စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
စစ်ကိုင်းဦးဘိုးသင်း - တကယ့်လူ
Couldn't load pickup availability
အခန်း ၁
ကျွန်ုပ်အား တပည့်များက “အဘိုး” လမ်းတော့ လျှောက်ပါဦးခင်ဗျာ ဟု အဆိုများကြသဖြင့် တစ်နေ့မှာ လမ်းလျှောက်သွားရာ ဘိုကြည် အစရှိသော ခပ်ရွယ်ရွယ် လူလေးယောက် စကားပြောနေကြသည်ကို ဤသို့ တွေ့ရလေတော့သည်။
“ကွယ် ..... အင်္ဂလိပ်စာအောင်မှ ခုနစ်တန်း အောင်ရမယ်၊ မက် ထရစ် အောင်ရမယ်၊ ကျောင်းထွက်လက်မှတ် စာမေးပွဲအောင်ရမယ် ဆိုတာတော့ သက်သက်ညှဉ်းတာကွဲ၊ စာမေးပွဲအကျများအောင် လုပ် တာဘွဲ့”
ခင်ဗျားနှယ်ဗျာ အင်္ဂလိပ်စာဟာ ကမ္ဘာသုံးဗျာ”
“မင်းနှယ် ရယ်စရာကွယ်။ ပြင်သစ်ပြည်ကို သွားရင် မင်း အင်္ဂလိပ် စာ တတ်တဲ့လူဟာ ဘယ့်နှယ်နေမလဲ၊ မင်းသတင်းစာတွေ၊ မဂ္ဂဇင်းတွေ ထဲမှာ ရေးကြတာကို ကြည့်ကွယ်၊ တစ်နေ့တော့ ငါယူပြမယ်” ။
“ပြောကြတာပဲဗျာ၊ တကယ့်လူကြီးတွေက ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေ က ပြောကြတာပဲ”
“သူတို့ တတ်ထားလို့ ပြောတာကွ၊ သဘာဝကို ဘာမှနားမလည် လို့ ပြောတာကွ။ ငါပြောပြမယ်”
“ခင်ဗျား ... ဘာပြောမလဲ”
“မြေတိုင်းစာရေးကွယ်၊ ရှေးက အင်္ဂလိပ်စာမတတ်ဘဲနှင့် လုပ်ရ တယ်။ ခုခေတ်မှာ အင်္ဂလိပ်စာ မတတ်ရင် ခုနစ်တန်း မအောင်၊ ခုနစ်တန်း မအောင်ရင် မြေတိုင်းစာရေး၊ ကျောက်ထိုးဆရာတို့တောင် မလုပ် နိုင်၊ သူတို့မှာ အင်္ဂလိပ်စာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ၊ ဘာအသုံးဝင်သေးသလဲ။
တောကလူတွေကို အင်္ဂလိပ်စကားပြောဖို့လား၊ သည်တော့ လွတ်လပ်ရေး ရတော့မှ အင်္ဂလိပ်စာရဲ့ ချုပ်ချယ်ခြင်းကို ခံနေရတာပဲ မဟုတ်လား”
“ဟုတ်တော့ ဟုတ်တာပေါ့ဗျ”
“ဟုတ်ရင်ပြီးတာပဲ။ သည်အထဲ မန္တလေး ယူနီဗာစီတီက အင်္ဂလိပ် စကားပြော စာမေးပွဲ လုပ်ရပြန်သတဲ့၊ ယူနီဗာစီတီက ထွက်ပြီး အရာရှိ လုပ်တဲ့ လူတွေဟာ တောကလူတွေနှင့် ဆက်ဆံတော့ အင်္ဂလိပ်စကား ပြောဖို့လား၊ ရယ်စရာကွယ်၊ ဧရာမ ပညာရှိကြီးတွေ ထွင်လုံး၊ ဘာမှ မဟုတ်ဘူးကွဲ ။ နိုင်ငံခြား သာသနာကျောင်းများကို ထောက်ပံ့ကူညီရာ ရောက်နေတယ်”
“နိုင်ငံခြားသွားတော့”
“ထားပါကွယ်၊ သွားချင်တဲ့လူကို သင်ပါစေလား၊ မင်း အင်္ဂလိပ် စကားတတ်လို့ ယူဂိုစလေဗကီးယား၊ အီတလီ၊ ဂျပန်၊ တရုတ်ပြည်သွားတော့ မင်းအင်္ဂလိပ်စာဟာ ရယ်စရာ ဖြစ်မနေဘူးလား၊ အင်္ဂလိပ်စာတတ် မှ စာမေးပွဲအောင်ရမယ်ဆိုတဲ့ စနစ်ဟာ ကောင်းကိုမကောင်းဘူး၊ ဒါဟာ အင်္ဂလိပ် အမေရိကန်တို့ရဲ့ အရောင်ဟပ်နေတဲ့ လူများရဲ့ ပယောဂလို့ ဆိုချင်တာပဲ”
“စာမေးပွဲ ရှိတာကို မကောင်းဘူးဗျာ” “
ဒါတော့ထားပါကွယ်၊ အချိန်လိုပါသေးတယ်။ စာမေးပွဲတော့ လုပ်ပါ။ အင်္ဂလိပ်စာကို မတတ်ပေမဲ့ ပညာတတ်ရင် အအောင်ပေးပေါ့”
“ကျွန်တော်တော့ မကြိုက်ဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားစာမေးပွဲအောင်တဲ့ လူ တွေကော ဘာတတ်သလဲ၊ အဲသည်စာမေးပွဲအောင်တဲ့ လူတွေ နိုင်ငံခြား က ပြန်လာတဲ့ ဒီဂရီဆရာတွေ၊ လခစား မလုပ်ရရင် ဆန်အိတ်လည်း မပိုးနိုင်၊ ဆိုက်ကားလည်း မနင်းတတ်လို့ ငတ်တောင်သေသေးရဲ့၊ဒါနှင့်.တကယ့်လူ ဘဝင်မြင့်ပြီး တောင်လုပ်မြောက်လုပ် ပညာသင်တဲ့လူတွေကို ဖိနှိပ်နေ တာပဲ”
“မင်းဟာတော့ လွန်သကွယ်”
“မလွန်ဘူးဗျာ၊ တက္ကသိုလ်က ဒီဂရီ ရပြီး ထွက်လာလို့ အရာရှိ ကြီး လုပ်နေတဲ့လူတွေအား ခု-ခုနစ်တန်းပညာကို ပြန်စစ်မယ်ဗျာ။ တတ်မလား၊ နီတိနှင့် သမိုင်းကိုမေးရင် ခွက်ခွက်လောသွားမယ်။ သင်္ချာ ကို မေးရင်လည်း မေ့ကုန်ပြီပြောမယ်၊ နောက်ဆုံး အလုပ်လုပ်တော့ မေ့ကုန်တာပဲ မဟုတ်လား။ မေ့ကုန်တာနှင့် ကောင်းကောင်း မတတ်တာ ဟာ ဘာခြားနားသလဲဗျာ”
“မင်းနှယ်ကွာ”
“ကျွန်တော် ပြောပြမယ်။ နိုင်ငံခြားက ဘွဲ့ရပြီး ပြန်လာတဲ့ ရာဇဝင် ပါမောက္ခအား တို့အိမ်ထောင်က ကြံစုံကုန်း ဆိုတာ ဘာလဲလို့ မေးရင် သူသိမလား၊ ဒါဟာ အထက်တန်းပညာရပ်က နှစ်ထပ်ကိန်းရင်း ညီမျှ ခြင်းတစ်ပုဒ်ကို တွက်ပြစမ်းပါဆိုရင် မေ့ကုန်ပြီ ပြောမှာပဲ၊ အဲသည်တော့ ကြံစုံကုန်း ကို မသိရင်၊ နှစ်ထပ်ကိန်းရင်း ညီမျှခြင်းကို မတွက် တတ်ရင် သူဟာ အထက်တန်းပညာကိုတောင် မတတ်တော့ဘူး။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ်လဲဗျာ၊ စာမေးပွဲဟာ အပိုပဲ မဟုတ်လား၊ မဟုတ်ရင် ပညာ သင်ချင်တဲ့ လူတွေကို ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်ထားတာပဲ မဟုတ်လား”
“မင်းဟာတော့ကွယ် ဒါတော့ ...”
“တချို့က ပြောသေးတယ်။ စာမေးပွဲတွေ သိပ်အအောင်ပေးရင် အစိုးရအလုပ်ပေးနိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းသတဲ့၊ သည်စကားက ကျွန်စိတ်ဓာတ်ကို အုတ်မြစ်ချပြီးပြောတဲ့ စကားဗျ၊ စာပေပညာ သင်ကြားတာဟာ လခ စား လုပ်ဖို့ ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒါမှန်ရင် စာမေးပွဲဟာ ကျွန်ရွေးပွဲကြီး ဖြစ်နေ မှာပေါ့”
“မင်းကွယ် ဒါတော့လွန်တယ်”
“ခင်ဗျားက၊ မင်းကြီးရုံးက စာရေးကြောင့်လား၊ ကျွန်တော် လယ် သမား ကောင်းကောင်းလုပ်ချင်လို့ ရာသီဥတုကို ခန့်မှန်းတတ်အောင် ပထဝီဝင် ပညာကို ကောင်းကောင်းကြီး သင်ချင်တယ်။ ဝါသနာလည်း ပါတယ်။ ဒါပေ့ မက်ထရစ်မှာ တစ်ရှုံးတည်း ရှုံးနေတာနှင့် ခုကျောင်းက ထွက်ပြီး ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် ဖွင့်နေတယ်။ မြို့အုပ်လခလောက်တော့ စည် တာပါပဲ”
“ကိုင်း ... “ဘိုး” ကို မေးကွယ် ..
ကျွန်ုပ်လည်း “မင်းတို့ စကားကိုသာ ငါနားထောင်နေတယ်။ မင်းတို့အထဲမှာ ငါ ဘာမှဝင်မပြော၊ အိုကြီးအိုမှ ငါ အဆဲခံနေရဦးမယ်” ဆို၍ ပြန်လာခဲ့ပါသည်။
ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်အိမ်က ဘယ်ကိုမှ မထွက်ချင်၊ ထွက်လျှင် တွေ့ရပြီ။ အချို့ ပါတီရေး ငြင်းနေကြသည်။ အချို့ ဝါဒရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေး၊ နိုင်ငံရေးတို့ကို တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောနေကြသည်။ အချို့ စီးပွား ရေးကို ပြောနေကြသည်။ အချို့ အသင်းအကြောင်း၊ အမတ်လုပ်ချင် သူ၊ မြူနီစီပါယ်လူကြီး လုပ်ချင်သူ၊ သမဝါယမ လက်ကားမှာ ဥက္ကဋ္ဌ၊ အတွင်းရေးမှူး လုပ်ချင်သူ စသဖြင့် ဘိုးလုပ်ချင်တို့ အကြောင်းကို ပြောနေကြသည်။
သတင်းစာများကလည်း ဆွပေးနေသည်။ ယခုခေတ်သည် အသံ တော့ ရှိလာပြီ။ သို့သော် ကျယ်လောင်ဟန်တော့ ရှိပုံမရသေးပေ။ ထို့ ကြောင့် ကျွန်ုပ် ဘယ်ကိုမှ မထွက်ဝံ့၊ ထွက်သော် လူမတွေ့ရသောနေရာ ကိုသာ တမင်ရှာ၍သွားသည်မှာပင်။ ကျောင်းကြိုကျောင်းကြား၊ စေတီ ပျက်ကြို စေတီပျက်ကြားတို့တွင် ရှေးဟောင်းနှောင်းမြင်း ဆရာများနှင့် တွေ့ရတတ်သေးသည်။
တစ်နေ့မှာ မိတ်ဆွေတစ်ယောက် နေမကောင်းသည်ကို မေး၍ ပြန်လာရာ၊ ထူပါရုံ စေတီအနီး၌ လူသုံးယောက်ကို တွေ့ရာ၊ တစ်ယောက်က ဒါဟာ ရှင်သီလဝံသ သီတင်းသုံးတော်မူတဲ့ ကျောင်းလား” တစ်ယောက်က “ထူပါရုံဒကာဟာ ဘယ်သူပါလဲ? တစ်ယောက်က စကတည်းက သည်လိုပဲ ဖုံးတိတိကြီးလား” ဟု မေးပါသည်။
ကျွန်ုပ်လည်း အဲသည်တုန်းက ကျုပ် ဘယ်ဘဝမှာ နေသည် မသိ၊ ခွေးများ ဖြစ်နေသလား၊ ကျုပ် မမွေးသေးဘူး” ဟု ပြောပြောဆိုဆို နှင့် အတင်းပြန်လာခဲ့ရပါသည်။
ယခုခေတ်ကား ဤကဲ့သို့ ခေတ်၊ ဘယ်လိုများ ဖြစ်ချင်သလဲ မပြောတတ်ပါဘူး။ ဒုံးပျံများ လွှတ်ချင်ကြလို့ ကြိုးစားနေကြသလား မဆိုနိုင်ပါဘူး။
ဤသို့သောခေတ်တွင် ... မြို့၌ ဇရပ်နှင့် တံခွန်လုံး ရေစက်ချပွဲ မှာ ဘုန်းတော်ကြီးများ ပြန်ကြွသွား၍၊ လူများ ထမင်းစားကြပြီးနောက် အချို့ပြန်ကြ၏။ လူ ဆယ့်ငါးယောက်လောက်ကား လက်ဖက်ရည်ဖန် ဝိုင်းနှင့် စကားပြောဆိုကာ ရှိနေကြသေး၏။
“ဘကြီးမြ... ယခုခေတ်မှာ ရဟန္တာ ရှိပါ့မလား ... ရဟန္တာဟာ ဘယ်လိုလဲ .. ရဟန္တာကို မြင်ရင် သိနိုင်ပါ့မလား ..”
ဆရာတိုး ... ဆရာတို့ ကျောင်းဆရာများဟာ တော်တော် ကတ် သီး ကတ်သတ် မေးတယ် .....”
ဘကြီးမြ..... ကျွန်တော်က ကတ်သီးကတ်သတ်တာ မဟုတ် ပါ။ ဘကြီးမြက ဝိပဿနာ တရားပြဆရာကြီး လုပ်နေပြီး ... တနင်္ဂနွေ နေ့တိုင်းမှာ ပင်စင်စားကြီးများကို တရားပြနေတာနှင့် ကျွန်တော်တို့ လည်း သိချင် နာချင်လို့ပါ ခင်ဗျ...”
“ဆရာတို့ရဲ့ စကားက၊ ကတ်သီးကတ်သတ် ...”
“ဦးမြ ... ဒါကိုတော့ မေးထိုက်တယ်ထင်တာပဲဗျာ၊ ဘာကြောင့် ဆိုတော့ ယခုခေတ်မှာ ဝိမုတ္တိခေတ်လို့ အသံအော်လာပြီး ဘယ်မှာရဟန္တာ ပေါ်တယ်၊ ရဟန္တာ ကြွလာလိမ့်မယ်နှင့်၊ သွားကြလာကြ၊ ပူဇော်ကြ၊ကြိုဆိုကြနှင့် ဆိုတော့ ဆရာတို့ မေးတာဟာ မေးထိုက်တယ် ထင်တာ
‘ဝန်ထောက်မင်း ... ဆရာတိုးက ဘီအက်စ်စီ တော်တော်ကပ် တယ်ဗျ...”
ဘကြီး ... ကျွန်တော်တို့ ရဟန်းတစ်ပါး တွေ့တဲ့အခါ ရဟန္တာ လား၊ ဘာလားလို့ သိဖို့လိုတယ် မဟုတ်လားခင်ဗျာ”
“အဲဒါဟာ ဆရာတိုး သက်သက်ရဲ့ တာ ...”
ထိုအခါ မနီးမဝေးတွင်ရှိသော အင်မ်အေ အောင်ပြီး ဆရာမ တစ်ယောက်နှင့် ဘီအေတွင် ဗုဒ္ဓကျမ်းစာ၊ ပါဠိတို့နှင့် အောင်လာသော ဆရာမတစ်ယောက်တို့လည်း နားထောင်နေကြလေ၏။ စကားဝိုင်းကား ပျက်လုမတတ် လက်ဖက်ကိုစား၊ လက်ဖက်ရည်ဖန်သောက်နှင့် နေကြ လေ၏။
ထိုသို့သည်တွင် ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် ခေါင်းတုံးပြောင်လက်နေသော အဆင်မပြေသည့် လူတစ်ယောက်က ဝင်၍ ဤသို့ စွက်တော့၏။ “သည်လိုပါခင်ဗျာ .....”
ပြောစမ်းပါ မောင် ..” “မသိဖူးသော လူတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ပါတယ် ... သူဟာ ဘီအေ လား၊ အင်မ်အေလား၊ ဘာမှမတတ်ဘူးလားဟု သိပါ့မလား ...” “အင်း ... ဒါလည်းတစ်ခက် ..
သူက ဘီအေဆို ဘီအေ ရတော့မယ်၊ အင်မ်အေ ဆိုရင်လည်း အင်မ်အေ ရတော့မယ်၊ သို့သော် ဟုတ်ချင်လည်းဟုတ်မယ်၊ မဟုတ် ချင်ရင်လည်း မဟုတ်ဘူး၊ ကိုင်းဗျာ ... ဘယ်လိုသဘောပါလဲ ..."
“ ဒါတော့ ... သိဖို့ အခက်သားကလား ...”
“ဘီအေ အင်မ်အေ ကိုမှ မြင်ရုံနှင့် မသိနိုင်တော့ ရဟန္တာရင်မ ကြီးကို မြင်တာနှင့် သိနိုင်မယ်၊ မသိနိုင်မယ် ဆိုတာကို စဉ်းစားဗျာ "
“ ဒါဟာ ဟုတ်ပေတယ် ...”
“ဒါဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လို ကိုးကွယ်ရမလဲ၊ ယူဆရမလဲ ခင်ဗျာ ...”
သဘောပေါ့ ...” “မိတ်ဆွေ စကားက မရှင်းဘူးဗျာ ....”
“ကောင်းပါပြီ ...” ခင်ဗျားတို့ ဘုရားရှိခိုးဖူးသလား ...”
“ရှိခိုးဖူးပါတယ် ...”
‘ဘုရားရှိသလား ... ဟို သကျမုနိ ရုပ်တုတော်ဟာ ဘုရားလား ဗျာ ...
“ဒါကိုပဲ လိုချင်ပါတယ် မိတ်ဆွေ ...”
အသိဉာဏ်ရှိတဲ့ သတ္တဝါမှာမှ ဘုရားရှိပါတယ် ... မဇ္ဈိမမှာ ဂေါတမ မြတ်စွာဘုရားသခင် ပွင့်တော်မူပါလျက်၊ ဘုရားနှင့် မတွေ့တဲ့ ဘုရားမရှိတဲ့ နတ်ဗြဟ္မာတွေ ဒုသင်္ခရော၊ ဗာရာဏသီပြည်၊ သာဝတ္ထိ ပြည်တို့မှာ မြတ်စွာဘုရား မရှိတဲ့လူတွေ အဲသည်အခါတုန်းက အများ ကြီး၊ အချို့မှာ ဘုရားကို မသိတာနှင့် ပြစ်မှားလို့ အပါယ်ကျရသူတွေ လည်း အများကြီး၊ အဲသည်တော့ ဘုရားသည် အသိဉာဏ်ထဲမှာ ...”
“ထားပါတော့ ...”
အဲသည်တော့ဗျာ ... ဘုရားကို ထားပါဦး၊ ဆရာ့အမေးထဲမှာ လည်း ဘုရား မပါပါဘူး ... ရဟန္တာကိုပဲ ဆိုကြပါစို့ ...”
“ဟုတ်ကဲ့ ...”
“ရဟန္တာသည် မဆိတ်ချေ။ ရဟန္တာ ဆိုသည်ကား ကိလေသာ အာသဝေါကင်း၍ သံဃာ ဂုဏ်တော်ခြောက်ပါးကို ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုက သိပြီးဖြစ်ရပါမည်”
အဲသည် ကိလေသာ အာသဝေါကင်းတာကိုပဲ သိဖို့လိုပါတယ်.....”
