စစ်ကိုင်းဦးဘိုးသင်း - သခင်ပေါတာ

          အင်း၊ အင်း တကယ့်ကို အင်း။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဤသို့ ပါဗျား။

          အချို့က ဆောင်းပါးများကိုရေးရန် ပြော၏။ အချို့က သဘာဝ သျှတ္တရသဘောများကို ရေးရန်ပြော၏ ။ အချို့က ဝတ္ထုရေးရန်ပြောဆို ၏။ အချို့က တိုက်လုံးခိုက်လုံးကို ရေးရန်ပြောဆိုသည့်ပြင် မရေးသော် သူရဲဘောကြောင်သည်ဟု ပြောဆိုသေး၏။ ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသူကား ၎င်း ငွေရရန် စာအုပ်ကို ရေးစေလို၏။

          ကျွန်ုပ်သည်ကား ခေတ်အလျောက်အလျား လူတို့ အထက်တန်း စားကမမှန် ကန်တော့ပွဲထိုးကာ လိုက်စားဆည်းကပ် ကိုးကွယ်နေသော ဝိဇ္ဇာ၊ ဘိုးတော်နှင့် မဝင်ဆံ့မတွေ့ ဖူး၍ အာဟာရသိဒ္ဓိပြီးသော သူမဟုတ်၊ အကယ်၍ (မရယ်နှင့်) နတ်များ မစ၍ အာဟာရသိဒ္ဓိပြီးစေကာမူ တိုးလုံးမနေဝံ့သော လူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နတ်များ အား တောင်းတော် ဝတ်လဲတော်ဆက်နေကြရ၍ နတ်သည် အဝတ်ကို ကျွန်ုပ်အား မပေးနိုင်ဟု ယူဆ၏။

          ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်လိုပဲရှိရှိ၊ ဘယ်လိုပဲ ငတ်ပြတ်ဆင်းရဲ၍ အများ ကောင်းစားလျှင် ဝမ်းသာအားရနှင့် နေနိုင်စေကာမူ ကျွန်ုပ်ကို ကျန်းမာ၍ လူနေစေ့စေ့ စာရေးနိုင်အောင် လုပ်ကျွေးသမှုပြုနေကြသည့် အိမ်နေ အဖော်များတို့ကကား ခေတ်မီမီ တင့်တယ်ဖွယ်ရာ စားဝတ်နေထိုင်လိုသူ များ ဖြစ်နေသည့်ပြင် ဓာတ်ရှင် အလွန်ကြည့်လိုသောသူများ ဖြစ်နေကြ၏။ ထို့ပြင် အိမ်သို့လာသော ဧည့်သည်များအပေါ်၌ ဧည့်ဝတ်ကျလိုသေး၏။

          ထို့ကြောင့် အင်းမှတစ်ပါး ကျွန်ုပ် မဟင်းနိုင်သလို ဖြစ်နေစေကာမူ ကျွန်ုပ်ကား မင်တံဦးတည့်ရာကို စိတ်ပါ၍ရေးသည့်ပြင် ကျွန်ုပ်သည် အများနှင့်တော့ မဆိုပါဘူး။ ခေတ်တွင် ဘောင်ဝင်နေသောသူများနှင့် ဘယ်အခါကမျှ ပနာမစားခဲ့သည်မှာ ယနေ့ထိပင် ဆိုပါစို့ ။

          ကျွန်ုပ်နှင့် ချစ်သူမိတ်ဆွေများက ကျွန်ုပ်ကို ဗုဒ္ဓဘာသာမဟုတ်ဟု ဆိုကြ၏။ ချစ်သောမိတ်ဆွေ ဗုဒ္ဓဘာသာမဟုတ်သောသူများက ကျွန်ုပ် ကို ဘာသာမရှိ၊ မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိဟု ဆိုကြ၏။ ကျွန်ုပ်ခေတ်၌ အလကား လူ့ဘောင်မဝင် လူစားတစ်မျိုးဖြစ်နေသလို နေချေပြီ။ ဖြစ်နေမှာပေါ့ ရှေးက သိုက်သမိုင်း တိတ်နိမိတ် တဘောင် စသည်တို့ကို ပြောဆိုယူဆ ကြသောသူများကို အတော်ပင် ဘုတိုက်ကာ လှောင်ခဲ့၏။ ဗေဒင်မေးခြင်း၊ နတ်မေးခြင်း၊ နတ်တင်ခြင်း၊ ဓာတ်ရိုက်ခြင်း၊ မီးထွန်းခြင်း၊ ယတြာချေ ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုသောသူများအား မတော်တရော် ပြောခဲ့၏။ ယခု ခေတ် ဘိုးတော် စသည်တို့နှင့် ကန်တော့ပွဲထိုးခြင်း စသည်တို့ကိုကား မပြောတော့ပါဘူးလေ။ ဤသည် ဤသည် လောက၌ ညံ့တီတီများကို လျှောက်၍ရေးသော် ပြီးဆုံးကုန်နိုင်ဖွယ် မဟုတ်သေးပေ။ လာချည်သေး၊တစ္ဆေခြောက်သည်တဲ့၊ သရဲခြောက်သည်တဲ့၊ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ပြောဆို ကာ ကြောက်လန့်နေသူများလည်း မနည်းလှပေ။

          စဉ်းစားစရာကား ဤသို့တည်း။ သတ္တဝါဟု ပညတ်တင်ထားခြင်း မှာ ညစ်နွမ်းခြင်း (ကိလေသာ) မကင်းသော ခန္ဓာငါးရပ် (ဝါ) ရုပ်နာမ် တို့ဖြစ်ချေသည်။

          ထိုသတ္တဝါတို့တွင် ပက်ကျိ၊ ခရု၊ ကြက်၊ ငှက်၊ ခွေး၊ နွား၊ လူ စသည်တို့ကို မြူသက်။ ငရဲ၊ ပြိတ္တာ၊ နတ် စသည်တို့ကို ဓာတ်သဘော သက်ဟူ၍ စိတ်ကို စိစစ်ခြင်းအားဖြင့် ပေါ်လာလေသည်။

          မြူသက်သဘောမှာ ခန္ဓာငါးရပ်၊ (ဝါ) ရုပ်နာမ်တို့၏ လှုပ်ရှားနိုင် မှုဖြင့် တည်နေခြင်းဖြစ်၍ ဓာတ်သဘောသက်မှာ ခန္ဓာငါးရပ်၊ (ဝါ) ရုပ်နာမ်တို့၏ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သဘောဓာတ်ဖြစ်ပြီးလျှင် ဓာတ်သဘော တည်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။

          ဆိုလိုရင်းမှာ တိရစ္ဆာန်သဘော၊ ခွေးသဘော၊ ကြောင်သဘော၊ လူသဘောတည်နေသော မြူစိုင်ကို ခွေး၊ ကြောင်၊ ကြက်၊ ငှက်၊ လူ စသည်ဖြင့် မှန်းဆကာ ပညတ်တင်ထားလေသည်။ ရုပ်နာမ် (ဝါ) ခန္ဓာ ငါးရပ်တို့၏ စွဲလမ်းမှုဖြစ်သော ဓာတ်သဘောကြောင့် ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန်၊ ပြိတ္တာ၊ နတ်၊ ဗြဟ္မာဟု တည်နေသော ဓာတ်သဘောကို မှန်းဆကာ ပညတ်တင်ထားလေသည်။

          ထို့ကြောင့် ဓာတ်သဘောသက် ဘဝများဖြစ်သော နတ်များ၊ ပြိတ္တာအပါအဝင်များတို့သည် လူ့သဘောဓာတ်ရှိသူများနှင့် တွေ့ဆုံကြုံ ကြိုက်လေသော် ဓာတ်ခိုက်ပြီးလျှင် အကြောင်းသင့်သလို ဖြစ်တတ်လေ သည်။ ။

          နိပါတ်ဝတ္ထုပါများကို ထုတ်ရေးလျှင် စာဆွေး ပိုးထိုးလောက်ကိုက် ပြန်အန်သည်ဟု ခေတ်ပညာတတ် ပညာရှိများက မြည်ဆိုကြကောင်းပေ..လိမ့်မည်။ (အကြောင်းညီညွတ်သော် တည်ရာတစ်ဆယ့်နှစ်ရပ်နှင့် ဓာတ် တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်တို့ကို ရှင်း၍ ထုတ်ဖော်စိတ်ဖြာ နိုင်ပေသတတ်။)

          လာပြီ။ ယုံတမ်းလား၊ ဟုတ်တမ်းလား။

          မြို့ကြီးတစ်မြို့မှာ တိုက်နီကြီးတစ်တိုက် ရှိသည်။ ထိုတိုက်နီကြီး ကား မြန်မာအစိုးရလက်ထက်ကတည်းက တည်သောတိုက်ဖြစ်၍ ယမ နေနှင့်သာ တည်ရသောကြောင့် အုတ်သား အနီရောင်ထွက်လေသည်။ အစစ်သဘောကား သရွတ်ကျဲ၍ မင်းရာချန်ကာ တိုက်တည်ရခြင်း ကြောင့်ဖြစ်သည်။

          ထိုတိုက်ကြီးမှာ အင်္ဂလိပ်ဝင်လာပြီးနောက် နှစ်အတော်ကြာရှိသော အခါ လူနေမရှိသည်လောက်ဖြစ်၍ ထိုတိုက်၏ ဝိုင်းကျယ်ကြီးထဲသို့ ညနေဝင်သော် မည်သူမျှ မဝင်ဝံ့တော့ပေ။ အလွန်ခြောက်သည်ဟု သတင်း ဖြစ်နေသည်။

          ထိုတိုက်ကြီးမှာ ညအိပ်လျှင် ခေါင်းကို မ ထူသည်။ ခြေနှစ်ချောင်း ကို ဆွဲချသည်။ ကြောက်စရာ လန့်စရာများကို ပြသည်ဟု မနေဝံ့ကြ ချေ။ ပရိတ်ရွတ်ခြင်း၊ ကမ္မဝါဖတ်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုသော်လည်း ထိုသဘောတို့မှ မကာကွယ်နိုင်သလိုပင် ရှိနေပေသည်။

          ပယောဂဆရာ၊ မှော်ဆရာအမျိုးမျိုးများနှင့် ကာကွယ်သော်လည်း မတတ်နိုင်ပေ။ (မြို့နာမည်နှင့် တည်နေရာကိုပင် ပြလိုပေသည်။ မဝံ့၍သာ မပြသာပေ။)

          ထို့ကြောင့် ထိုတိုက်နီကြီးမှာ ခိုများ၊ စာကလေးများ၊ ခွေးလေများ ၏ ရိပ်သာသဖွယ် ဖြစ်နေလေပြီ။ ။

          ထိုသို့နှင့် မြန်မာပြည်တွင် ကိုးဆယ့်တစ်ဌာန အုပ်ချုပ်ရေးခေတ် သို့ ရောက်လာလေပြီ။ ထိုခေတ်မှာလည်း ထိုတိုက်နီကြီးတွင် မည်သူမျှ မနေ့ကြပေ။

          ထိုတိုက်ကြီးနှင့် မနီးမဝေးလောက်တွင် စေတီတော် တစ်ဆူရှိရာ ထိုစေတီအရံအတွင်း၌ အလွန်ဆင်းရဲသော မောင်ချမ်းသာနှင့် မကြွယ် သည် ရေတံခွန်တောင်အနီး တောရွာကလေးမှလာ၍ ယိုယွင်းနေသော ဇရပ်တစ်ခုတွင် မှီခိုကာ ရေသည်ပြုလုပ် အသက်မွေးနေကြလေသည်။

          ထိုသူဆင်းရဲမောင်မယ်ထံသို့ ကိုယ်တော်ကလေးတစ်ပါးသည် ခဏခဏလာ၍ ဆွမ်းရပ်လေ့ရှိလေသည်။ ထိုကိုယ်တော်ကို အချို့က ရဟန္တာဟု ပြောကြသည်။

          တစ်နေ့မှာ ထိုတိုက်နီကြီးကိုပိုင်သော လူချမ်းသာကြီးက မောင် ချမ်းသာတို့အား တိုက်ကြီး၏အကြောင်းကို ပြောပြ၍ ထိုတိုက်မှာ နေဝံ့က နေဟုပြောဆိုကာ အခွင့်ပြုလေသည်။ မောင်ချမ်းသာသည် ထိုအကြောင်းကို မိမိတို့ထံ ဆွမ်းရပ်လာသော ကိုယ်တော်ကို လျှောက် ထား၍ ဤသို့ စကားဖြစ်နေကြလေသည်။

          “ဒကာကြီး...ဣတိပိသော ရသလား” “မရပါဘူးဘုရား”

           “ဘုရားရှိခိုးကော” “မရပါဘုရား”

          “နမောတဿကော” “မတတ်ပါဘုရား”

          မောင်ချမ်းသာထံ လာရောက်၍ ဆွမ်းရပ်သော ကိုယ်တော်ကလေး သည် မောင်ချမ်းသာတို့ လင်မယားအား နမောတဿ၊ ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ၊ ဗုဒ္ဓေါ မေ သရဏံ အညံ နတ္ထိ စသည့်သုံးမျိုးကို ထိုနေ့ ထိုဇရပ် တွင် ဆွမ်းဘုဉ်းပေး၍ သင်ပေးကာ ပြန်သွားလေသည်။

          မောင်ချမ်းသာတို့ တည်းခိုနေသော ဇရပ်မှာ အလွန်ပင် ယိုယွင်း နေ၍ နေမဖြစ်လောက်အောင်ပင် ဖြစ်နေပေသည်။ ၎င်းတို့လင်မယားမှာလည်း အလွန်ပင် ဆင်းရဲနေသည်။

          မောင်ချမ်းသာသည် ရေထမ်း၍ ရောင်းသော်လည်း ရေဝယ်သူက ပေးသည့် အခကိုသာ ယူသည်။ ရေဖိုးမည်မျှဟု မတောင်းမဆို၊ မယား အပေါ်၌ စိတ်ထားဖြူစင်၍ ပြုဖွယ်ရာသော ဝတ္တရားကို မချွတ်မယွင်း စေရအောင်ပြု၏။ မယားဖြစ်သူကလည်း လင်ဖြစ်သူ၏အပေါ်၌ ဝတ္တရား တို့ကိုကျ၍ လင့်စကားကို နားထောင်၏။ လင်ကို ၎င်း၏ကိုးကွယ် မှီခိုအားထားရာဟု လင်၏ပြောဆိုဆုံးမခြင်း၌ တည်၏။ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ လင်ကို စိတ်မခု၊ စိတ်မကောက်၊ လင်ဖြစ်သူကလည်း မယား၏အလိုကို လိုက်၍ မယားထံ ကြမ်းတမ်းသော စကားကို မဆို။ ပြောဆိုငေါက်ငမ်း ခြင်းစသည်တို့ကို မပြုဘဲ အစဉ်သဖြင့် ကြည်သာသော မျက်နှာကိုပြပြီး လျှင် ရသမျှသောကြေးငွေကို မယားထံအပ်၏။

          ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်သည် ရသည့်နေ့ကစ၍ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ တစ်မိသားနှင့် တစ်မိသားပင် ဖြစ်သော်လည်း စိတ်ခုခြင်း၊ စိတ်ကောက် ခြင်း မရှိကြချေ။ သို့သော် ၎င်းတို့လင်မယားသည် ဖျင်းသင်း၍ သြကာသ မျှမရသော လူဖျင်းများ အောက်တန်းစားများ ဖြစ်နေကြလေသည်။

          မောင်ချမ်းသာသည် ထိုတိုက်နီကြီးကို ပိုင်သောသူထံ ထိုတစ္ဆေ ခြောက်ခြင်း၊ သူရဲခြောက်ခြင်းဖြင့် ကြမ်းလှသော တိုက်ကြီး၌ နေပါမည်ဟု ပြောဆိုကာ ဝန်ခံလိုက်၍ တိုက်ရှင်လည်း မောင်ချမ်းသာတို့ လင်မယား အား နေရန် အခွင့်ပြုလိုက်လေ၏။

          တိုက်ရှင်ကား မောင်ချမ်းသာနှင့် မကြွယ်အား အခွင့်ပြုပြီးနောက် ငွေများကိုပင် ပေးသော်လည်း ငွေကိုလက်မခံကြချေ။ တိုက်ရှင်သည် မုချ မောင်ချမ်းသာတို့လင်မယား ထွက်ပြေးရမည်ဟုယူဆ၍ လက်ဆွဲ မီးအိမ်ကလေးတစ်ခုကိုပင် ပေးထား၏။

          မောင်ချမ်းသာနှင့် မကြွယ်တို့ကား ထိုတိုက်၌နေလျှင် ညအချိန်ရောက်သော် လက်ဆွဲမီးအိမ်ကလေးကို ထွန်းညှိကာ နေရာ၊ တစ်စုံ တစ်ရာမျှ ခြောက်လှန့်ခြင်း မရှိသည်သာမက ခြောက်လှန့်ခြင်း၏ အရိပ် အယောင်တို့ကိုမျှပင် မပြချေ။

          ထိုသို့နှင့် သုံးရက်ခန့် မောင်ချမ်းသာနှင့် မကြွယ်တို့ အိပ်ကြသော် လည်း ခြောက်လှန့်ခြင်း တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှ မတွေ့ကြရချေ။ ၎င်းတို့ သည် ထိုတိုက်၌ တစ္ဆေရှိသည်၊ တစ္ဆေခြောက်သည်ဆိုခြင်းကို မယုံကြချေ။

          မောင်ချမ်းသာတို့သည် ၎င်းတို့အား ဆွမ်းခံကိုယ်တော်က သင်ပေး ထားသော နမောတဿ ဘဂဝတော... ဆိုခြင်းကို သုံးခေါက်ရွတ်၏။ ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ၊ ဓမ္မံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ၊ သံဃ သရဏံ ဂစ္ဆာမိတို့ကို သုံးခေါက်ရွတ်ပြီးနောက် ဗုဒ္ဓေါမေ သရဏံ အညံ နတ္ထိ၊ ဓမ္မာ မေ သရဏံ အညံ နတ္ထိ၊ သံဃော မေ သရဏံ အညံ နတ္ထိကို ရွတ်ဆို၍ အိပ်ကြ၏။

          ထိုစာတို့သည် တစ္ဆေကြောက်သော ဂါထာလား၊ ဟုတ်မည်မထင်။ သီလခံယူရာ၌ ဆိုသောစာများဖြစ်၍ သတိမလစ်ရန်နှင့် ရတနာသုံးပါးမှ တစ်ပါး ကိုးကွယ်ရာသည် အခြားမှာ မရှိကြောင်းကို ပြခြင်းမျှသာ ဖြစ်ပါ သည်။

          မောင်ချမ်းသာတို့သည် ရွာကလေးတစ်ရွာမှ မြို့ သို့တက်၍ အလုပ် လုပ်စားသော လင်မယားမျှသာဖြစ်၍ ဤတောရွာ စာသင်ကျောင်းမှာ နှစ်တန်းမျှသာ တတ်ခဲ့သောသူများသာ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့ကို အဘယ်ကြောင့် တစ္ဆေမခြောက်သနည်း။ တစ္ဆေသည် ၎င်းတို့ကို မခြောက်ဝံ့သလော၊ လူသည် သတ္တဝါထဲတွင် အလွန်မြတ်၍ လူကမှသာ ဘုရား၊ ရဟန္တာ၊ ရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ဖြစ်နိုင်သည်။ လူ့သဘောဓာတ် ပြည့်သောလူကို အခြားသတ္တဝါတို့သည် မထီလေးစားပြုဝံ့ဟန် မတူပေ။