စိမ့် (ပညာရေး) - ပန်ထွာဘုရင်မ

စာရေးသူ၏အမှာစာ

 'ဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းသို့...

သည်လမ်းညွှန် မှတ်တိုင်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ ကျွန်မရင်ထဲတွင် လှိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘာကြောင့် လက်ခနဲ ဖြစ်သွား ရပါသလဲ။ အကြောင်းရှိပါသည်။ ကျွန်မ ငယ်စဉ်က ပုံပြင်နားထောင် ရသည်ကို လွန်စွာ နှစ်ခြိုက်သည်။ ကျောင်းပိတ်ရက် နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ကြီးကြီးဒေါ်သင်းမြိုင်ဆီသွားပြီး ပုံပြောခိုင်းသည်။

ဒေါ်သင်းမြိုင်သည် ကျွန်မတို့ အိမ်နှင့် မျက်စောင်း ထိုးရှိ တန်ရှည် ပျဉ်ထောင် အိမ်ကြီးတွင် နေသည်။ သူ့တူမ ညွန့်ညွန့်က ကျွန်မနှင့် ရွယ်တူ၊ ကစားဖော် ကစားဖက်။ ကြီးကြီး ဒေါ်သင်းမြိုင်သည် မျက်စိနှစ်ကွင်း အလင်း မရရှာပါ။ ထို့ကြောင့် ဘယ်မှမသွားနိုင်။ ခြေတန်ရှည် အိမ်၏ အော်ရှိ မြေစိုက် ကွပ်ပျက်ပေါ်မှာပင် တစ်နေကုန် တစ်နေခမ်း နေလေ့ရှိသည်။

ကျွန်မတို့ ရောက်၍ ကြီးကြီး ပုံပြောပြနော်ဟု တောင်းဆိုလျှင် ပြောမှာပေါ့။ ပြောမှာပေါ့ဟု ဆိုကာ လက်ထဲမှ ဆေးပေါ့လိပ်ကို အားရပါးရ ဖွာလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ဆေးခံခွက်ထဲ ထိုးချေ မီးငြိမ်းကာ ပုံပြောတော့သည်။

ကျွန်မသည် ဆေးလိပ်နံ့ကို မခံနိုင်၊ အလွန်မုန်းသည်။ သို့သော် ပုံ နားထောင် ချင်၍ သည်းခံရတော့၏။

ကြီးကြီးသည် ပုံပြင်များကို မထပ်အောင် ပြောပြနိုင်သည်။ (နောင်ကြီး ပြင်လာသည့် အခါ ထိုပုံပြင်များသည် နိပါတ်တော်လာ ဇာတ်တော် ငါးရာငါးဆယ်ထဲမှ ဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။)

“ဟိုး..ရှေးရှေးတုန်က..” ဟု အစချီကာ ပြောသော ပုံပြင်များထဲတွင် ဗိဿနိုးမှ “ပန်ထွာဘုရင်မ အကြောင်းလည်း ပါသည်။ ပုံပြောကောင်းသော ကြီးကြီးသည် ပန်ထွာဘုရင်မကို ဖွဲ့ဖွဲ့နွဲ့နွဲ့ ပြောပြသဖြင့် ကျွန်မ ရင်ထဲတွင် စွဲနေသည်။

နောက်ပိုင်း ကျောင်းစာတွေ များလာသဖြင့် ပုံပြင်နားထောင်ချိန် မရတော့ပါ။ သို့သော် ဗိဿနိုးနှင့် ပန်ထွာဘုရင်မကိုမူ မေ့မသွားပေ။ ထို့ကြောင့် ရန်ကုန်မကွေး ခရီး စဉ်တွင် 'ဗိဿနိုး မြို့ဟောင်းသို့' ဆိုသည့် လမ်းညွန် မှတ်တိုင်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရသည့် အခါ ကျွန်မရင်ထဲ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားခြင်းပင်။

 ဗဟုသုတဖြစ်ဖွယ် ဝတ္ထု၊ ဆောင်းပါးများ ဖတရှု လေ့လာခွင့် ရသည့်အခါ ကျွန်မ စွဲလန်းခဲ့သော ပန်ထွာဘုရင်မ အကြောင်း ဖွဲ့ဆို ရေးသားထားသည့် ဝတ္ထုများကို ဖတ်ရသည်။ ငယ်စဉ်က နားထောင်ခဲ့ရသည့် ဇာတ်လမ်းနှင့် မတူဘဲ ကွဲပြားနေသဖြင့် ဘ၀င် မကျဖြစ်ရသည်။ ဘယ်ဇာတ်လမ်း အမှန်လဲ သိချင်လာသည်။ သို့ဖြင့် ပန်ထွာ ဘုရင်မနှင့် ပတ်သက်သော စာအုပ်စာတမ်းများကို ရှာဖွေမိတော့သည်။  မင်းဘူးမြို့ရှိ မိဘများအိမ်မှ စာအုပ်ကို မွှေနှောက်သောအခါ '

ဗိဿနိုးနှင့် ပန်ထွာဘုရင်မ' စာအုပ်ကို သွားတွေ့သည်။ ရေးသူမှာ “သခင် ခင်မောင်ဦး၊

တောင်တွင်းကြီးမြို့ ဖြစ်သည်။ လေ့လာ ဖတ်ကြည့်ရာ ငယ်စဉ်က ကြီးကြီးဒေါ်သင်းမြိုင် ပြောပြသော ပုံပြင်အတိုင်း တူညီနေသဖြင့် ကျွန်မ ဝမ်းသာသွား၏။

သည်တစ်အုပ် ဖတ်ရှုရရုံဖြင့် မကျေနပ်သေးပါ။ ပန်ထွာဘုရင်မနှင့် ပတ်သက်သမျှ စာအုပ် စာတမ်းများ ကို မေးမြန်း စုံစမ်း မိပြန်သည်။

ဤတွင် စာရေးဆရာကြီး သုခမိန်နှင့် စာရေးဆရာမကြီး ကြည်ဦး၊ (ဒေါ်ကြည်ဦး) တို့ထံမှ နေမျိုးမင်းလှ သီရိသင်္ခယာဘွဲ့ခံ မြေလတ်စစ်ကဲတော်မင်း ရေးသားသည့် တောင်တွင်းကြီး သမိုင်းစာအုပ်ကို ဖတ်ရှုခွင့်ရခဲ့သည်။

စာအုပ်အဟောင်းထိုင်းများတွင် လိုက်လံမွှေနှောက်ရှာဖွေရာ ဆရာတော် ဦးဉာဏ ရေးသားသည့် 'တောင်တွင်းကြီး ရာဇဝင်သစ်' ဦးဘရှင် (ကျမ်းပြုအရာရှိ၊ မြန်မာနိုင်ငံ စစ်သမိုင်း ကော်မရှင်) ၏ 'ဗိဿနိုးမြို့ ဟောင်းနှင့် သမိုင်းအမြင်း ဦးအောင်သော် (ညွှန်ကြားရေးဝန်၊ ရှေးဟောင်း သုတေသနဌာန)၏ 'ဗိဿနိုးမြို့ ဟောင်း' တို့ကို ဝယ်ယူ ရရှိသည်။

စာရေးဆရာကြီး ဌေးမောင်ထံမှ 'သီရိခေတ္တရာစာစောင် ကိုမေတ္တာလက်ဆောင်ရရှိသည်။

စာရေးဆရာ အောင်မြတ်ဦးကလည်း စီးပွားရေး မြင့်ဦးရေးသားသည့် “ဗိဿနိုးဘုရင်မ” စာအုပ်ကို ရှာဖွေပေးသည်။

မကွေးမြို့၊ အမှတ်(၁) အထက်တန်းကျောင်းမှ ဆရာဦးမြင့်၀ေက “တေးသီချင်း  တစ်ဆယ့်နှစ်ပုဒ်" အကြောင်း ရေးသားထားသည့် စာစုကို မိတ္တူကူး၍ လာပေးသည်။

မှန်နန်း ရာဇာင်တော်ကြီး ပထမတွဲ၊ မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း အတွဲ (၇) နှင့် အတွဲ (၁၃)၊ မြန်မာမင်း အုပ်ချုပ်ပုံစာတမ်း၊ ဒုတိယပိုင်း စသည်တို့မှ အချက် အလက်များကို လေ့လာ ဖတ်ရှုပြီးသောအခါတွင်ကား 'ပန်ထွာဘုရင်မ' သည် ရုပ်လုံးကြွ၍ လှပ လာလေ တော့သည်။

ဤပန်ထွာဘုရင်မ စာအုပ်ဖြစ်မြောက်ရေး အတွက် စာအုပ်စာတမ်းများ ရှာဖွေ ပေးခဲ့ကြသည့် အထက်ဖော်ပြပါ ပုဂ္ဂိုလ်များ၊ ဗိဿနိုးမြို့တော်ဟောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ညွှန်ပြ ပြောကြားပေးသော စာရေးဆရာကြီး မင်းဘူးအောင်ကြိုင် (ဦးအောင်ကြိုင်၊ ဒုတိယ ညွှန်ကြားရေးမှူးချုပ် ငြိမ်း)၊ ရှေးဟောင်းသုတေသန ဦးစီးဌာန၊ အထက်မြန်မာပြည်) ဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းမှ တူးဖော် ရရှိသည့် ကြေးဆင်းတုတော်ပုံ ပါရှိသည့် စာအုပ်ကို ကျေးဇူး ပြုသာ ဒေါ်နန္ဒာမွန်း (ဒုတိယပါမောက္ခချုပ်၊ ယဉ်ကျေးမှုတက္ကသိုလ်၊ ရန်ကုန်) တို့အား အထူးကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

ဗုဒ္ဓဂယာ ခရီးဖော် သမီးကလေးများ မသင်းသင်းနိုင်၊ မကြူကြူနွယ်တို့ ကျေးဇူး ပြုသော 'ဖိုးဦးတောင်သမိုင်း' စာအုပ်ကို ရရှိပါ၍ အထူးကျေးဇူး တင်ရှိပါသည်။

 

စိမ့် (ပညာရေး)

၇၊၆၊၂၀၀၇

မိုးမခမြိုင်

ဒဂုံမြို့သစ် (မြောက်ပိုင်း)

 

အခန်း (၁) 

စူဠသမ္ဘဝ၊ စန္ဒမုဒိမိဖုရားနှင့်ကုမ္မဝတီဘုရင်

အဝေးဆီမှ အပြင်းနှင်လာသော မြင်းခွာသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ ညောင်ကြပ်ပင်ကြီး၏ ပင်တွင်ထိုင်ကာ ပင်စည်ကိုမှီထားသာ ကိုယ်သည် ဆတ်ကနဲခွာမိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ မြင်းခွာသံများလာရာဆီသို့ စောင်းငဲ့ကြည်ရင်း နားစွင့် လိုက်သည်။ အရိပ်အယောင် မမြင်ရသေးသော်လည်း မြင်းခွာသံများ တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။

သူလျှောက်လှမ်းခဲ့ရာ လမ်းတစ်လျှောက် မြင်းစီး ခရီးသွားများကို ကြိုးကြား ကြိုးကြား တွေ့ခဲ့ရသည်။ အချို့ ရောင်းကုန် အထုပ်အပိုးတွေ မြင်းပေါ်တင်လျက်၊ စားအိုးစားခွက် များပင် ပါလိုက်သေးသည်။ မြင်းကို ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန်ပင် စီးလာကြသည်။ ယခုမူခြင်းကို အပြင်းနှင်လျက် ရှိ၏။ မြင်းကောင်ရေလည်း နည်းအံ့မထင်။ မည်သူတွေလဲ။ ရန်သူလား မိတ်ဆွေလား။ အန္တရာယ်ပေးမည့် သူများဖြစ်ပါက သည်နေရာ သည်ဒေသမှာ သူ့ကို ကူကယ်မည့်သူ မရှိနိုင်။ လူနေအိမ်ခြေနှင့် အလှမ်းဝေးသည်။ သို့ကြောင့်လည်း ရှေ့ ခရီး မထက်တော့ဘဲ သည်ညောင်ကြပ်ပင်ကြီး အောက်မှာပင် တစ်ညတာ နားခိုရန် ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ စိတ်ချလက်ချ အပန်းဖြေမည်ကြံကာ ရှိသေးသည်။ ယခုလို မြင်းခွာသံများကို ကြားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်၏။

ထိုစဉ်မှာပင် ဟိုအဝေး တောအုပ်ကလေး အကွယ်မှ ထွက်လာသော မြင်းစီး ယောက်ျားများသည် သူ၏ မြင်ကွင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ နေအတော် စောင်းနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အလင်းရောင်လုံးလုံး မကွယ်ပျောက် သေးသဖြင့် ကောင်းစွာ အကဲခတ်နိုင်သည်။

အလို လက်ထဲမှာလည်း လှံတံတွေနဲ့ပါလား' သူ့ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲ ခုန်သွားသည်။ ဘေးနားတွင် ထိုင်နေသော သမီးငယ်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး ပွေ့ဖက်ထားလိုက်၏။ ကြည့်နေရင်း မြင်းကွင်းက ပီပြင်လာသည်။ မြင်းသည် တော်တွေပါလား။

မြင်းစီး သမားများသည် မြင်းကို ဒုန်းမဆိုင်းတော့ဘဲ ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန် နှင်လာသည်။ မကြာမီ ညောင်ကြပ်ပင်ကြီးအနီးသို့ ရောက်လာကြ၏။ ဤတွင် ရှေ့ ထုံးမှ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်ဟန်တူသူသည် ယာလက်ကို မြှောက်လိုက်သည်နှင့် အားလုံး မြင်းဇက်ကို သတ်လိုက်ကြသည်။

ရှေ့ ဆုံးမှ လူသည် သူ့လူများကို တစ်စုံတစ်ရာပြောပြီးနောက် သူတို့ သားအမိရှိရာ ညောင်ကြပ်ပင်ကြီးထံသို့ မြင်းဇက်ကို စူပေးလိုက်သည်။ ညောင်ကြပ်ပင်အောက်သို့ ရောက်သည်နှင့် ထိုသူသည် မြင်းပေါ်မှဆင်းကာ သူတို့အနီးသို့ လှမ်းလာသည်။ လှံတံကို ကိုင်လျက် ခန့်ညားစွာ ရပ်လာသော ထိုသူသည် သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ မေးလိုက်၏။

“သင်တို့က ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘယ်ကလာလို့ ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ။ ဒီအချိန်ဟာ မိန်းမသားများ ခရီးသွားရမယ့်အချိန် မဟုတ်ပေဘူး"

သူစိမ်းတစ်ဦး၏ ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးသံကြောင့် သမီးငယ်သည် ကြောက်ရွံ့ကာ သူ့ ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်နှာအပ်ပြီး တင်းတင်း ဖက်ထားသည်။ သမီးငယ် ထိတ်လန့် သွားသဖြင့် သူသည် သမီးငယ်၏ ကျောပြင်ကို ပြန်လည် ဖက်ထားလိုက်၏။ သူသည် သူစိမ်း၏ အမေးကို ချက်ချင်း မဖြေသေးဘဲ စဉ်းစား ချင့်ချိန်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် အမှန်အတိုင်း ဖြေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

"ရသေ့ပြည်ဘုရင် စူဠသမ္ဘာရဲ့ မိဖုရားပါ။ သမီးတော်လေး ဗိဿနိုး နဲ့အတူ ပုပ္ပါးသွားဖို့ ထွက်ခဲ့တာပါ။"

"အလို........ရသေ့ပြည်ဘုရင် စူဠသမ္ဘာရဲ့ မိဖုရား....ဟုတ်စ၊ လင်္ကာဒီပသူ စန္ဒမုခိ ပေပဲ၊ ရသေ့ပြည်က ပုပ္ပါး ထိသွားမယ့် ခရီးမှာ ကလေးငယ်လေးကိုသာ အဖော်ပြုပြီး သာမန် အရပ်သူလို လာခဲ့တာ အကြောင်းထူးများ ရှိလို့လား"

သည်မေးခွန်ကို စန္ဒမုခိက မဖြေပါ။ မျက်လွှာချပြီး ခတ်ဆိတိဆိတ်နေသည်။ မိဖုရား၏ အခြေအနေကို အကဲခတ်မိသော သူစိမ်းက ယခုလိုပြောလိုက်၏။

"ဖြေဖို့ ခက်ခဲနေက ရှိစေတော့။ သို့သော် သည်အချိန် သည်ခရီးလမ်းမှာ မိန်းမသားချည်း မနေသင့်ပေဘူး။ ဒါကြောင့် ကျုပ်နဲ့လိုက်ခဲ့ပေတော့”

အမိန့်ဆန်ဆန် ထိုစကားကြောင့် စန္ဒမုခီသည် သူစိမ်းကို မော်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။

“အသင်ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိရဘူးလား"

“ဟုတ်ပေသားပဲ၊ ကျုပ် ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိဘဲနဲ့ ဘယ်မှာ ကျုပ်နောက် လိုက်ဝံ့ ပါ့မလဲ၊ ကျပ်က ကုမ္ဘဝတီပြည့်ရှင် ဖြစ်တယ်။ အိမ်ရှင် ဖြစ်လေတော့ တစ်ပြည်သူ မိဖုရားနှင့် သမီးတော်တို့ကို စောင့်ရှောက်ရမယ့် တာဝန်ရှိပေတယ်။ ဒါကြောင့် နေပြည်တော်ကို လိုက်တော်မှုပါ"

ပုပ္ပါးသို့သွားသည်ထက် ကုမ္ဘဝတီတွင် ခေတ္တ ခဏနားပိုလျှင် ကောင်းပေမည်ဟု တွေးမိသဖြင့် စန္ဒမုခိသည် ငြင်းပယ်ခြင်း မပြုပေ။ သို့ဖြင့် ဘုရင်မင်းမြတ်သည် မြင်းသည်တော် တစ်ဦးကို လှမ်းခေါ်လိုက်၏ မြင်းသည်တော်လည်း ညောင်ကြပ် ပင်ကြီးအောက် ရောက်လာပြီး ဘုရင်မင်းမြတ်အား အရိုအသေပြုလိုက်၏။

ဘုရင်မင်းမြတ်က ရသူပြည်မှ စန္ဒမုဒိမိဖုရားနှင့် သမီးတော်လေးတို့ကို နေပြည်တော်သို့ ဆောင်ကြဉ်းခဲ့ရန် တာဝန်ပေးပြီးနောက် သူ့မြင်းညိုကြီးပေါ်သို့ စွေ့ခနဲ ခုန်တက်လိုက်သည်။ မကြမီမှာပင် ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့် တကွ နောက်လိုက် နောက်ပါ

များသည် စန္ဒမုခိတို့ သားအမိကို ခေါ်ဆောင်ကာ ကမ္ဘ၀တီ နေပြည်တော်ထံသို့ ရှေးရှ ထွက်ခွာ လာခဲ့ကြလေတော့သည်။

“တောလည်ထွက်ရာမှ ပြန်လာတဲ့ ကုမ္ဘဝတီဘုရင်ဟာ ညောင်ကြပ်ပင်ကြီး အောက်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ ရသေ့ပြည်ဘုရင် စူဠသမ္ဘဝရဲ့ မိဖုရားကို ကောက်ယူတော်မူခဲ့သတဲ့”

ထိုသတင်းသည် ကမ္ဘဝတီ နန်းတော်တစ်ခုလုံးသို့ ရောက်ရှိသွား၏။ ထိုမှ တစ်ဆင့် ကုမ္မဝတီ တစ်ပြည်လုံးသို့ တာမီးပမာ ပျံ့နှံ့သွားလေတော့သည်။

ဘုရင်မင်းမြတ်သည် စန္ဒမုဒိနှင့် ဗိဿနိုး မင်းသမီးကလေးတို့ကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက် ထားသည်။ ရသေ့ပြည်မှ ထွက်ခွာလာခဲ့သည့် အကြောင်းရင်းနှင့် နောက်ကြောင်း ရာဇာင်ကို သိလိုလှသော်လည်း စန္ဒမုခိမိဖုရား စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မည် စိုးရိမ်၍ ထပ်မံမေးမြန်းခြင်း မပြုတော့ပေ။

စန္ဒမုခိမိဖုရားသည် အရွယ်ကောင်း၏။ အဆင်းရူပါ လှပကြော့ရှင်း၏။ အသားအရေ ဝင်းမွတ်စိုပြေ၏။ အရိုးအဆစ် ပြေပြစ်၏။ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့၏။ တတ်သိ လိမ္မာပြီး လုံ့လဝီရိယ ရှိ၏။ ခင်မင် နှစ်သက်ဖွယ်သော စကားကို ဆိုတတ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ကုမ္ဘဝတီ နန်းတွင်းသူ နန်းတွင်းသား အားလုံးကပင် ချစ်ခင်ကြသည်။ နှစ်လို ကြသည်။

ဘုရင်မင်းမြတ်သည်လည်း စန္ဒမုခီ အပေါ်တွင် မေတ္တာတော် တိမ်းညွတ်လာသဖြင့် ညောင်ကြပ်ပင်ကို အစွဲပြု၍ “ပိပ္ပလိဒေဝီ" ဟူသောဘွဲ့ အပ်နှင်းပြီး မိဖုရား မြှောက်လိုက် လေတော့သည်။

ဗိဿနိုး မင်းသမီးကလေးကိုလည်း သမီးရင်းနှင့် မခြား ချစ်ခင်တော် မူသဖြင့် များစွာ ချီးမြှောက်တော် မူသည်။ ကမ္ဘဝတီ မင်းမှုထမ်းများ၏ သမီးငယ်များသည် ဗိဿနိုး မင်းသမီးကလေး၏ အခြံအရံများ ဖြစ်လာကြသည်။ ယုံကြည် စိတ်ချရသော အပျိုတော် ကလေး 'မိအူ' မှာမူ ဗိဿနိုး မင်းသမီးကလေး၏ အထိန်းတော် ဖြစ်လာသည်။

ကမ္ဘာ၀တီဘုရင်တွင် ထီးမွေနန်းမွေ ဆက်ခံမည့်သူ မရှိပေ။ သို့ဖြင့် လွန်စွာ ချစ်မြတ်နိုးသော ဗိဿနိုးမင်း သမီးကလေးကိုပင် နန်းမွေခံ အဖြစ် သတ်မှတ်သည်။ ပြီးတော့ 'ယင်းလွင်ပြင်' ဒေသကိုလည်း အပိုင်းအား ပေးသနားတော်မူသည်။

ယင်းလွင်ပြင်' ဒေသကား မြန်မာနိုင်ငံတွင် ရှေးဦးစွာ အခြေချ နေထိုင်ခဲ့ကြသော ''ပျူ' တို့၏ ဒေသပင် ဖြစ်သည်။ ပျူလူမျိုးများ ရောက်ရှိလာပုံ သမိုင်းကြောင်းကို ပြန်ပြောင်း၍စောင်းကြည့်သော်

တိဗက်-မြန်မာအနွယ်ဝင် မွန်ဂိုလွိုက် အမျိုးဖြစ်သော ပျူလူမျိုးများသည် တရုတ်ပြည် အရှေ့ တောင်ဘက် လောက်ဆီမှ မြန်မာနိုင်ငံ အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်

လာကြသည်။ သူတို့သည် ရေကြည်ရာ မြက်နုရာကို ရှာရင်း မြန်မာနိုင်ငံ အလယ်ပိုင်း၊  မိုးခေါင် ရေရှား ရပ်၀န်း၏ အနောက်တောင်စွန်း ဒေသ- ယင်းချောင်းဝှမ်း မြေပြန့်သို့  ရောက်ရှိ လာကြ၏။ ယင်းမြေပြန့်ကို ဖြစ်ပေါ် တည်ဆောက်ပေးသော ယင်းချောင်းသည်

ပုပ္ပါးတောင်၏ တောင်ဘက် ရေ၀ေတောင်တန်းတွင် ချောင်းဖျားခံပြီး တောင်ဘက်သို့ စီးဆင်းလာကာ လွန်စွာ ကျယ်ပြန့်သာ မြစ်ဝှမ်းမြေပြန့် တစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ 'ယင်းချောင်း သည် တောအထပ်ထပ်၊ တောင်အထပ်ထပ်ကို ကျော်ဖြတ်၍ စီးဆင်းလာရာ

တောင်ဘက်သို့ ရောက်လာလေလေ၊ ချောင်းလက်တက်များ ပို၍ များပြား လာလေလေ ဖြစ်၏။ ပဲခူးရိုးမမှ စ၍ မြို့လုလင်ကို ဖြတ်ကာ အရှေ့ ဘက်မှ 'စွန်ချောင်း' စီးဝင်လာသည်။

တောင်တွင်းကြီးမြို့၊ မြောက်ဘက်မှဖြတ်၍ စတုံချောင်း' စီးဝင်သည်။ အရှေ့ တောင်ဘက် ဆက်သွား မြို့ထံမှ စီးလာပြီး တောင်ဦးချောင်းနှင့် ပေါင်းကာ စီးလာသော 'ရန်ပယ်ချောင်း သည်လည်း 'ယင်းချောင်း' ထဲသို့ပင် စီးဝင်သည်။

သည်ချောင်းလက်တက်များကြောင့် 'ယင်းလွင်ပြင်' ကြီးသည် နုန်းမြေနုများဖြင့် အလွန် မြေဩဇာကောင်းသည်။ သည်လွင်ပြင်ကြီး၏ အကျယ်အဝန်းမှာ မြောက်ဘက်မှ

တောင်ဘက် ရန်ပယ်ချောင်း မြေပြန့်အထိ လေးဆယ့်ရှစ်မိုင် ရှည်သည်။ အရှေ့ ဘက် ပဲခူးရိုးမ၊ တောင်စွယ် အခြေ လောက်မှ အနောက်ဘက်သို့ မိုင်နှစ်ဆယ် ခန့်ကျယ်ပြန့်သည်။

သည်မျှ ကျယ်ပြန့်သည့် လွင်ပြင်ကြီးသို့ ရောက်လာကြသော ပျူတို့၏ ခေါင်းဆောင် လုပ်သူက သည်နေ ရာတွင် စခန်းချမည့် အကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ဆင့်ကဲဆင့်ကဲ ပြောလိုက်ကြရာ တစ်ယောက်စကား၊ တစ်ယောက်နားဖြင့် ပျူအုပ်စုကြီး တစ်ခုလုံး သိရှိသွားတော့သည်။ ထိုအုပ်စုကြီးထဲတွင် အဘိုးအို အဘွားအိုများ၊ လူလတ်ပိုင်း လူရွယ်ပိုင်း မိန်းမ ယောက်ျားများ၊ သားသည်အမေများ၊ ကလေးသူငယ်များ စသည်ဖြင့် အသက်အပိုင်း အခြား မျိုးစုံပါဝင်သည်။

စခန်းချ ရပ်နားမည် ထိုသဖြင့် အုပ်စုလိုက် အရိပ်အာဝါသ ရှာပြီး နေရာ ယူကြသည်။ ပစ္စည်းပစ္စယများ တင်လာသည့် မြင်းများကိုလည်း သူတို့နှင့် မနီးမဝေးတွင် လှန်ထား လိုက်ကြသည်။

အားလုံး နေရယူပြီးသည်နှင့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက ကြည်လင်ပြတ်သားသော အသံဖြင့် စကားစလိုက်သည်။

"ဒီလွင်ပြင်ဒေသဟာ နန်းမြေနေတွေနဲ့ အင်မတန် မြေဩဇာကောင်းမယ်။ စပါး စိုက်နိုင်မယ်၊ တခြားသီးနှံတွေလည်း စိုက်နိုင်မယ်။ ဒီမြေပြန့်ဟာ ကျုပ်တို့ ပျူအုပ်စုကြီး တစ်စုလုံး ဝလင်လင် စားသောက်နိုင်အောင် ကျွေးမွေး ထားနိုင်မယ်လို့ ကျုပ် တစ်ထစ်ချ ပြောရဲတယ်"

သူက စကားကို ခေတ္တ ရပ်လိုက်သည်။ သူ့လူများသည် သူ့စကားကို စိတ်ပါ ဝင်စားကွာ နားထောင် နေကြ၏။ နားထောင်ရင်း အနီးဝန်ကျင် မြေပြင် အနေအထား ကိုလည်း စောင်းငဲ့ပြီး လေ့လာ လိုက်ကြသည်။