ကြည်အေး - တောတောင်ရေမြေ

၁ရ၆၉ ခုနှစ် သြဂုတ်လဆန်းစ နေ့တစ်နေ့ဖြစ်သည်။

နေပူ၍ သွေ့ခြောက်လှလေ၏။ အမေရိကန်ပြည် နယူဟမ်ရှိုင်း ယားနယ်ရှိ၊ ကျွဲပွဲကုန်းဟု ပြန်ဆိုခေါ်ဝေါ်ချင်လည်း ခေါ်နိုင်သော ကက် တယ်ဖို့ တစ်ရွာလုံးမြက်ရိတ်နေ၏။ ရေတံခွန်အောက် မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်လုံးမြက်ရိတ်ခြင်း အလုပ်တစ်ခုတည်းကိုသာ တွေ့ရမည်ဖြစ်လေ၏။ နိုင်ငံရေး၊ ငါးဖမ်းခြင်း၊ ဝါဝင်ခြင်း၊ ထင်းခွေခြင်း၊ အသီးအနှံကောက်ခြင်း။ ဘုရားကျောင်းသွားခြင်း စသည့်ကိစ္စများကိုမေ့ထားကြသည်။ အလုပ်ကို ရာသီနှင့်လုပ်ရလေရာ ယခုရာသီမှာ မြက်ရိတ်သောရာသီဖြစ်လေ၏။

ရွာတစ်ဝိုက်ရှိ ကွင်းပြင်များတွင် မြက်ကောင်းများ သန်စွမ်းစွာ ပေါက်သည်။ မြေလည်းညီသည်။ ပေါင်းတောထတတ်သေးသော်လည်း ချုံပုတ်များ မပေါက်တော့ချေ။ အင်ဒီယန်းလူရိုင်းများနှင့်အတူ ပျောက်ကွယ်ကုန်ပြီ၊ အကောင်းဆုံးမြေများမှာ မြစ်နဖူးပေါ်တွင်ဖြစ်၍ နေရောင်အောက်တွင် ပြန့်ပြူးစွာ ဖြန့်ခင်းထားသလိုရှိသည်။ သီးနှံစိုက်ပျိုး၍လည်း အောင် လှသည်။ မြက်ခင်းလည်းကောင်းသည်။ ထို့ကြောင့် မြစ်နဖူးပေါ်ရှိ အိမ် များသည် တောင့်တင်းသပ်ရပ်၍ တင်းကုပ်များလည်း အပြည့်ရှိသည်။ရွာမြောက်အပိုင်းမှာ ရွှံ့စေးများ အများအပြားရရှိနိုင်သည်။

တောင်ကုန်းများကား သစ်ပင်များပေါက်၍ တောအုပ်အတိဖြစ်လေ ၏။ နယူးဟမ့်ရှိုင်းယားနယ်ကို ငါးပုံ ပုံလျှင် လေးပုံမှာ တောအုပ်မျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သည်လိုမထင်ရချေ၊ တနင်္ဂနွေနေ့မှ လွဲ၍ နေ့တိုင်း တစ်နေကုန်ပင် ကွင်းပြင်ထဲ၌ လူများဖွေး၍နေသောကြောင့် မြက်ရိတ်နေတာကိုသာ မြင်နိုင် ထင်နိုင်သည်။ မိန်းမ၊ ယောက်ျား၊ ကလေး၊ ကျွဲ နွား တိရစ္ဆာန် အကုန်ပင် အပြင်ရောက်နေကြသည်။ မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်မြောက်အရပ်သို့ တက်ခဲ့လျှင် မြက်ရိတ်နေသော ရွာတစ်ရွာသာ တွေ့ ရမည်။ တောင်အရပ်သို့ ဆင်းကြည့်လျှင်လည်း မြက်ရိတ်နေသည်ကို တွေ့ ရမည်။ နယူဟမ်ရှိုင်းယားနယ် တစ်နယ်လုံးပင် မြက်ရိတ်နေသည်ဟု ဆိုပါစို့။ ။

အဲ...ပို့စမောက်မြို့ကိုတော့ ချွင်းချက် အဖြစ်ထားနိုင်ပေ၏။ ပို့စ မောက်ကတော့ ထူးခြားသည်။ မိုင်လေးဆယ်မျှအရှေ့မြောက်ထောင့် ကျရာသို့ သွားလျှင် ရောက်နိုင်ပြီး ကုန်သည်များ၊ သူဌေး၊ သူကြွယ်များ၊ မင်းစိုး ရာဇာများ၊ သင်္ဘောသားများ စသည့် မြက်မရိတ်သော လူအမျိုးမျိုးရှိ သည်။ ယခုလို မနက်ခင်းတွင် ပို့စမောက်မြို့ရှိ ဂုဏ်သရေရှိ အထက်တန်း စား မိန်းမကြီး၊ မိန်းမငယ်တို့မူကား ဘာဆိုလို့ ဘာမှမလုပ်ဘဲ နေကြမည် သာဖြစ်လေ၏။

သို့သော် မြစ်နဖူး ကွင်းပြင်တွင် ရေစီးနှင့် မြေကြီးနှင့် အသက်မွေး ရသော ကတ်ကယ်ဖို့ ရွာသူ ရွာသားများကား နေရောင်ကို မြင်ရသည့် သြဂုတ်လ ပထမ သီတင်းပတ် စလာလျှင်ပင် မြက်ရိတ်လေတော့သည်။

ကျောင်းဆရာလုပ်သူကလည်း နေတက်၍ တစ်နာရီ အကြာတွင် မြက် စ၍ ရိတ်သည်မှာ မွန်းတည့်ဖို့ ၂နာရီမျှသာ လိုတော့သည်။ သူ သည် စက်ချုပ်သမားအတွက် မြက်ရိတ်နေခြင်းဖြစ်၍၊ ဆောင်းရာသီအမီ ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို အတုံ့အလှည့်ရမည်မှာ ကျေနပ်စရာ ဖြစ်၏။

ဘုရားရှိခိုးကျောင်းဆရာ မစ္စတာဂိုဝင်ပင်လျှင် ခပ်တည်တည်နှင့် မြက်ရိတ်နေပေ၏။ သူ့တွင် မြက်ရဖို့အတွက်စာချုပ် ရှိသော်လည်း နွားဆို သည့် တိရစ္ဆာန်မှာ စာချုပ်ကို စား၍နေနိုင်သည် မဟုတ်သည့် အကြောင်း ကို ဂိုဝင်ကြီး သိရှိလေပြီ၊ သူလည်း မြက်ရိတ် တွင်သူ တစ်ယောက်ပင်။

အဘိုးကြီး ဒေးဗစ်ပင် ကွင်းထဲဆင်းနေသည်။ လွန်ခဲ့သော ၁၂ နှစ်ခန့်က ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီအကောင်းစားကို ထုတ်ဝတ်မိသည်နှင့် အင်ဒီ ယန်း လူရိုင်းတစ်ယောက်၏ လုယက်တိုက်ခိုက်ခြင်းခံရသည်။ သူ့ပေါင်၌ ဒဏ်ရာရခဲ့သည်။ နွေအခါများမှာတောင် နာကျင်သော ဝေဒနာသည် မပြတ်ဘဲ ရှိသည်။ သည်နွေမှာတော့ ပို၍ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နိုင်လာ၏။ထိုကြောင့် တတ်နိုင်သမျှပင် လူပျင်းတစ်ယောက်ပမာ ရိတ်ပြီး မြက်များကို လိုက်၍ ကောက်ကာ စုရပုံရသည်။

ကောဒဝဲ(လ်)နှင့် အင်ဆိုင်းတို့လည်း မြက်အတူအရိတ်နေကြ၏။ ကော့ဒဝဲ(လ်)က လွန်ခဲ့သော ဖေဖော်ဝါရီလကပင် အင်ဆိုင်းအတွက် သားရေဖိနပ်တစ်ရံ ချုပ်ခဲ့သည်။ သည်ညတော့ သူတို့ ကျေကြမည်ဖြစ် ၏။ အင်ဆိုင်းက ရမ်အရက် အပြန်အလှန်ပေးရမည်ဖြစ်၏။ တစ်ယောက် က အပေါစား သားရေကြီးပဲဟု တွေးသလို တစ်ယောက်ကလည်း အညံ့စား ရမ် ပါကွာဟု တွေးလေ၏။

ပေါတာ အမည်ရှိ လင်မယားနှစ်ယောက်ကလည်း မြက်နှင့်အလုပ် " ရှုပ်နေကြသည်။ မယားက မြက်ထုံး၍ပေးသည်။ လင်က နေရာချထားသည် နှစ်ယောက်သား အလုပ်၌ ချောမွေ့အောင် မကွဲမိသော်လည်း ညနေ မတိုင်ခင်ပင် မြက်ထုံး သုံးတန်းရတော့မည်။ ။

ဂျိုးဖိလစ်အမည်ရှိ ပေါ်တူဂီလူမျိုးက မူကား လွန်ခဲ့သည့် စနေ့နေ ညကတည်းက သူ့ပန်းပဲ၌ မီးမဖိုရချေ။ သို့သော် မွန်မတိမ်းခင်ပင် မြက်ရိတ်ခြင်းကိစ္စ ပြီးမည်ဖြစ်လေ၏။ တနင်္ဂနွေနေ့ပါ မချန်ကွင်းထဲဆင်းခဲ့ ၏။ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော် နှစ်နှစ်ခန့်ကမှ ရွာထဲရှိ ဘတ်တလာ၏ ထမင်းဆိုင်သို့ ရောက်လာသည်။ ဇန်နဝါရီလ မနက်ခင်းတစ်ခင်းမှာဖြစ် သည်။ ပေါင်မုန့် အနားသားများကို မှီဝဲရင်း ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် ညလုံး ပေါက်လျှောက်၍ လာခဲ့သည်

ထိုအခါရွာထဲမှ တစ်ယောက်တည်းသော ပန်းပဲသမားကြီးလည်း သေပြီးဖြစ်ကာ ပန်းပဲလုပ်သူမရှိ ဖြစ်နေလေ၏။ ဂျိုးက သံတွေတော့ ကိုင်ခဲ့ဖူးပါသည်ဟုဆို၏။ သို့ပင်လျှင် ပန်းပဲသမားလုပ်လေ၏။ သူသည် မမူးသည့်အခါတွင် သင့်ရုံရှိ၍ မူးသည့်အခါတွင် အလွန်တော်သော ပန်းပဲသမား ဖြစ်လာလေ့ရှိ၏။ သို့သော် သေသွားသော ပန်းပဲသမားဟောင်းကို မမီနိုင်ချေ။ ဘယ်သူကမှလည်း မီပါပေသည်ဟု မပြောကြ ဂျိုသည် ပုက္ခတုတ်ခိုင်၍ နွားသိုးရုပ်ပေါက်သည်။ အသားရောင်က ညိုမှောင်သည်။ နားရွက်သေးသေးကလေးများက ခေါင်းနှင့်ကပ် နေရာ ဇက်ပိုးက ပို၍တုတ်ဖီးနေသည်ထင်ရသည်။ မည်းနက်သေး ဆံပင်ကို | ဖဲကြိုးအနီရောင်နှင့် စည်းထားလေ့ရှိသည်။ သင်္ဘောသားတစ်ယောက်ပမာ ၊ဓားတစ်စင်းကို အမြဲဆောင်လေ့ရှိသည်။

ရွာသူရွာသားများက သူ့ကို အထင်မကြီးကြခြင်းမှာ ဝှစ်လစ်ဗင် စတန် ဆိုသည့် အကောင်ကြောင့်ပဲဟု သူက စွပ်စွဲသည်။ သေသွားသော ပန်းပဲသမားကြီး အကြောင်းကို မပြီးနိုင်အောင် ပြောနေတတ်သူမှာ ဝှစ်မဟုတ်လား။ ပေါ်တူဂီဂျိုး ဘယ်တော့မှ မမီနိုင်သည့်ပမာ ပထမတန်း ပန်းပဲသမားကြီးဖြစ်သည်တဲ့၊ ဝှစ်ကို မုန်းတီးလှသည်။ ။

ဝှစ်အမည်ရှိ သူငယ်မှာ သူတို့ရွာတွင် အတော်ဆုံးသော မြက်ရိတ် သမား ဖြစ်လေသည်။ ဓားကို ဘေးချိတ်ထားပြီး ပြောရဦးမည် ဆိုလျှင်တော့ လူတကာ ရယ်ပွဲဖွဲ့စရာ သတ္တဝါပေတည်း။ ဝှစ် ၁၂ နှစ် ပြည့်သည့် မွေးနေ့တွင် သူ့အဖေကြီးက ထမင်းဆိုင်မှာ ဧည့်ခံပွဲဖြင့် ချီးမြှောက်သော် လည်း သားဖြစ်သူက အရက်မသောက်တတ်ချေ။ ရမ်အရက်မှာ ဝှစ်အဖို့ ဘာမှန်းမင် မသိခဲ့ဘူးချေ။ အဘိုးကြီးက တစ်စက်မချန် သူ့ဘာသာ ၊သောက်ပစ်လေ့ရှိခဲ့သောကြောင့်ပင်၊ ယခုတော့ လည်းချောင်းထဲမှာ ဆို့ပြီး ၍ မကျ၊ ဘေးမှကြည့်နေသော လူများအဖို့ ရယ်စရာကြီးပင်၊ သည်အထဲ ' အဘိုးကြီးက အဓိပတိ အသောက်သမားကြီးဖြစ်လေရာ လူများသည် အဘိုးကြီးဘက် လှည့်လာပြီး ရယ်မောပြောင်လှောင်ကြပေတော့၏။ အဘိုးကြီးမခံနိုင် သူ့သားကပါ သူ့အပေါ် တစ်လုံးတင်သည်ဟု ထင်လေ၏။ ထို့ကြောင့် သားဖြစ်သူကို အခန်းအလယ်ဗဟိုမှာ ရပ်စေကာ ကျောပြင်မှ ရှပ်အင်္ကျီစကို ဆောင့်၍ဆွဲသည်၊ ထိုနောက် ဘောင်းဘီကျွတ်သည်အထိ ကြိုးတစ်ချောင်းနှင့် ရိုက်သည်။ ထိုအခါ လူတချို့က ရယ်၍ မပြီးသေးသော်လည်း ဝင်၍တားကြသည်။ သူငယ်မှာ မတ်တတ်ရပ်နိုင်သေးတာ မှန်ပါ၏။ ဒါပေမယ့် ထမင်းဆိုင်ရှင် သမီးကလေးရှိသေးသည် ကောင်မလေး က ဆယ်နှစ်အရွယ် ငယ်သေးသော်လည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မတင့်တယ်ပေဘူး ထင်သည်။

ဝှစ်ကတော့ ရမ်အရက်ကို ကြိုက်၍ မရပါချေ။ ထမင်းဆိုင်ကို တစ်နှစ်ကျော် နှစ်နှစ်လောက် ရှောင်နေသည်။ လူတောထဲ မတိုးဝံ့သလိုရှိ ၏။ သူ့ကို ဝိုင်းရယ်ဆဲဟုထင်သည်။

သေသွားသော ပန်းပဲသမားကြီးက မူကား ဝှစ်ကို သဘောကျသည်။ ဝှစ်သည်ပန်းပဲဖိုကို ရစ်သီရစ်သီ လုပ်လေ့ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် တခြားအကောင်လေးများ မရလျှင် ဆိုပါတော့ တစ်ခါတစ်ရံ ပန်းပဲသမားကြီးကို ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးခွင့်ရသည်။

ဝှစ် ၁၆နှစ်သားအရွယ်ရောက်လျှင် ပန်းပဲသမားကြီးက တံစဉ် တစ်လက်လုပ်ပေးမည်ဟုဆို၏။ လူမှန်လျှင် လိုချင်မည့် အသွားကောင်းကောင်းနှင့် လုပ်မည်ဆိုသည်။ သို့လျှင် ပန်းပဲသမားကြီးသည် တံစဉ် တစ်လက်လုပ်သည်။ သူ့စကားနှင့်လည်း ညီစေသည်။ ဝှစ်ကလည်း အဘိုးကြီးအဖို့ တောင်ပေါ်မှ သစ် ၂၁ ပင် လှဲပေးသည်။ ပန်းပဲသမား ကြီးက ဝှစ်၏ ထစ်ခုတ်ရသော ပေါက်ဆိန်ချက်အရေအတွက်နှင့်အမျှ တံစဉ် သွားကို တူဖြင့်ရိုက်ခတ်မည်ဟု ကြေညာလေ၏။ ဟုတ်ပါလိမ့်မည်။ အကြောင်းကား သူ့တံစဉ်သည် အလှအပတစ်ရပ်ပင်ဖြစ်၍ ဝှစ်မှာ ငွေကို ဘယ်လိုတောင်းရမည် ဆိုတာပင် မသိနိုင်အောင်ဖြစ်ရလေသည်။

ထိုကံစဉ်မှာ ပန်းပဲသမားအဘိုးကြီးမသေခင် နောက်ဆုံးလုပ်သွား သော ပစ္စည်းပင် ဖြစ်လေတော့သည်။

ထိုနွေကုန်ဆုံးသော် ဝှစ်သည် မြက်ရိတ် တွင်လှသည်ဟု ပြောစမှတ် ဖြစ်လာသည်။ ကောင်ကလေး သည်လောက် အလုပ်ကောင်းတာဟာ ကံစဉ်သွားပြည့်လွန်း၍ဖြစ်ရမည်။ ပေါ်တူဂီ ခွေးကောင်ဆိုတာတော့ ခရမ်းသီး လှီး၍မှ မပြတ်သည့် အသွားမျိုးသာလုပ်တတ်တာပဲ။

သို့လျှင် ဝှစ်ကမသိရဘဲ ဂျိုး နားမှမဆန့်သည့် စကားတွေ ပွားလာ သည်။ ဝှစ်မှာကား အိမ်မှာမြဲနေတတ်၏။ သို့မဟုတ် ပန်းပဲသမား ကြီးအမွေပေးခဲ့သည့် သေနတ်နှင့် တစ်ယောက်တည်း ကောလည်တတ် ၏။ ဆောင်းဝင်လာလျှင် တောကောင်များကို ထောင်၍ ဖမ်းလာတတ် လေသည်။ ထမင်းဆိုင်ကို သွားစရာကိစ္စပေါ်လျှင် မနက်စောစောမှာ သွားတတ်သည်။ သို့သော် သွားရုံမကသွားသည့် အခေါက်ရေများလာ၏။ သူသည် ၁၉ နှစ်ရှိပြီးဖြစ်ကာ အရပ်ရှည်ရှည် အေးချမ်းသောမျက်နှာထား နှင့် စကားလေးလေးပြောတတ်သည်။ သူထမင်းဆိုင်ကို သွားသည်မှာ ထမင်းဆိုင်ရှင် ဘတ်တလာ၏သမီး မယ်လစ်ဆာကြောင့် ဖြစ်လေ၏။

အစကတော့ ယမမင်းနှင့်ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ချင်သေးသည်။ မိမိကို အရက်မသောက်တတ်သဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးကျန်အောင်ချွတ်၍ရိုက်တာ မြင်ဖူးခဲ့သည့် မိန်းကလေးနှင့် မတွေ့ချင်ပေ။ သူကလေးလည်း ရယ်မောတာကိုမြင်ရသည်။ မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲခဲ့။ မယ်လစ်ဆာကို တွေ့ချင်သည့် အာသာကလည်း အခေါင်းပေါက်၍နာနေသည့်သွားကို ကြိတ်လိုသည့် အာသာနှင့် တစ်ပုံတည်းတူ၏။ သူ၏ အာသာရှိသည့်အတိုင်း ကြိတ်လေ့ရှိ သည်။

ထိုနေ့မနက်တွင် ဝှစ်သည် သူ့အဖေ၏ ကျဲတောက်တောက် ခြောက် ကပ်ကပ်ပေါက်တတ်သော ကွင်းသို့ဆင်း၍ မြက်ရိတ်လျက်ရှိလေသည်။ ဝှစ်နှင့်အတူ လူသုံးယောက်ရှိသေးသည်။ သူ့အဖေ၊ သူ့ဖအေတူမအေကွဲ ညီနှင့် သူ့ဦးလေးတို့ပင်။

ယခုလို ကျောက်ထူသောမြေတွင် ပါးလျားလှသော မြက်ပင်ကျစ် များကို ရိတ်ရသော်လည်း ဝှစ်သည် မြန်ဆန်သပ်ရပ်စွာ လုပ်နိုင်သည်။ သူအလုပ်လုပ်ပုံမှာ သက်သောင့်သက်သာရှိလေရာ မြန်သည်ဟုပင်မထင် သာချေ။

ဝှစ်၏အဖေကြီးသည် မြက်တစ်ကန့်ရိတ်၍ တစ်ဝက်အရောက်တွင် ရပ်လိုက်ကာ မျက်ခုံးမှ ချွေးစကို သုတ်သည်၊ တံစဉ်ကို မြေပေါ်ပစ်ချသည်။ အရက်စည်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ လူအများကတော့ ချိုင့်လောက်သာ သယ်ကြသည်။ ဝှစ်အဖေကြီးကတော့ သည်လိုဘယ်ဟုတ်မတုန်း။ သူသည် မြက်ရိတ်မည်ဆိုလည်း ကျကျနနရိတ်သည်။ ဆယ်ဂါလန်ဝင် အရက်စည်မှာ သရောက်နှင့် ဘူးဆို့နှင့်အပြည့်အစုံဖြစ်ကာ သစ်ပင်ရိပ်ထဲမှာ အသင့်ရှိ သည်။ ဘူးခြောက်မှုတ်လည်း ဘေးမှ တစောင်းလှဲကာစောင့်သည်။

အဘိုးကြီးသည် အမောဆိုက်၍ နေပုံရသည်။ သူသည် မောပန်း သည့်အခါ ပုံ၍ကျတတ်သော လူစားမျိုးပေတည်း။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ကြုံလှီညှိုးငယ်သော သူ့မြေကွက်ကလေးနှင့်တူနေသည်။ သူသည် အရက် ` စည်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်၍ ဘူးခြောက်မှုတ်ကို သရောက်အောက်မှာ ခံကာ ဘူးဆို့ကိုလှည့်သည်။ ဘာမှမဖြစ်ပျက်၊ အရက်စည်ကိုစောင်း၍ ငဲ့သည်။ အချိန်ယူ၍ လုပ်ရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ အမှန်တရားသည် ထွက်ပေါ် လာလေသည်။ ။

အင်း...ထွက်ပေါ်လာသမျှမှာတော့ ဒါပါပဲ။

 သူသည် ငိုလိုက်ချင်လှသည်။ သို့သော် ချွေးထွက်လွန်းလှသည်နှင့် ထင်ထားတာထက်ပင် တည်တည်ကြည်ကြည် ရှိနေသည်။ မူးဖို့ဆိုတာဝေးရော။

ဝှစ်ကို အဝယ်လွှတ်မည်။ ဘတ်တလာထမင်းဆိုင်မှာ လေးမိုင်ခရီး၌ ရှိသည်။ ဝှစ်သွားတုန်း အလုပ်ခိုပြီးနေနိုင်သည်။

“စည်ထဲမယ်ခြောက်ကပ်နေပြီကွ ဘတ်တလာဆီသွားပြီး ယူဦး" | ဟုပြောကာ သူက အရက်စည်ကို ခြေနှင့်ကန်ပြသည်။

ဝှစ်ကလည်း သူသွားတုန်း သူတို့ အလကားအချိန်ဖြုန်းပစ်မည် ဆိုတာသိသည်။

“ဟေ့ကောင် အရက်သွားယူတာနဲ့ သေမသွားပါဘူးကွ၊ အကြာ ကြီးမစောင့်နိုင်ဘူး ဝမ်းပူလှပြီ"

ဝှစ်သည် သူ့လက်နှင့် မီသမျှ အမြင့်ဆုံးသစ်ကိုင်း၌ သူ့တံစဉ်ကို ချိတ်၏။

“ငါနဲ့မီတဲ့ နေရာမှာ ထားပါကွ၊ ငါ့တံစဉ်က ပဲ့နေတယ်”

ဝှစ်သည် ဖြေးညှင်းစွာလှည့်လာပြီး သူ့အဖေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့် လေ၏။

“ကျုပ်တံစဉ်ကို ထိရဲထိကြည့်စမ်း၊ ထိတာနဲ့ ခင်ဗျားလည်ပင်း အပြတ်ပဲ”

ဝှစ်သည် အရက်စည်ကို ကုန်း၍ မ လေ၏။ အဘိုးကြီးက ဘာတစ် လုံးမှ ပြန်မပြောချေ။ တခြားလူနှစ်ယောက်လည်း မပြောကြ။ ဝှစ်သည် အရက်စည်ကိုလွှဲ၍ ပခုံးပေါ်တင်ကာ ကွင်းပြင်ကိုဖြတ်၍ ထမင်းဆိုင်ဘက်သို့ လာခဲ့သည်။ သူသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျန်ရစ်သူများလည်း အလုပ် နားကြလေ၏။