Other Websites
ခင်မျိုးချစ် - မိုင်ကယ်အိန်ဂျလို
Couldn't load pickup availability
“ငါ့ဦးခေါင်းကြီးကိုက ပုံပန်းမကျလိုက်တာ။ နဖူးကြီးက ငါ့ပါးစပ်နဲ့ မေးစေ့ ပေါ်မှာ တအားဖိနေသလိုပဲ၊ စရွေးလေးများကိုက်ပြီး လုပ်မပေးကြဘူး ထင်ပါရဲ့” ဟု ညည်းလိုက်သည်။ ။
သူ၏ သေးသွယ်သော ကိုယ်ခန္ဓာကို အသာ ရွှေ့လိုက်သည်။ သူ့ ညီအစ်ကိုလေးယောက်မှာ အိပ်နေကြဆဲ ဖြစ်၍ မနိုးအောင် ဂရုစိုက်ရသည်။ ရုပ်ပုံထဲက သူ့မျက်နှာပုံကို ခဲတံနှင့် ခပ်မြန်မြန်လေး ရေးဆွဲပြီး ပြုပြင်လိုက် သည်။
“အင်း မျက်နှာကို အခုလို ပြန်ပြင်လို့ မဖြစ်တာ ခက်တယ်” ဟု ရေရွတ် လိုက်သည်။ သူသည် ပါးပြင်ကို ကျယ်လာအောင် ချဲ့ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်သည်။
ငှက်တေးသံကလေးတစ်ခု ပြတင်းပေါက်ကြီးထဲက သီကျူးဝင်လာ သည်။
အသံရှင်မှာ သူ့ သူငယ်ချင်း ဃရာဏာချီ ဖြစ်ရပေမည်။
သူသည် ပုံဆွဲစက္ကူကို အိပ်ရာအောက်သို့ ထိုးဝှက်လိုက်ပြီး ခြေသံ မကြား ရအောင် အသာလေး လှေကားမှ လမ်းပေါ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။
ဖရန်နက်စကို ဃရာဏာချီသည် ၁၉ နှစ်အရွယ် ထောင်ထောင်မောင်း မောင်း လုလင်ပျိုလေး ဖြစ်သည်။ ဝါကြန့်ကြန့် ဆံပင်နှင့် ဖျတ်လတ်ပြာလဲ့သော မျက်လုံးများ ရှိသည်။ သူသည် ပန်းချီဆရာကြီး ဃာလန်ဒါအီယိုထံ ပညာ သင်နေသော တပည့်တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူ့ဆရာ၏ စတူဒီယိုခန်းမှ ခဲတံ၊ စက္ကူ အစရှိသော ပန်းချီပစ္စည်းများကို မသိမသာ “လစ်” ၍ မိုင်ကယ် အိန်ဂျယ်လိုအား ထောက်ပံ့နေသူ ဖြစ်သည်။
“ဒီတစ်ခါ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့မယ် မဟုတ်လား” ဟု ဃရာဏာချီက မေးသည်။ “အေး... အဲဒါ ငါ့အတွက် ဘာသာ ပြန်ပေးတဲ့ မွေးနေ့ လက်ဆောင်ပဲ”
ဆရာကြီးသည် မိုင်ကယ်အိန်ဂျယ်လို၏ မိဘအမည်ကို မေးသည်။ သည် နာမည်ကို ကြားဖူးသည်ဟု ဆိုသည်။ အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲဟု မေးသည်။
“၁၃ နှစ် ရှိပါပြီ” ဟု မိုင်ကယ်အိန်ဂျယ်လိုက ဖြေသည်။
“ဒီမှာ ၁၀ နှစ်သားက စပြီး သင်ရတယ်၊ သုံးနှစ်လုံးလုံး ဘယ်ရောက် နေသလဲ ''
ကျောင်းမှာ အချိန်ဖြုန်းနေတာပေါ့၊
လက်တင်နဲ့ ဂရိစာတွေ သင်နေရ ပါတယ်..။
ဆရာကြီး၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးများသည် မသိမသာ တွန့်သွားသည်။
အဖြေကို သဘောကျဟန် တူသည်။
“ဒါဖြင့် ပုံဆွဲတတ်သလား”
“ကြိုးစားပြီး သင်ယူပါ့မယ်”
ထိုအခါ ဃရာဏာချီက ဝင်၍ “သူ့လက်ရာ ကောင်းပါတယ်၊ သူ့အဖေ အိမ်နံရံပေါ်မှာ ဆွဲတာတွေ ကျွန်တော် မြင်ခဲ့ပါတယ်” ဟု ပြောသည်။
“အေး... နံရံပန်းချီဆရာ ဆိုပါတော့ကွာ”
ဟု ဆရာကြီးက ရယ်သွမ်း သွေးလိုက်သည်။
မိုင်ကယ်အိန်ဂျယ်လိုက ခုလောက် ရယ်စရာလေး ပြောသည်ကိုပင် မခံနိုင်ချေ။
“အို ဒါတော့ ဆေးရောင်နဲ့ တစ်ခါမှ စမ်းပြီး မကြည့်ဖူးသေးပါဘူး”
ဟု ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“အင်း ... တခြား ဘာအရည်အချင်းတွေများ ရှိသလဲ မသိဘူး။
ကိုယ့် ဂုဏ်ကို ကိုယ်ဖော်တဲ့ အရည်အချင်းတော့ မင်းမှာ ရှိတာပဲ။
ကဲ ဒါဖြင့် ငါ့ကို ပုံတစ်ပုံလောက် ဆွဲပြစမ်း၊
ဘာကို ဆွဲမလဲ”
မိုင်ကယ်အိန်ဂျယ်လိုသည် စတူဒီယိုခန်းကြီးကို သူ့မျက်လုံးနှင့် လျှောက် ကြည့်လိုက်သည်။ ဆောင်းဦးရာသီ စပျစ်သီးပွဲတော်အခါတွင် လူငယ်လေးတွေ စပျစ်သီးတွေကို အလုံးလိုက် အခိုင်မှ ပါးစပ်နှင့် ချွေယူ မျိုချသကဲ့သို့ သူ့မျက်လုံး နှင့် မြင်သမျှကို သိမ်းကျုံး မျိုချယူလိုက်သည်။
“စတူဒီယိုထဲက ဟာတွေကို ဆွဲပြပါမယ်”
ဆရာကြီးသည် တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
“စက္ကူနဲ့ မီးသွေးခဲ ပေးလိုက်” ဟု သူ့သူငယ်ချင်း ဃရာဏာချီကို ပြောလိုက်သည်။
မိုင်ကယ်သည် ခုံတစ်ခုံပေါ်၌ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အလုပ် စ သည်။
သူ၏ မျက်လုံးက မြင်သလောက် လက်က လိုက်နိုင်သည်။ အပေးအယူ မျှသဖြင့်အလုပ် တွင်သည်။ မကြာမီပင် သူ့ပခုံးထက် စီးပြီး တစ်ယောက်က ကြည့်နေသည် ကို သတိပြုသည်။
“ပြီးမှ မပြီးသေးဘူး” ဟု သူက ဆိုသည်။
ဆရာကြီးသည် ပုံဆွဲစက္ကူကို ယူကြည့်သည်။
“တော်လောက်ပါပြီ၊ ဃရာဏာချီပြောတာ ဟုတ်တယ်။
မင်း လက် ကိုင်း သန်သားပဲ”
မိုင်ကယ်သည် သူ့လက်ကို ရှေ့မှာ မြှောက်ပြပြီး“ ဒါတော့ ကျောက်ဆစ်သမား လက်ပဲ” ဟု ဂုဏ်ယူကာ ဆိုလိုက်သည်။
“ဒီမှာ ကျောက်ဆစ်သမားတော့ မသုံးဘူး။
ကဲ ဒါဖြင့် ငါ့ဆီမှာ အလုပ်သင် အဖြစ် လက်ခံမယ်၊ ပထမနှစ်မှာ ငါ့ကို ခြောက်ဖလော်ရင် ပေးရမယ်”
“ကျွန်တော် ဘယ်လောက်မှ မပေးနိုင်ဘူး”
ဆရာကြီးသည် မိုင်ကယ်ကို ဖျတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းအဖေဟာ မဆင်းရဲပါဘူး၊ သူက မင်းကို ငါ့ဆီမှာ အလုပ်သင်စေ ချင်ရင်တော့”
“ကျွန်တော့်အဖေကလား၊ ပန်းချီအကြောင်း ပြောတာနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ရိုက်တာပဲ”
“ဒါဖြင့် ငါက မင်းကို အလုပ်သင်အဖြစ် လက်ခံရင်တော့ကော သူက မင်းကို မရိုက်တော့ဘူးတဲ့လား”
“အို ဒါတော့ မရိုက်အောင် ပြောရမှာပေါ့။
ပထမနှစ်မှာ ဆရာကြီးက သူ့ကို ခြောက်ဖလော်ရင် ပေးမယ်၊ ဒုတိယနှစ်မှာ ရှစ်ဖလော်ရင် ပေးပြီး တတိယ နှစ်ကျတော့ ဆယ်ဖလော်ရင် ပေးမယ်။ ဒီလိုဆိုတော့ ဘယ်ရိုက်တော့မလဲ”
“ဟ .... ဒါမျိုးက ဘယ်တုန်းကမှ မကြားစဖူးပါလား'
“ဒီလို မဟုတ်ရင်တော့ ကျွန်တော် ဒီမှာ လာမလုပ်နိုင်ဘူး
ထိုအချိန်၌ကား အခန်းထဲရှိ အလုပ်သင် ပန်းချီကျောင်းသားများသည် သူတို့လက်ထဲက အလုပ်ကို ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် ချထားပြီး ကြည့်နေကြသည်။
မိုင်ကယ်သည် ဆရာ့ရှေ့မှာ ရိုရိုသေသေပင် ရပ်နေသည်။ သို့ရာတွင် အလျှော့တော့ မပေးချေ။
ဆရာ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
“ကျွန်တော် ဒါလောက်တော့ အဖိုးတန်ပါတယ်” ဟု နှုတ်က မဆိုသော်လည်း သူ့မျက်လုံးက ပြောနေသည်။
ဆရာကြီးသည် စိတ်ထဲ ခပ်အောင့်အောင့်နှင့်ပင် သူငယ်လေးကို လေးစားချင် လာသည်။
“ကဲ ဒါဖြင့် မင်းအဖေကို ခေါ်ခဲ့” ဟု ပြောလိုက်သည်။
မိုင်ကယ်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြန်ထွက်လာကြသည်။ ဃရာဏာချီက မိုင်ကယ်၏ ပခုံးကိုဖက်ပြီး “မင်းဟာ စည်းကမ်း ဥပဒေ ရှိသမျှကို ချိုးဖောက် တာပဲ။ ဒါတောင် ဝင်ခွင့်ရလိုက်သေးတယ်ကွာ'
မိုင်ကယ်သည် စာဆိုတော်ကြီး ဒန်တေ နေခဲ့သော အိမ်နှင့် ဘာဒီးယား ခရစ်ယာန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကို လမ်းတစ်လျှောက် ဖြတ်သွားသည်။ သူ့အဖို့မှာ ပြတိုက်ကြီးထဲ ဖြတ်လျှောက်ရသည်နှင့် အတူတူ ဖြစ်သည်။ တပ်စကင် နယ်သား များသည် ကျောက်သားကိုင်ရာတွင် လက်မြောက်ကြသည်။ သူတို့သည် ကျောက် သားကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် ချစ်သူရည်းစားကို ယုယပိုက်ထွေးသလို ကိုင်ကြသည်။ သူတို့ ဘိုးဘေးအစဉ်အဆက် ကျောက်တောင်များမှ ကျောက်တုံးများကို ခွဲယူ လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ ကျောက်တုံးများကို နွားများဖြင့် ဆွဲပြီး သယ်ယူကြသည်။ အိမ်ရောက်လျှင် ကျောက်များကို ဖြတ်တောက်၊ အနားသတ် ပုံသွင်းပြီး အိမ်၊ နန်းတော်၊ ခရစ်ယာန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်း သာလာယံ အဆောင်များ၊ မြို့ရိုးများ၊ ခံတပ်များ ဆောက်လုပ်ကြသည်။
တပ်စကင် နယ်သားများသည် ငယ်စဉ်ကပင် ကျောက်တုံးများ၏ သဘာဝကို အတွေ့အထိ အနံ့ဖြင့် သိနားလည်ကြသည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၁၅ဝဝ လောက်ကစ၍ သူတို့၏ ဘိုးဘေးများသည် သူတို့နယ်ထွက် “ငြိမ်းချမ်း သာကြည်” ကျောက်များကို ကိုင်တွယ်လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ ထိုကျောက်များဖြင့် တည်ဆောက်ခဲ့သော မြို့တော်ကြီးများ တင့်တယ်လှပပုံမှာ မြင်သူတိုင်း အသက်ရှူ မှားမတတ် ဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဖလော်ရင့် မြို့တော်သားတိုင်းပင် သူတို့မြို့က ခရစ်ယာန် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီးကို မခွဲနိုင် မခွာရက်အောင် ရှိကြသည်။
မိုင်ကယ်သည် သူ့အိမ်နံဘေး အပေါက်ကဝင်၍ မီးဖိုခန်းထဲသို့ တန်းဝင် သွားသည်။ သူ့မိထွေး လူကရီဇီယာသည် တော်တာမုန့် ဖုတ်နေသည်။ တော်တာ ကို ဤသို့ ပြုပြင်ရသည်။ ကြက်သားဆီနှင့် ကြော်ပြီး ကြက်သွန်၊ နနွင်း၊ ကြက်ဥ၊ အမွှေးအကြိုင် အရွက်များနှင့် ညက်နေအောင် ထောင်းသည်။ ထိုနောက် ဝက်ပေါင်ခြောက်နှင့် ဝက်သားအစိုကို ဒိန်ခဲ၊ ဂျုံမှုန့်၊ သစ်ကြမ်းပိုး၊ ချင်းနှင့် ရောပြီး အလုံးကလေးများ လုံးသည်။ ၎င်းတို့ကို ဂျုံမှုန့်နှင့် ဖက်ထုပ်လေးများ လုပ်ရသည်။ ထိုဖက်ထုပ်လေးများကို ယခင်က ပြုပြင်ထားသည့် ကြက်သားထောင်းနှင့် တစ်ထပ်စီ ဇလုံပန်းကန်ထဲ ထည့်သည်။ စွန်ပလွန်သီး၊ အယ်လမွန်သီးများ ကိုလည်း ဘေးက ခြံရံထည့်သည်။ ထိုနောက် အပေါ်က ဂျုံမှုန့်နှစ်များနှင့် ဖုံးအုပ် သည်။ ပြီးမှ မီးသွေးပြာပူနှင့် ဖုတ်သည်။ ။
မိုင်ကယ်သည် မိထွေးကို နှုတ်ဆက်သည်။လူကရီဇီယာက “မိုင်ကယ်ရေ၊ မင်းအတွက် ဒီကနေ့ စပယ်ရှယ် အထူး လုပ်ထားတယ်၊ မင်း လျှာလည်သွားမယ့် လက်သုပ်ကွယ့်” ဟု ပြောကာ ဆီးကြို သည်။ ။
လူကရီဇီယာသည် နံနက်တိုင်း ၄ နာရီ၌ ဈေးသို့ ထ သွားသည်။ ထို အချိန်တွင် တောက ယာတောဈေးသည်တွေ လှည်းနှင့် ကျောက်လမ်းမပေါ်တွင် မောင်းလာကြတုန်းပင် ရှိသေးသည်။ လှည်းများပေါ်တွင် ကြက်ဥ၊ ဒိန်ခဲ၊ အသား တွေ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ပါလာသည်။ လူကရီဇီယာသည် အကောင်းဆုံး အသီးအပွင့်တွေကို စိတ်ကြိုက်ရွေးဝယ်သည်။ ။
လူကရီဇီယာသည် သိမ်မွေ့ သဘောကောင်းသည်။ သို့ဖြစ်၍ သား ငါးယောက်အဖေ မုဆိုးဖိုကို ယူခဲ့သည်။ သားငါးယောက်သာမက အစ်ကို တစ်ယောက်၊ ယောက်မတစ်ယောက်၊ အမေတစ်ယောက် နောက်ထပ် အဆစ် ပါလိုက်သေးသည်။ သူတို့တစ်တွေကို ချက်ပြုတ်ကျွေးရသည်။ သို့ရာတွင် မီးဖို ခန်းဆောင်ထဲမှာတော့ လူကရီဇီယာသည် တောသုံးထောင် အစိုးရသည့် ခြင်္သေ့ မင်းကဲ့သို့ တန်ခိုးအာဏာ ရှိသည်။ မိုင်ကယ်သည် သူ့မိဘများ အိပ်ခန်းနှင့် ကပ်လျက်အခန်းမှာ အိပ်သဖြင့် နံနက် အရုဏ်မကျင်းမီ အချိန်တွင် သူ့အဖေနှင့် ဈေးသွားဖို့ ပြင်နေသော သူ့ မိထွေးတို့ အချီအချ အရေးဆိုသော စကားများကို ကြားရသည်။ ။
'ငါးတွေ၊ လိမ္မော်သီးတွေကလည်း ဝယ်လိုက်ရတာ နေ့တိုင်းပါပဲလား”
“အို ရှင်ဟာ ပိုက်ဆံတွေ အိတ်ထဲ အပြည့်ထည့်ပြီး ဗိုက်တော့ ဟောင်း လောင်း ထားမယ့် လူစားမျိုးပဲ”
“ဘာကွ၊ တို့အမျိုးထဲမှာ ဟို ရှေးပဝေသဏီက စပြီး အစာငတ်ခံခဲ့တဲ့လူ မရှိခဲ့ပါဘူး”
မိုင်ကယ်သည် မီးဖိုခန်းထဲက ဖြတ်ပြီး အိမ်ခန်းမထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ဝက်သစ်ချသား ထိုင်ခုံကြီးတစ်ခုကို မီးလင်းဖို မျက်နှာမူလျက် ချထားသည်။ သားရေခင်းထားသော ကုလားထိုင်များ နံရံကိုကပ်လျက် စီထားသည်။ တစ်ဖက် ခန်းမှာ သူ့အဖေ၏ စာကြည့်ခန်း ဖြစ်သည်။ သူ့အဖေ လိုဒိုဗီကိုသည် စာရင်း စာအုပ်များနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
လိုဒိုဗီကိုသည် သူ့သား ဝင်လာသည်နှင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းမွေးကြီးမှာ ထည်ဝါလှသည်။ မုတ်ဆိတ်နှင့် တစ်သားတည်း ကျနေသည်။ မုတ်ဆိတ်မှာ မေးစေ့အောက်တွင် လေးလက်မခန့် အရှည်ထားသည်။ သူ့ဆံပင် ထဲတွင် အဖြူတွေ ရောနေသည်။ သူ၏ ညိုမှောင်သော မျက်လုံးများသည် စိတ်သောကအပြည့် ရှိနေသည်။ သူတို့၏ မျိုးရိုး အစဉ်အဆက်ပိုင် ဥစ္စာပစ္စည်း လယ် မြေများသည် တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးလာခဲ့သည်။ ရှေးကဆိုလျှင် လယ်ယာ အိမ် တိုက်တာ ရွှေငွေတွေ ပေါခဲ့သည်ကို စာချုပ်စာတမ်းများဖြင့် မှတ်တမ်း တင်ထားခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မီလိုက်သေးသည်။
“တို့ အမျိုးက မီဒီချီအမျိုးနဲ့ တန်းတူ ရှေးကျတဲ့အမျိုး” ဟု သူ့သားတွေ ကို ပြောဖူးသည်။
တစ်ချိန်တစ်ခါက သူတို့ ဗြူရိုနာရိုတီ မျိုးရိုးသည် အစိုးရအဖွဲ့တွင် မြို့တော်ဝန် အရာရှိကြီးများအဖြစ် အမှုထမ်းခဲ့ရဖူးသည်။ လွန်ခဲ့သော ၁၄ နှစ်ခန့် ၁၄၇၄ ခုနှစ်က လိုဒိုဗီကို ကိုယ်တိုင် တောင်ပေါ်ကျေးရွာ နှစ်ရွာအတွက် အဝေးရောက် မြို့တော်ဝန်ရာထူး ရခဲ့ဖူးသည်။ ဤသည်ပင် သူတို့ အမျိုးထဲက မင်း ချီးမြှင့်ခံရသည်မှာ နောက်ဆုံးဖြစ်သည်။ ။
မိုင်ကယ်သည် ပြတင်းပေါက်က ဝင်လာသည့် နေပူစာတွင် မတ်တတ် ရပ်နေသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် သူ့အမေ ရှိစဉ်က နေခဲ့သည့်အိမ်ကို သတိရနေ သည်။ ထိုအိမ်မှာ အာနို တောင်ကြား ဆက်တစ်နာနို မြို့ကလေးမှာ ဖြစ်သည်။ ထိုအခါက သူတို့မိသားစုမှာ ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ရှိကြသည်။ သူ့အမေ ဆုံးသွားသောအခါ အဖေသည် သူ့အလုပ်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ပြီး မှိုင်းလို့သာ နေတော့သည်။ ဒေါ်ဒေါ် ကပ်ဆင်ဒရာက အိမ်မှုရေးရာတွေကို ကြည့်ရှုသည်။ မိုင်ကယ်သည် အထီးကျန် ကောင်ကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို သူ့အဘွား မွန်နာအလက်စန္ဒာနှင့် တိုပိုလီနီ မိသားစုကလွဲ၍ ဘယ်သူကမှ ဂရု မစိုက်ကြချေ။ တောင်ကြားလမ်းတစ်ဖက်ရှိ ကျောက်ဆစ်သမား တိုပိုလီနို၏ဇနီး မွန်နာမာဂရီတာက မိုင်ကယ်ကို နို့တိုက်မွေးခဲ့ရသည်။
မိုင်ကယ်၏အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုပြီး ဖလော်ရင့်မြို့တော်သို့ ပြောင်း ရွှေ့ နေထိုင်ကြသည်။ သို့ရာတွင် မိုင်ကယ်သည် အခါအခွင့်ရတိုင်း တိုပိုလီနို မိသားစုတို့ဆီသို့ သွားလည်ပတ်သည်။ သူတို့ အိမ်ဝင်းခြံထဲတွင် ငြိမ်းချမ်းသာကြည် ကျောက်တုံးတွေကို နန်းတော်ဆောက်ဖို့ အုတ်ခဲပုံစံ ဖြစ်အောင် ဖြတ်ဖို့ ရှိသည်။ မိုင်ကယ်သည် သူ့စိတ်ထဲ ခံစားနေရသည့်ဝေဒနာကို ကျောက်တုံးများကို တိတိကျကျ ဖြတ်တောက်ရသည့် အလုပ်ထဲမှာ မြှုပ်နှံလိုက်သည်။ သူ့ကို တိုပို လီနို၏ သားများက ကျောက်တုံး တိတိကျကျ လှပနေအောင်၊ ဖြတ်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့သည်။ ။
မိုင်ကယ်သည်သူ့အတိတ်သို့ ပြန်သည့်အတွေးကို ရပ်လိုက်သည်။
“အဖေ၊ အခု ကျွန်တော် ယာလန်ဒါအီယိုဆီက လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို အလုပ်သင် အဖြစ် လက်ခံမယ်တဲ့”
