဲ့ ... ဆရာသိသားပဲ ... ဂျပန်ပစ္စည်းမှန်သမျှ ဈေးနည်းတာပဲ မဟုတ်လား ... ဆင်းရဲသားတွေ ဟန်ကျမှာပေါ့ ...”

ဆရာသည် အင်းရှည်ကြီးတစ်လုံးချလိုက်၏။

“အင်း ... ရောက်လာလို့ ကောင်းမှာကနောက် ... အင်္ဂလိပ်က ခံမတိုက်ဘူးတဲ့လား ... ခံတိုက်ရင် စစ်တလင်းဖြစ်မှာ သေချာတယ် ... စစ်တလင်းဖြစ်တော့ ဘယ်ပြေးကြမလဲ ... ဒါထက် စစ်ရောက်လာရင် မင့်အစ်မက ဘယ်ပြေးမယ်လို့ ပြောသလဲ