စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
ငြိမ်းကျော် - အချစ်ရပ်ဝန်းဒေသ
Couldn't load pickup availability
၁
မြသား မြရွက်တို့အကြားတွင် ရွှေရည်ပြောက်ထားလေသလားဟု ထင်ရ၏။ တစ်မျှော်တစ်ခေါ် ဝေးနေရာမှ တစ်စတစ်စ နီးကပ်လာသောအခါ တောနှင့်တောင်ခွင် ထက်ဝန်းကျင်၏ ရေမြေအလှအပတို့သည် ပိုမိုပီသလာလေ၏။ ရွက်ကျင်ကြွေသော ကာလ၏ ဆွတ်လွတ်တိမ်းမူးဖွယ်များပေတည့်။ အနုအရင့်ခြားနားသော သစ်ရွက်စိမ်း များကိုတောင် ခြေတစ်လျှောက် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မြင်ရသည်။ အရွက်သဏ္ဌာန်တို့ သည် အကွဲကွဲ အပြားပြား။ ရွက်နုသစ်တို့၏ အဆင်းသည် ငေးမောစေလောက်သော အစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံလေ၏။ ရှားရောင်အသွေးဖြင့်လည်းကောင်း၊ စိမ်းဝါဖျော့ဖျော့အရောင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ နီကြန်ကြန်အဆင်ဖြင့်လည်းကောင်း ပုရစ်အညွန့်အကိုက်များ စည်ပင် လျက်ရှိလေသည်။ လှမ်း၍မြင်ရသော ရွက်နုပျိုတို့သည် ကားလမ်းဝန်းကျင်၌ ကြွေကျ နေသော ရွက်ဟောင်းတို့၏ အရောင်အဆင်းနှင့် နီးစပ်လှသည်။
“ကျွန်တော် ဘယ်ကို မောင်းပို့ပေးရမလဲ”
လေယာဉ်ကွင်းရှေ့ အငှားကားစခန်းတွင် ပထမဦးဆုံး တွေ့ရာ ဂျစ်ကားပေါ်သို့ ကျွန်တော်တက်ခဲ့သည်။ ကားဆရာက ကျွန်တော် အပေါ်သို့ရောက်သည်တွင် စက်နှိုး၍ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ လေယာဉ်ကွင်းမှ မြို့ထဲသို့ သွားရာလမ်းမှာ တစ်လမ်းတည်းရှိသည်။ ထိုလမ်းအတိုင်း ကားဆရာ အရှိန်မြှင့်၍ မောင်းနေသည်။ တစ်မိုင်နှစ်မိုင်မက မောင်းလာ ပြီးမှ မေးသည်။ သူ ရုတ်တရက် မေးလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော် ကြောင်အအဖြစ်သွား၏။ ကျွန်တော်သွားမည့်နေရာကို ဖြေရမည်။ ဖြေစရာနေရာ အတိအကျမရှိ။ ထို့ကြောင့်..
“မြို့ထဲကိုမောင်းဗျာ”
ဖြေပြီးသည်တွင် သူ့ကို ဒူးယား အစီခံဘူး ကမ်းလိုက်၏။ စီးကရက်ထုတ်ယူခြင်း၊ မီးညှိခြင်းတို့ကို ကားအရှိန်မလျှော့ဘဲလျက် ကားဆရာပြုသည်။ ကျွန်တော့်ထံသို့ စီးကရက် ဘူး ပြန်လည်ပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် စီးကရက်ခဲထားရင်း...
“မြို့ထဲ ဘယ်အပိုင်းကိုလဲ”
ကျွန်တော် အဖြေရခက်၏။ ဖြစ်သည့်နည်းနှင့် ဖြေရပေမည်။ သို့သော် ကျွန်တော် သည် ဤမြို့ ဤနေရာသို့ တည်းခိုနေထိုင်စရာ အိမ်အသိအကျွမ်းမရှိစွာ လာသည်ဟု သူထင်သွားလျှင် မကောင်း။
“လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်ကို ပို့ပေးဗျာ။ လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီးမှ ကျွန်တော်သွားမယ်”
သူ့ဘယ်လက်က စီးကရက်ကို ယူသည်။ စီးကရက်ညှပ်ထားသောလက်သည် လက်ကိုင်ဘီးပေါ်တွင် အသာတင်လျက်ရှိ၏။ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ ပြုံး၏။ ကားဆရာ ၏ မျက်နှာသည် မေးရိုးကားကား၊ နှုတ်ခမ်းမွေး၊ မုတ်ဆိတ်မွေး၊ ပါးမြိုင်းမွေးများ ရိတ် ထားခါစ။ အသားအရေ စိုပြည်သည်။ အသားလတ် မျက်လုံးပေါက်ကား ကျဉ်းလှ သည်။ ပါးရိုးတို့သည် အရေပြားထူသော သူ့မျက်နှာကို ပို၍ကြီးစေသည်ဟု ထင်ရ၏။
“ဧည့်သည်ထင်ပါတယ်”
သူ့အသံသည် တိုင်းရင်းသားတစ်ဦးဦး၏ ဝဲသံ။ မည်သည့်အမျိုးအနွယ်ဟု မမှန်းဆ တတ်။
“ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ” ပြည်တန် ကားဆရာက ရယ်သည်။
“ဒီမြို့ကလူတွေ ဘယ်သူမှ ဂျစ်ကားတစ်စင်းလုံး မငှားဘူး။ လေယာဉ်ကွင်းကနေ သုံးယောက်၊ လေးယောက်၊ ငါးယောက်စုပြီး ငှားတယ်။ ပစ္စည်းတွေ သိပ်များမှ တစ်ယောက်တည်းငှားတာ။ ဆရာက ဒီခရီးဆောင်အိတ်လေးတစ်အိတ်ပဲပါတာ။ သိတာ ပေါ့။ ဆရာ ဘယ်မှာတည်းမယ်ဆိုတာ အစီအစဉ်မရှိဘူးမဟုတ်လား။ ပြီးတော့ ဆရာ အရင်က တစ်ခေါက်နှစ်ခေါက်ပဲ ရောက်ဖူးမယ်”
ကျွန်တော် အံ့အားသင့်သွား၏။ စီးကရက်သောက်ရင်း ပြုံးပြကာ... “တစ်ခေါက်ရောက်ဖူးတယ်။ ခင်ဗျား ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ”
ကားဆရာက လက်ဝဲဘက် ပစောက်ကွေ့ကို သတိထားပြီး ကွေ့သည်။ လမ်း ဖြောင့်ပေါ်သို့ရောက်မှ
“မြို့ထဲအရောက် တစ်ဆယ်လားတဲ့၊ ကျွန်တော့်ကို ဆရာမေးတယ်လေ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ် ဟိုဘက်က တစ်ဆယ်လေ။ အခု နှစ်ဆယ်ဖြစ် နတာ နှစ်နှစ်ရှိရော့မယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ကို ကားဆရာတဲ့။ ဒီကလူတွေ မန္တလေးက လာနေကျလူတွေအားလုံးက ကျွန်တော်တို့ကို တက္ကစီလို့ပဲခေါ်တယ်။ ဒီစကားက ကျွန်တော့်အဖေ ကားမောင်းတဲ့ ခေတ်ကတည်းက။ ခုထိ ဒီအတိုင်းပဲ။ ကားဆရာဆိုတဲ့ ဆရာခေါ်သံကြားရတော့ ဆရာ ဒီမြို့ခံမဟုတ်ဘူး၊ လာနေကျဧည့်သည် မဟုတ်ဘူးလို့ ကျွန်တော်သိတာပေါ့ ”
ကျွန်တော် ရယ်လိုက်၏။ ကားဆရာက ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့်။
“မှန်တာပေါ့ ဗျာ၊ ခင်ဗျား စုံထောက်တော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်”
ကားဆရာ၏ အပြုံးသည် ချက်ချင်းပျောက်သွား၏။ ခေါင်းခါပြသည်။
“မဟုတ်ပါဘူးဆရာ။ ကျွန်တော် တက္ကစီအစစ်ပါ။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာ” ကျွန်တော် ထပ်၍ရယ်လိုက်သည်။
“တက္ကစီအစစ်မဟုတ်လည်း ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျာ။ ဘာဖြစ်လို့ဆိုတော့ ဒီမြို့ကို ကျွန်တော်လာတာ မကောင်းမှုတစ်ခုခု လုပ်ဖို့လာတာမှမဟုတ်ဘဲ”
ကားဆရာက ရယ်သံဖြင့် ပြောသောစကားကြောင့် ပြုံးယောင်ယောင်နှင့် ...
“မြို့ထဲရောက်ရင် ဆရာ ကျွန်တော့်ကိုမေးကြည့်၊ ကျွန်တော့်နာမည် မောင်နှံအောင်၊ အားလုံးသိကြပါတယ်။ ဆရာ ကျောင်းသားလား”
ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်သည်။ “ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကပါ။ ဒီကို လေ့လာရေးကိစ္စနဲ့ လာတာပါ”
ဪ.. ဟု မေးကိုမော့၍ အာမေဍတ်ပြု၏။ တုတ်ခိုင်သော လည်တိုင်ရှိ အကြော ပြိုင်းပြိုင်းတွေ ထင်းလျက်။
“ကျွန်တော် ဘာအကူအညီပေးရမလဲဆရာ” စီးကရက်ရှိုက်ဖွာနေဆဲဖြစ်၍ ပြန်မဖြေအားသေး။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုနွံအောင်”
ကတ္တရာတွေ အထပ်လိုက်ကွာနေသော လမ်းပေါ်သို့ ရောက်လာ၏။ လိပ်သဲနှင့် ကျောက်စရစ်ခဲတွေ ကတ္တရာနှင့် စေးကပ်ခြင်းမရှိ။ ပြန့်ကျဲနေသည်။ ကားအရှိန်ကို ကိုနွံအောင် လျှော့ချသည်။ ကားကိုယ်ထည် မြည်သံ၊ လမ်းကြမ်းနှင့် ဘီးပွတ်သံ ဆူလှ၏။
“ဆရာတည်းဖို့ခက်ရင် ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာ တည်းပါလား။ ကျွန်တော် က ကားပိုင်ရှင်ဂိုဒေါင်ထဲမှာ ကပ်နေရလို့ မခေါ်တာပါ။ ကျွန်တော် အိမ်ပိုင်မရှိဘူးဆရာ။//
ဒီမြို့မှာ ကျွန်တော့်ဆွေမျိုး တစ်ယောက်မှမရှိဘူးလေ။ ကျွန်တော့်ဇာတိက ဂန်ဇီမှာ။ ဟိုး မြောက်ဖျား။ နို့မဟုတ်ရင် ကျွန်တော့်ဆီမှာ တည်းဖို့ ခေါ်ပါတယ်”
ပွင့်လင်းစွာပြောတတ်သည်ဟု ကျွန်တော်ထင်သည်။ စီးကရက်တိုကို လမ်းဘေး သို့ တောက်ပစ်ပြီး...
“ကိစ္စမရှိပါဘူး ကိုနွံအောင်။ တည်းခိုရိပ်သာတစ်ခုခုမှာ ကျွန်တော်တည်းမယ်”
ကိုနွံအောင်က စီးကရက်ကို တအားရှိုက်ပြီး မီးခိုးကို ခန် မှုတ်ထုတ်သည်။ ခေါင်းခါ ပြ၏။
“ဒီမြို့မှာ တည်းခိုရိပ်သာမရှိဘူးဆရာ” သည်။ “ဗျာ မရှိဘူး၊ ဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်ဆရာ၊ ဒီကိုလာတဲ့သူဆိုတာက ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေမရှိဘဲနဲ့ လာတဲ့သူ ရယ်လို့ သိပ်မရှိဘူးလေ။ အစိုးရအမှုထမ်းဆိုလည်း ဆိုင်ရာဆိုင်ရာမှာ တည်းကြခိုကြတာ ပဲ။ လူခံမရှိဘဲနဲ့ လာတဲ့သူ သိပ်နည်းတယ်ဆရာ။ လာလည်း ဘုန်းကြီးကျောင်းတို့ ရဲ ဌာနတို့မှာ တည်းတတ်ကြတာပဲ”
ကျွန်တော် စကားပြောရန် အာရုံပြတ်သွားသည်။ လျှိုနှစ်ခုအကြားမှ ဖြတ်ဖောက် ထားသော ကားလမ်းကို လှမ်းကြည့်သည်။ ကြည့်နေဆဲတွင် ကားသည် လမ်း သို့ ရောက်လာ၏။ ဟူးဟူးထသော လေတိုးသံသည် နားနှစ်ဖက်ကို ရိုက်ခတ်လျက်ရှိ ၏။ ဆံပင်တွေကို ဖွာဖွာလွင့်အောင် လှုပ်နေသည်။ လေအလျဉ်တွင် အအေးစီးလျက်ရှိ လေသည်။ ရေခဲငွေ့ဖြင့် မျက်နှာကို ပက်နေသကဲ့သို့ ခံစားရ၏။ အအေးငွေ့သည် တစ်ကိုယ်လုံးကို ပြင်းပြင်းမှုတ်ခြင်းနှင့်မခြား ရှိလေသည်။ ။
“ဆရာ့လေ့လာရေးက ဘာအကြောင်းပါလိမ့်ဆရာ၊ ကျွန်တော့်ကို စပ်စုတယ်လို့ မထင်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ။ ဒီမှာက လူမျိုးတော်တော်စုံတယ်လေ။ ကချင်ရှိတယ်၊ ပြီးတော့ ချင်း၊ ၀၊ ပလောင်၊ လီဆူး၊ အော့ဆီ။ မရူ။ ရှမ်းလည်းရှိတယ်။ ခမ္မတီးပေါ့။ နောက်ပြီး အစုလိုက်နေတာတွေဆို ဆရာ့နှယ် အများကြီး။ ထားဝယ်သားတောင်ရှိတယ်၊ တောင်နဲ့ မြောက်။ မွန်ရော ကရင်ရော။ ဈေးထဲမှာ အထည်ဆိုင်တွေ့ပါ လိမ့်မယ်။ သူတို့က ရခိုင်တွေ။ ဗမာတွေလည်း အများကြီး။ တရုတ်တွေ ကုလားတွေ ကျတော့ သူ့အစုနဲ့သူမဟုတ်ဘူး၊ ရောပြီးနေတယ်။ ဈေးထဲမှာ တိဗက်နဲ့ ထရုန်တချို့တောင် ဒီမှာလာနေတာ အတော်များလာပြီ။ ဆရာ သူတို့စကားကို လေ့လာဖို့ဆိုရင် ပြောပါ။ ကျွန်တော် ကူပါ့မယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးနှစ်က ပြင်သစ်ပညာရှင်နှစ်ယောက်ရောက်လာလို့ ကျွန်တော် ကူညီဖူးသေးတယ်”
စိတ်ရင်းစေတနာကောင်းမည်ဟု ကျွန်တော်တွက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်ရှိသည့် အတိုင်း ပြောတတ်သူဖြစ်ပေမည်။ စကားပြောမြန်သော်လည်း မြန်သောအခါ ပို၍ဝဲသော် လည်း သူ့စကားကို နားလည်သည်။ စကားကို ဆက်တိုက်ပြောနိုင်သည်။ စကားများများ ပြောနိုင်သူဟု ကျွန်တော် အောက်မေ့၏။ ယခုမှ သူနှင့်ကျွန်တော် တွေ့မြင်ရသည်။ သို့ရာတွင် မိတ်ဆွေအရင်းအချာတွေလို အကျွမ်းတဝင်ဆက်ဆံသည်။ သူပေးလိုသည့် အကူအညီနှင့် ကျွန်တော်လာရခြင်း အကြောင်းကိစ္စမှာ တခြားစီ။ အမှန်အတိုင်းပြောရန် မဖြစ်သေးချေ။
“အဲဒီဘာသာရပ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ကိုနွံအောင်”
ကျွန်တော့်စကားတည်ပုံ နေရာမကျမှန်း ပြောပြီးမှ သတိရ၏။ သူမေးချင်လျှင် မေး၍ဖြစ်နေသေးသော စကားဖွဲ့ ထုံး။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။
“ဘူမိဗေဒဆိုလည်း ပြောနော်ဆရာ။ တချို့နေရာတွေကို လူတွေမသိကြသေးဘူး။ သုံးလေးလလောက်က သတင်းစာထဲမှာပါတဲ့ သံကြောကြီးကို ကျွန်တော်တို့အရပ်ထဲက ကောင်လေးတွေ တွေ့လာခဲ့တာ။ ဆိုင်ရာကို အကြောင်းကြားလို့ ဆိုင်ရာက လိုက်လာပြီး စစ်ဆေးကြည့်တာလေ။ ခက်တာက သတင်းစာထဲပါတဲ့အတိုင်း နောင်အနှစ်သုံးထောင် နေမှ သုံးလို့ရမယ့်သံ ဖြစ်မယ်ဆိုတာပဲ ဆရာရဲ့။ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လာရှိတော့မလဲ။ အခုတော့ နုနုလေးတွေဆိုပဲ။ ဆရာအလိုရှိရင် အဲသလို ဓာတ်သတ္တုလိုလို ဘာလိုလိုရှိတဲ့ နေရာတွေ ကျွန်တော်တို့လိုက်ပြမယ်။ ကျွန်တော်တို့က ဟိုသွားဒီသွား သွားနေတော့ ကိုယ်တိုင်မမြင်တောင်မှ တစ်ဆင့်ပြီးတော့ အများကြီးရှိတာပေါ့။ အင်မတန် ခရီးကြမ်းတဲ့ ဆွမ်ခါတောင်ရိုးတစ်လျှောက်အထိ ကျွန်တော်ရောက်ဖူးတယ်”
တည်းခိုနေထိုင်ရေးနှင့် စပ်လျဉ်းကာ တကြောင့်ကြကြဖြစ်နေ၍လားမဆိုနိုင်။ ကိုနွံအောင်၏ ဖော်ရွေကူညီလိုသော စကားများကို နားမသာယာ။ စကားပြန်ပြောလျှင် စကားပြန်ဆက်ချေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းကိုသာ အလိုက်သင့်ညိတ်ကာ နေလာရ ၏။ ကိုနွံအောင်၏ တွင်းထွက်သတ္တုစကားများက နားတွင် ဝင်တစ်လှည့် မဝင်တစ်လှည့်။ လူမှုဆက်ဆံရေးအရ သူ့ကိုကြည့်လိုက် ပြုံးလိုက် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြုသော်လည်း စိတ်က လွင့်ချေတစ်ခါ၊ နောက်တစ်ခါ။ နားထဲတွင် အဘိုး၏ တောက်ခေါက်သံ၊ အဘွား ၏ စိတ်ပူသံ၊ အဖေ၏ လှောင်ရယ်သံ၊ အမေ၏ စုတ်သပ်သံ၊ အစ်မ၏ သက်ပြင်းချသံ၊ ညီ၏ ခေါင်းကုတ်သံ။ အသံတွေ ထွေးနေ၏ ။ နား၌ ဆတ်ဆတ်မကြားရသော်လည်း၊ဧကန်ကြားရချိမ့်သော ပြောလေ့ပြောထသံတွေ ကြားယောင်၏။ ယခုအချိန်တွင် ကျွန်တော့်စာကို အမေတို့ ဖတ်ပြီးလောက်ပေပြီ။ သည်အရပ်သို့ ကျွန်တော်ရောက်နေပြီ ဟု သိကြခြင်းမှတစ်ပါး၊ စိတ်ပူပန်မှုတွေ လျော့မည်မဟုတ်ကြ။ မည်သည့်နေရာသို့ ရောက်နေသည်ကို မသိသည်နှင့်စာလျှင် အတိအကျ သိရသည့်အတွက်ကား သောက အတန်မျှ သက်သာဖွယ်ရကြပေလိမ့်မည်။ သို့သော် သူတို့မျက်စိရှေ့တွင် ကျွန်တော်ရှိ မနေသည့်အတွက်မူ မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ စိတ်အလုံးစုံ အေးချမ်းလိမ့်မည်မဟုတ်ကြ။
ကျွန်တော်ရှိရာသို့ အဘိုးလိုက်မလာနိုင်။ အဘိုးတွင် လမ်းများများ လျှောက်ပါက ဒူးဆစ်ရောင်သော ရောဂါရှိသည်။ ထို့ပြင် အဘွားက သွေးတိုးရောဂါရှိနေ၍ အဘွားကို ပြုစုနေရသည်။ အဖေက ကြီးလေးလှသော နိုင်ငံ့တာဝန်ကို အချိန်ပြည့် ထမ်းဆောင်နေရ သည်။ အမေက သူ့အထက်တန်း ကျောင်းသားတွေကို အုပ်ချုပ်ရသော တာဝန်မှ ခွင့်ယူ ပြီး လိုက်လာနိုင်စရာ အကြောင်းမရှိ။ အစ်မသည် သူ့ လက်ထောက်ကထိကတာဝန် ထမ်းဆောင်နေရာဌာနမှ ခွင့်ယူ၍ ရကောင်းရနိုင်၏။ သို့တစေ၊ အဖော်မပါလျက် သည်ခရီး ကို လာရန် ခဲယဉ်းလှသည်။ ညီက စက်မှုတက္ကသိုလ်ကျောင်းသား၊ ကျောင်းဖျက်၍ လာနိုင်မည်မဟုတ်။ မည်သူမျှ မလာနိုင်သဖြင့် တစ်နည်းတော့ ကောင်းသည်။
သည်မြို့မှာ မည်မျှကြာရှည်စွာ နေရဦးမည် မသိသေး။
ဘယ်နေ့တွင် ယုကို ကျွန်တော်တွေ့ရမည်ဟု မမှန်းဆနိုင်ရဲသေး။ သည်မြို့၏ အဘယ်အိမ်တွင် ယုတစ်ယောက် ရှိနေလိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော် မပြောတတ်။ ယုရှိရာ နေရာကို သတင်းအငွေ့မျှရအောင်ပင် မည်သို့မည်ပုံ ကြိုးစားရမည် မတွေးတတ်သေးချေ။
“ရှေ့စခန်းရောက်ရင် နားဦးမလားဆရာ”
စီးကရက်တိုကို လွှင့်ပစ်ပြီး သူ့မျက်ပေါက်ကျဉ်းကို အစွမ်းကုန်ဖွင့်သည်။ ကျွန်တော့် ကို လှည့်ကြည့်သည်။
“လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှိလား” သူခေါင်းခါ၏။ ထို့နောက် ပြုံးသည်။
“တရုတ်အစားအစာပဲရမယ်။ ပြီးတော့ အရက်မျိုးစုံရမယ်။ လက်ဖက်ရည်ကတော့ မြို့ထဲရောက်မှ ဆရာသောက်ရမှာ။ အရက်ကတော့ အစုံပဲ။ ခေါင်ရည်ကနေ ဂျော်နီဝါ ကားတို့ ဘီးဟိုက်တို့အထိ ရှိတယ်”
ကျွန်တော် ပြုံးလိုက်သည်။ “မနားတော့ဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် အရက်မကြိုက်ဘူး ကိုနွံအောင်”//
“မသောက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ဆေးလိပ်ကိုတောင် ကျွန်တော် တော်တော် လျှော့နေပြီ။ တစ်နေ့ နှစ်ဘူးပဲကုန်တော့တယ်”
ကျွန်နော် ရယ်မိ၏။ “လျှော့တာတောင် အလိပ်လေးဆယ်။ သဘောကျတယ်ဗျာ”
သူကပါ ရယ်လေသည်။ ရယ်ရင်းနှင့် စက်အရှိန်ကို လျှော့သည်။ ရှေ့တွင် မြင်ရ သော အခင်းအကျင်းမှာ လေးအိမ်စုရွာတစ်ရွာနှင့်တူသည်။ သွပ်မိုးပျဉ်ကာ အဆောက် အဦလေးခု။ ကတ္တရာလမ်းဘေးရှိ တောစပ်အစွန်းတွင် တည်ရှိ၏ ။ အနီးတစ်ဝိုက်တွင် ကျွဲလှည်းတစ်စီးကို တွေ့ရသည်။ ကုန်တင်ကားနှစ်စင်းက ဆိုင်ရှေ့တွင် ရပ်ထား၏။ ထိုအဆောက်အဦတို့ရှေ့မှ ကားအဖြတ်တွင် ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်သည်။ စားသောက် နေသူတချို့ကို တွေ့ရ၏။ ကိုနွံအောင်က စခန်းရှေ့မှအဖြတ်တွင် တစ်စုံတစ်ရာ လှမ်း အော်ပြောသည်။ တိုင်းရင်းသားဘာသာစကားတစ်မျိုးဖြစ်သည်ဟု သတိထားမိသည်။ မည်သည့်ဘာသာဟုကား ကျွန်တော်နားမလည်။ ကားပြင်နေသူနှစ်ဦးက လှည့်ကြည့် သည်။ သူ့ထံသို့ လက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လည်အော်၍ပြောသည်။ စခန်းကို လွန်သော အခါ စက်အရှိန်တင်သည်။ မိုင်နှုန်းပြ ဒိုင်ခွက်ကို ကျွန်တော်ကြည့်သည်။ သုံးဆယ်နှင့် လေးဆယ်ကြားတွင် မြားနီက ကူးနေ၏။ ကားဦးမှ ဝင်လာသောလေသည် တိုက်ပုံအင်္ကျီ ရင်ဖုံးနှစ်ဖက်ကို ဖျပ်ဖျပ်စေ၏။ ကားစက်မြည်သံ မညက်ညောတော့။ ခွေးသွားစိပ်ချင်း ပွတ်တိုက်သံ ကျီကျီမြည်လျက်ရှိ၏။
