ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း - နေမင်းတစ်ထောင် (၇)

ကိုရဲလောင်းသည် ထင်ရှားမှု ကျော်ကြားမှုကို မလိုလားချေ။ :

မလိုလားသော်ငြား သည်မိုးနတ်ကုန်းချစ်တီးအား သူကြားဖူးသော နည်းတစ်ခုဖြင့် စမ်းသပ်ကြည့်ခြင်းဖြစ်၏။ မအောင်မြင်လည်း မတုန်လှုပ်၊ အောင်မြင်သော်လည်း ဘဝင်မမြင့်။ ။

သို့သော် မင်းပြေးရွာမှ လယ်သမား၊ ယာသမားတွေ ညဉ့်တွင်းချင်း ရောက်လာကြသည်။ သကာရည်အိုး၊ ထန်းလျက်၊ ပေါက်ပေါက်ဆုပ်၊ အိမ်ဖြစ် အထည်၊ အုပ်စောင်၊ တဘက်၊ ပုဆိုး စသည်များဖြင့်။

“ဘကျိုင်းရဲ့ တူကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ပါဗျာ” သည်အထဲတွင် မိတ္တလည်းပါသည်။

“ရာဇဝတ်အုပ်က ဌာနာအုပ်ရဲ့ အခန်းထဲကထွက်လာပြီး သွားကြ၊ သွားကြ။ တစ်ယောက်မကျန် အခုထွက်၊ မြန်မြန်ထွက်သွားကြ' အော်တော့ ကိုယ့်နားကိုတောင် ကိုယ်မယုံဘူးဗျာ”

“ဟုတ်သယ်။ ကျုပ်တို့ကလည်း အချုပ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေရမယ်၊ ရုံးမှာ ဘယ်လိုပြောရမယ်ကအစ တိုင်ပင်ထားကြသာဗျ”

အတွင်းရေးမှူး သခင်စံပွင့်ကလည်း ဝမ်းသာအားရပြော၏။ ထိုအခါ သခင်မိတ္တက “ချစ်တီးကို အစ်ကို ဘာသွားပြောသာတုန်း”ဟု မေးသည်။

ကိုရဲလောင်း မဖြေပါ။ အင် အာ အိ အဲလုပ်ရင်း စကားရှာသည်။ ရှာရခြင်းမှာ ချစ်တီးအား သူခြောက်လှန့်လိုက်သော ခြောက်လုံးကို ဖော်ပြရန် မသင့်သောကြောင့်ဖြစ်၏။

မြန်မာလူမျိုးများသည် မြင့်မြတ် အထက်တန်းကျသော အယူဝါဒ ရှိသူများပီပီ စိတ်ထားမြင့်မြတ်ကြ၏။

ခရီးသွားသူတွေ နားခိုနိုင်ကြပါစေဟု ခရီးဘေး၌ ဇရပ်ဆောက်ထားခြင်း၊ ရေငတ်သူတွေ သောက်ကြပါစေဟု ခရီးဘေး၌ ရေချမ်းစင် တည်ထားခြင်း၊ လှည်းကုန်သည်တို့ ရေမိုးအဆင်ပြေပါစေဟု ခရီးဘေး၌ တစ်ဖက်ဆည်ကန် ဆည်ခြင်း၊ ရေတွင်းတူးထားခြင်း စသည်စသည်တို့သည် မြင့်မြတ်ယဉ်ကျေး ရာတွင် အထက်တန်းကျကြောင်း ထင်ရှားသည့် ပြယုဂ်များဖြစ်ကြ၏။

မျိုးမတူ ဇာတ်ခြားများ ဝင်လာမစဲ တသဲသဲရှိသည်ကို ကြင်နာစိတ် ခင်မင်စိတ်ဖြင့် ခွင့်ပြုကြ၊ အစားအစာကအစ ပေးကမ်းကြိုဆိုကြခြင်းမှာလည်း အလွန်မြင့်မြတ်ယဉ်ကျေးသော စိတ်နေစိတ်ထားရှိသည့် လူမျိုးမှသာ ပြုမူ နိုင်သည့် အပြုအမူဖြစ်သည်။

ထိုလူမျိုး၏ မြင့်မြတ်မှုနှင့် မထိုက်တန်သူများသည် ယုတ်မာကြ၏။ ကောက်ကျစ်ကြ၏။ ယာရှင်ကို မျောက်ချောင်း၊ အိမ်ရှင်ကို ဧည့်မောင်းလာ ကြ၏။ မြန်မာတို့၏ မြင့်မြတ်သော နှလုံးဖြူသည် သူယုတ်မာများကြောင့် ညိုညစ်လာကြ၏။ ထိုမှတစ်ဆင့် မည်းနက်လာကြ၏။

မိုးနတ်ကုန်း ချစ်တီးအား ကိုရဲလောင်း ခြိမ်းခြောက်လိုက်သော စကားကို ကိုရဲလောင်းသည် အောက်အရပ်မှ ရခဲ့၏။ ကောက်ရိုးပုံပင်မချန် သိမ်းယူသွားပြီးနောက် လူကိုပါထောင်ချသော ချစ်တီးအား သီးစားလယ်သမား မမုန်းပါ။ သို့သော် သူ ထောင်မှလွတ်လာချိန်၌ ဇနီးရော သမီးပါ ချစ်တီး၏ မယား ဖြစ်နေချေပြီ။ ထိုအခါတွင် ထောင်ထွက်သီးစားအတွက် ယုတ်မာမှုကို ယုတ်မာမှုဖြင့် တုံ့ပြန်ရန်သာရှိတော့၏။

သို့ရာတွင် ရက်စက်လွန်း ယုတ်မာလွန်းသော ထိုနည်းကို ကိုရဲလောင်း မပြောချင်ပါ။ “မင်း ငါ့ကို ဘာကောင်မှတ်လဲ။ ဝန်ကြီးချုပ်ဦးစောပိုင်သဲ့ သူရိယသတင်းစာက သတင်းထောက်။ အမှုကို ရုပ်သိမ်းရင် ရုပ်သိမ်း၊ မရုပ်သိမ်းရင် တစ်ပတ်အတွင်း မင့်ကို ပြည်နှင်ဒဏ် ခတ်လိမ့်မယ်လို့ ဖြီးသာ ပါကွာ” ဟု ပြီးစလွယ် ပြောချလိုက်လေ၏။ ။

“အံ့သဗျာ။ ကျုပ်ဖြင့် ချစ်တီးက “မိတ်သဟာယမပျက် ဆိုးတူ ကောင်းဖက် ဆက်လက်ဆက်ဆံကြပါစို့ဗျာ'တဲ့၊ ချစ်တီးက လာပြောသာ။ နောင်ကြီးမှာ ပီယဆေးပဲရှိသလား၊ အဟန့်ပဲရှိသလား”

မင်းပြေးရွာသား ကာယကံရှင်လယ်သမားက လက်ဖျားတခါခါဖြင့် ပြော၏။ တအံ့တသြ ချီးမွမ်း၏။

“အာစေးထည့်မဲ့ဂါထာ ရှိရမယ်ကွ” ပေါက်ပြ၏အဖေက တစ်ထောင့်မှ လှမ်းအော်၏။

“ဘာမှမရှိဘူး။ ခင်ဗျားတို့ဘက်က မှန်ကန်လို့ ညီညွတ်လို့။ နောက် နောင်လည်း အခုလိုသာ ညီညွတ်ပေစေ၊ မှန်ကန်ပေစေ။ အောင်မှာပဲ”

မည်သို့လျှင် ကိုရဲလောင်း လှီးလွှဲစေကာမူ သူသည် နေ့ချင်းညချင်း လူစွမ်းကောင်း ဖြစ်လာ၏။ သူ၏ ထင်ရှားကျော်ကြားသော သတင်းသည် သွေးသောက်စု တိုက်နယ်ကိုကျော်ပြီး မိုးနတ်ကုန်း မလွန်အထိ ပြန့်လွင့်၏။

ထိုအခါ ယခင်က ဝတ်ကျေတန်းကျေသာ တုံ့ပြန်ခဲ့သော ချစ်ဖေတို့ လူသိုက်သည် ကိုရဲလောင်းထံ ချဉ်းကပ်လာ၏။တို့ဗမာလူငယ်အစည်းအရုံး မည်သို့ဖွဲ့ရမည်နည်း။

သို့ကြောင့် ကိုရဲလောင်းမှာ ဝမ်းသာအားရဖြစ်ကာ သခင်မိတ္တနှင့် ညှိနှိုင်းရ၏။ မြို့နယ်နှင့် ဆက်သွယ်ပုံများလမ်းညွှန်ရ၏။ တစ်လက်စတည်း  အခြားရွာများပါ ပါလာအောင် အကြံပေးရ၏။

- “ရက်အနည်းငယ်အကြာ တစ်ခုသောအဖိတ်နေ့တွင် ကိုခင်မောင်တင့် ဝမ်းသာအားရ ရောက်လာကာ ထမင်းစားဖိတ်ပြန်၏။ ဘရွှေကျိုင်းပါ ကြွပါ  ဟူ၏။ ဘရွှေကျိုင်း ပါသည်ဖြစ်စေ မပါသည်ဖြစ်စေ ကိုရဲလောင်း အလွန်  ဝမ်းသာ၏။ သူအလွန်သွားချင်နေသည့်နေရာ မဟုတ်တုံလော။

ခင်ခင်မြင့်၏ ချစ်စရာမျက်နှာကလေးသည် လန်းမြဲလန်းလျက်ရှိ၏။ ကျက်သရေဖြိုးတင့်မြဲ ဖြိုးတင့်လျက်ရှိ၏။ မကုန်ခန်းနိုင်သော အလှနှင့် မလျော့ပါးသော ကျက်သရေပါတကားဟု တွေးတောနေစဉ် မကြားချင် သည်ကို ကြားရ၏။ ။

“ခင်ဗျားရဲ့ ဆောင်ရွက်မှုအတွက် ကွန်ဂရက်ကျူးလိတ်လုပ်ပါရစေဗျာ။ ဝမ်းလည်းသာ၊ အံ့လည်း အံ့သြသဗျာ”

“ဟုတ်ပါရဲ့ကွယ်။ သူတို့မောင်နှမ ချီးမွမ်းနေပုံများ နားကို

ညည်းရော့”

ဒေါ်မြညွန့်၏အသံကို ကြားရချိန်တွင်ကား ကိုရဲလောင်း ဝမ်းသာ မိသည်။ သူချစ်သော မြင့်က သူ့ကို ချီးမွမ်းသည်ဆို မဟုတ်တုံ့သလော။ ဒေါ်မြညွန့်၏ တစ်ဆင့်ပြောဖြင့်ပင် သည်မျှဝမ်းသာလျှင် ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း ကြည်ကြည်ကလေးဖြင့် ပြောလာမူ ကိုရဲလောင်းမှာ မိုးကိုပင် ဒူးဖြင့် တိုက်မိပေလိမ့်မည်။ သို့သော် မိုးကို ဒူးဖြင့် မတိုက်နိုင်ပါ။ ခင်ခင်မြင့်က  ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း ကြည်ကြည်ကလေးဖြင့် ချစ်စဖွယ် လှမ်းကြည့်ပြီးနောက် ပျောက်ကွယ်သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“လယ်သမား၊ ယာသမားတွေ ဆင်းရဲပင်ပန်းတာကို မျက်စိနဲ့မြင်ရ တော့မှ ဆင်းရဲပင်ပန်းတယ်ဆိုယုံ စကားထက် ပိုပြီး ပြည့်စုံတဲ့စကားကို ကျွန်တော် ရှာမိသဗျာ။ အဲဒါလောက် ပင်ပန်းဆင်းရဲတဲ့လူတွေကို ချွေး  တစ်ပေါက်မှ မကျတဲ့လူတွေက အချိန်တန်ရင် တင်းတောင်းကြီးနဲ့လာပြီ”

“တင်းတောင်းက ၁၆ ပြည်ဝင် မဟုတ်ဘူးမောင်ရေ့။ ၁၉ ပြည်၊ ပြည် ၂၀ တောင်းကြီးတွေ” ဟု ဘရွှေကျိုင်းက ထောက်သည်။

“လယ်သမား၊ ယာသမားကို ကြည့်ပါဦး။ နေပူထဲမှာ နေရဖန် များတော့ စဉ့်အိုးနှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်ထိုင်နေရင် ဘယ်ဟာစဉ့်အိုး ဘယ်ဟာ လယ်သမား ခွဲခြားမရဘူး။ အဲဒါလောက် အသားအရေ မွဲခြောက်တာ။ ဒီလိုသာ အပင်ပန်း အဆင်းရဲခံရတယ်။ ခမျာများမှာ စားတော့ရေလုံပြုတ်၊ ဝတ်တော့ အနုပ်စုတ်ကုပ်စုတ်၊ နေရတော့ ကြွက်သိုက်၊ ဝက်သိုက်။ အဲဒါ ကိုတောင် ကိုယ်ချင်းမစာဘူးဗျာ။ စပါးကလေး တစ်တင်းလျော့ရင် ဧရာမ ရာဇဝတ်မှုကြီး ကျနေတာပဲ။ တရားစွဲပြီ၊ သီးစား ဆက်မချတော့ဘူး။ ဒီမှာလည်း ပေးစရာ တစ်စေ့မှ မကျန်တော့ဘူး။ ရှေ့လျှောက် ဘာသွားစား မလဲ။ ဒီလို လယ်သမားတွေအတွက် ခင်ဗျား ဝင်လုပ်ပေးတာ ကျေးဇူး တင်လွန်းလို့ပါ”

“သည်လိုဖြစ်ရသာဟာ ကျွန်တော်တို့တိုင်းပြည် ကျွန်ဖြစ်လို့ပဲဗျာ။ ကျွန်တော်တို့တိုင်းပြည်ကို လုယက်အုပ်ချုပ် မင်းလုပ်နေသူက မြန်မာတွေ ဆင်းရဲတွင်း နက်သထက်နက်ပြီး တရုတ်ကုလားရဲ့ ဆေးပေးမီးယူ သပေါက် ဘဝရောက်အောင် တမင်လုပ်နေတာ”

“ကွာ၊ လယ်သမား ဆင်းရဲပုံများတော့ ငါကိုယ်တိုင် လယ်လုပ်ဖူးလို့ သိသာပါမောင်တို့ရာ” ဘရွှေကျိုင်းက ဝင်ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။

“ငါ ပင်ပင်ပန်းပန်း လယ်လုပ်သာမြင်တော့မှ အမေက ပြောသကွ။ ငါတို့မှာ အကြီးကောင်ကို ခါးထစ်ခွင်ပြီး ကွင်းထဲမှာ လင်မယား နှစ်ယောက်တည်း နေခဲ့ပါသယ်ဟယ်၊ သာလောက် မပင်ပန်းပါဘူးတဲ့။

ဟုတ်သာပေါ့၊ အမေတို့မှာက ထွန်ယက်ဖို့၊ စိုက်ဖို့၊ အချိန်တန်ရင် ရိတ်ဖို့”

“အောက်အရပ်မှာ မဟုတ်လား ဘ”

“ဟုတ်ပါ့ ဆရာလေးရာ။ သည်အရပ်က လယ်သမားမတော့ လယ် ထဲကို ရေဝင်အောင် လုပ်ရသာကလေး တစ်ခုတည်းနဲ့ သီးစားခ သုံးပုံတစ်ပုံ တန်နေပြီ။ ထွန်ယက်သာက သုံးပုံတစ်ပုံ ရိတ်သိမ်း နယ်လှေသာက သုံးပုံ တစ်ပုံ၊ မြေရှင်ကို တစ်စေ့မှ ပေးဖို့မကောင်းပေမယ့် သုံးပုံနှစ်ပုံ ပေးရသယ်။ တချို့များကျတော့ ထက်ဝက်စား။ သုံးပုံနှစ်ပုံနဲ့စာရင် တော်ပါသေးရဲ့”

“ယာသမားကျတော့ကော ဘ”

“ယာသမားက ပိုဆိုးသာပေါ့ မောင်ရာ။ မိုးကြီးခေါင်မှဖြင့် ထိုင်ပြီး  ငိုဖို့ပဲရှိသယ်။ သာလောက်ကျယ်သဲ့ ယာခင်းကြီးကို ဘယ်ကရေကို ခပ်ပြီး လောင်းမတုန်း။ လယ်သမားမတော့ ချောင်းရေလာရင် မျှော်လင့်ချက်ကလေး ရှိသေးရဲ့။ မင်းတို့ ဆပ်ပကျင်းတို့များမတော့ 'ဆင်းရဲသားဆည်” ရှိနေလို့ တော်သေးရဲ့။ သို့သော်လည်း လယ်ထဲကို ရေသွင်းရင်း မိုးချုပ်နေပူ ညဉ့်နက် သန်းခေါင်မရှောင် သွားရသာပဲ။ တစ်နှစ်တစ်နှစ် ပိုးထိလို့သေသဲ့ လယ်သမား ထဲမှာ ကောက်ရိတ်ရင်း သေသူနဲ့ ရေယူရင်း သေသူဟာ ဆတူ ရှိလိမ့်မယ်”

ဒေါ်မြညွန့်နှင့် ခင်ခင်မြင့်တို့မှာ လယ်သမား၊ ယာသမားတွေ ဆင်းရဲသည် ဟုသာ ကြားဖူးကြ၏။ နေထိုင်စားသောက်ရေး ချို့တဲ့သည်ကို ဆင်းရဲသည် ခေါ်သလော၊ နေပူစပ်ခါးမရှောင် မြွေပါးကင်းပါးမရှောင် သွားလာလုပ်ကိုင် ရသည်ကို ဆင်းရဲသည်ခေါ်သလော မစဉ်းစားခဲ့မိကြချေ။ ယခု သုံးပွင့်ဆိုင် သံကြားရမှ မိမိတို့ စားမည့်ထမင်းကို မျိုမကျအောင်ရှိတော့သည်။

“အသက်တစ်ချောင်းရှင်ရေး၊ ထမင်းတစ်လုတ် စားရရေးကလည်း ပင်ပန်းလှပါကလားရှင်”

ဒေါ်မြညွန့်သည် ဘရွှေကျိုင်းအား လှမ်းပြော၏။ “အမေရေ့၊သည်ရွာမှာကဆန်ထမင်းမစားနိုင်ရင် ပြောင်းထမင်းတော့ စားနိုင်ကြသေးသဗျ။မလွန်တိုက်နယ်ဘက်ကိုကျွန်တော် တစ်ခါရောက်သွား တုန်းကများ”

“လူးတို့၊ ဆတ်တို့က ပြောင်းထက် ကြမ်းတယ် ကြားဖူးတာ ဟုတ်သလား အစ်ကို”

ကိုခင်မောင်တင့် သူ့အမေအား ရှင်းပြသဖြင့် ခင်ခင်မြင့်က ဝင်မေးခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟုတ်တယ်၊ ကြမ်းတယ်။ တို့ပါးစပ်နဲ့ မျိုမကျအောင် ကြမ်းတယ်။ အေး အဲဒီအကြမ်းကိုတောင် စားစရာမရှိလို့ နဘတ်ခဲ (နှမ်းဖတ်ခဲ) ကို ထောင်းပြီး ချက်စားကြရတယ်” ။

ဒေါ်မြညွန့်သားအမိမှာ “ဟင်”ခနဲ အော်ကာ ကိုခင်မောင်တင့်အား ငေးကြည့်နေကြလေ၏။

“ရှိသယ် ရှိသယ်။ သာ့ထက်ဆိုးသဲ့ရွာတွေ အတွင်းပိုင်းမှာ ရှိသေး” ဘရွှေကျိုင်းက ဝင်ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။

“တွင်းကြမ်း၊မင်းကုန်း၊ပျားကြီးစုဘက်များ တစ်ခါတစ်ခါ မိုးကလည်း ခေါင်၊ ပိုးကလည်း ဖျက်ရင် လက်သပ်ကိုယ်ကျွတ်ပဲ။ စားစရာဝေးလို့  မျိုးတောင်မရသဲ့အတွက် ပျားရည်တို့ လွန်ဆန်တို့ရှာပြီး သည်ဘက်ကမျိုးနဲ့ လဲကြရသယ်လေ”

ကိုရဲလောင်းမှာ မေးကြောကြီးတွေ ထောင်လာရာက “သူတို့ အသက် မသေအောင် ဘာစားကြသတုန်း ဘဒွေး”ဟု အလောတကြီးမေး၏။

“စားကောင်းမဲ့ဥတွေ ဖော်ပြီး စားကြသာပေါ့ ကွာ။ သို့ သော် ကန်စွန်းဥလို၊ ပိန်းဥလို၊ မျောက်ဥလို လွယ်လင့်တကူ စားလို့ ရသာမျိုး မဟုတ်ဘူးကွ။ ဥပမာ ကြွေးဥ”

“ကျွန်မလည်း ကြားဖူးပါတယ်” “ကျွန်တော်လည်း ကြားရုံပဲ ကြားဖူးပါတယ်အဘ။ သိပါရစေ”

ဒေါ်မြညွန့် ပြောအပြီးတွင် ကိုခင်မောင်တင့်ကလည်း ဗဟုသုတ ရှာမှီး စုဆောင်းသူပီပီ တောင်းပန်စကားဆို၏။

“ကိုယ့်ဘုရင်နဲ့ ကိုယ့်မင်းကိုယ့်ချင်းဘဝတုန်းကတော့ ဘယ် သည်လို ဟုတ်မတုန်း ဆရာလေးရာ။ ဒုဋ္ဌိက္ခန္တရကပ် ဆိုက်သယ်ကြားရင် ဘုရင် မင်းမြတ်ရဲ့ တိုက်တော်က ငွေတော်တွေ ထုတ်ပေးပြီး အဝေဝန်တွေကို လွှတ်သာကလား။ အဝေးဝန်က ဘုရင့်ငွေတော်နဲ့ ရိက္ခာတွေ ဝယ်ယူစုဆောင်း ပြီး ငတ်သယ်ကြားသဲ့အရပ် အရောက်သွား ဝေငှသာ။ အခုများတော့”

ဘရွှေကျိုင်းသည် အဖေပြောဖူးသည့် ရွှေနန်းတော်ကြီးကို စိတ်မျက်စိ ဖြင့် မျှော်ကြည့်၏။ မောင်းမမိဿံ၊ မှူးကြီးမတ်ကြီး၊ သေနာပတိ စုံညီ အလယ်တွင် တင့်တယ်စွာ စံစားနေသော သာသနာ့ဒါယကာ ဘုရင်မင်းမြတ် အား အာရုံခံစား၏။

“အခုများတော့ သည်ဆန်ကလေးဟာ နက်ဖြန်တစ်နပ်စာပဲ ရှိပါ သယ်။ သာကလေးတော့ ချမ်းသာပေးပါ ပုလိပ်တော်မင်းရယ် တောင်းပန် သာတောင် မရသဲ့ သူခိုးဓားပြ လူယုတ်မာ အစိုးရလက်ထက်မှာ မြန်မာတွေ သေလေလေ ကြိုက်လေလေပေါ့ကွယ်” ။

“ဟုတ်ကဲ့ ဘဒွေး၊ ကြွေးဥအကြောင်း ဆက်ပါဦး” ကိုရဲလောင်းကလည်း ကြွေးဥအကြောင်း သိချင်သည်။

“အလွန်ရေကုန် ထင်းကုန်သဲ့ဟာပါကွာ။ ဥကတော့ ထွားထွား ကျိုင်းကျိုင်း မျောက်ဥလိုပါပဲကွယ်။ ဖုတွေ ထစ်တွေ အမွေးတွေနဲ့။ အဲသာကို အခွံသင်ပြီး ပါးပါးလှီး နုတ်နုတ်စဉ်းပြီး ဖျင်အိတ်ထဲထည့်၊ ရေထဲမှာ တစ်နေ ကုန်စိမ်၊ လူအားနဲ့တက်နင်း အဆိပ်တွေ ကုန်အောင်ပေါ့လေ”

“အဆိပ် ဟုတ်လား ဘ”

ခင်ခင်မြင့်၏ အော်သံဖြစ်သည်။ “ဖြစ်ရလေ အဘရယ်”ဟူ၍လည်း ကွဲအက်သံကလေးဖြင့် ညည်းတွားသည်။