ကလောင်စုံ - အောက်မေ့ဖွယ်ဟာသ၀ထ္ထုများ(၈)

ဘိလပ်သူကို မွှေးနည်း

အောင်ဗလ

          သီတင်းကျွတ်တော့မည်။

          သီတင်းကျွတ်တော့မည်....။

          ဆီမီးရောင်ရှိန်ထိန်ဝါလင်း....

          သီတင်းကျွတ်တော့မည်-။ ။

          အောင်ဗလတစ်ယောက်သည် သီတင်းကျွတ်လုလု ရာသီရောက်ချိန် တွင် ဤသီချင်းပိုဒ်ကလေးကို အဖန်တလဲလဲ ရွတ်ဖတ်သီဆိုလေ့ရှိ၏။

          ထိုသီချင်းကို သီဆိုတိုင်း သီဆိုတိုင်း သူ၏ဇနီး မရွှေချောက အောင် ဗလအား နှုတ်ခမ်းစူခြင်း၊ ကျောထုခြင်း၊ လိမ်ဆွဲခြင်း စသည်တို့ဖြင့် ရန်သတ္တရု ပြုလေ့ရှိ၏။

          အဘယ့်ကြောင့်ဟူမူ တစ်ခုသော သီတင်းကျွတ်ကို အောင်ဗလက သတိရ တမ်းတသည်ဟု မရွှေချောက ယူဆပြီး မိန်းမပီပီ ဝန်တိုမိစ္ဆာဖြစ် ရှာ၍ပင်။

          အမှန်စင်စစ် အောင်ဗလတစ်ယောက်ကလည်း ယောက်ျားပီပီပင် တစ်ခုသော သီတင်းကျွတ်တွင် တစ်ခုသော မာတုဂါမကလေးနှင့် တစ်ခုသောအမှုဖြစ်ခဲ့ဖူးပါသည်။ ၎င်းအဖြစ်ကလေးကို တစ်ခါတစ်ခါ သတိရ တတ်ပါသည်။

          ယခုလည်း သီတင်းကျွတ်လုလု အချိန်တွင် သတိရပြန်ပြီ။

          အဖားကောင်းသူ အောင်ဗလတစ်ယောက်သည် တစ်ခုသောနှစ်က မစ်ရှင်တစ်ခုနှင့်ကပ်၍ ဥရောပသို့ လိုက်ပါသွားခဲ့ရသည်။

          အင်္ဂလန်ပြည်တွင် တစ်လခွဲခန့် သောင်တင်ခဲ့သည်။

          ထိုစဉ်က ရုပ်ရည်လှပတင့်တယ်သည့် ရှုချင်စဖွယ်ရှိသော သူကလေး ကိုတွေ့ခဲ့ပါသည်။ ဘိလပ်သူပျိုဖြူတို့သည် များသောအားဖြင့် အားလုံး လိုလိုလှပကြပါသည်။ သို့သော် အသားဖြူ၊ မြင်းတစ်ပြေး၊ အသားညို လက်တစ်ကမ်း... ဟူသော စကားပုံအတိုင်း အဝေးကြည့် ကြည့်လျှင် သာအကြည့်ခံသည်၊ လှသည်။ အနီးကပ်ကြည့်ပါက မြန်မာမျက်စိတွင် အသားအရည်မှစ၍ ကြမ်းတမ်းခက်တရော်ရှိသည်။ ယခုတွေ့ရှိသူကလေး မှာ ဘိလပ်သူတိုင်းနှင့်မတူ တစ်မူထူးသည်။ နုသားတော် ဝါဝါညက်ကယ်နဲ့ ရှုစားတော် ခါခါမက်ပါတဲ့။ ကလျာသက်ကယ်တဲ့ လှမျက်မှန်၊ သွင်တစ်နည်း . . .ဆင်ကွဲပိုကရိုမို့. . .။ ...ဟူသော တေးသွားကဲ့သို့ သူကလေးသည် အခြားဘိလပ်သူတို့ နှင့်အဆင်ကွဲသည်၊ အသွင်ကွဲသည်။ နုသားတော် ဝါဝါကလေးက နုညက် လှသည်၊ မျက်ခုံးကထူသည်၊ မျက်လုံးက ကြည်သည်၊ နှုတ်ခမ်းကလေး က ရယ်လို့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာလည်း ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း မဟုတ်ဘဲ မနိမ့်မမြင့်၊ မဆူမကြုံသင့်ရုံကလေးရှိသည်။

          သူကလေးကို တွေ့ချိန်က အောင်ဗလသည် အချစ်သဘောတရားကို စေ့စေ့တွေးကာ ငေးနေချိန်ဖြစ်သည်။ သူကလေးကလည်း ချစ်ရည်တွေ ရွှမ်းလို့ ။ စကားတွေ လွန်ကုန်ပြီ။ စာတွေ ကျွံကုန်ပြီ။ ရှင်းဦးမှတော်ချေမည်။ အင်္ဂလန်ပြည် အဗွန်မြစ်ကလေးပေါ်တွင် စထရပ်ဖို့ ခေါ်သည့် မြို့ကလေးတစ်မြို့ရှိသည်။ ထိုမြို့ကလေးတွင် တစ်ကမ္ဘာလုံး ကျော်ကြား ထင်ရှားသော ကဗျာကဝေ၊ စာပေ ဘီလူးကြီး ရှိတ်စပီးယားကို ဖွားမြင် ခဲ့သည်။ ထိုမြို့ကလေးတွင် ရှိတ်စပီးယားနေသောအိမ်၊ ရှိတ်စပီးယား ကတော်၏အိမ်၊ ရှိတ်စပီးယားဖွားရာ ခုတင်၊ ရေနွေးအိုးမှ စကာ မီးညှပ် အထိ သိုမှီးစုဆောင်းထားသည့် ပြတိုက်ရှိသည်။

          ၎င်းပြည် ရှိတ်စပီးယားကို ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် ရှိတ်စပီးယားပြဇာတ် ရုံကြီးကိုလည်း တည်ဆောက်ထားသည်။ ရှိတ်စပီးယားပြဇာတ်ရုံကြီး တွင် ရှိတ်စပီးယား၏ပြဇာတ်များကိုသာ ပြသသည်။

          ထိုနေ့ ... မှတ်မှတ်ရရ ... ၁၉၅ ... ခု အောက်တိုဘာလ... ရက်နေ့က ရှိတ်စပီးယားပြဇာတ်ရုံကြီး၌ ရိုမီယိုနှင့် ဂျူးလီးယက် ပြဇာတ်ကို ပြနေသည်။

          ကမ္ဘာ့အကြီးဆုံးအချစ်ဝတ္ထု၊ ကမ္ဘာ၏ အချစ်ဆုံးချစ်မောင်နှံအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုကြသော ပြဇာတ်ကြီးမှ ရိုမီယိုနှင့် ဂျူးလီးယက်သမီးရည်း စားတို့သည် နှစ်ဖက်မိဘဆွေမျိုးတို့ ရန်ငြိုးသိုသဖြင့် ရှင်စဉ်ကမပေါင်း ရဘဲ သေစဉ်မှပေါင်းရသည့် ချစ်ဋီကာပြဇာတ်ကြီးကို ရှိတ်စပီးယား၏ ပြဇာတ်ကိုသာ ကပြသည့် အင်္ဂလန်ပြည်၏ အကျော်ဆုံးကချေသည်တို့ ကချစ်သရုပ်ပြသွားသည်မှာ ပွဲကြည့်ပရိသတ်အားလုံးတို့သည် ပြဇာတ် ပြီးသောအခါ၌ ချစ်ဘဝဆုံးသူ မောင်နှံအတွက် မချိသောအသည်းနှလုံး ဖြင့် ရုံထဲမှထွက်ခဲ့ကြသည်။

          ပွဲကြည့်ပရိသတ် တစ်ဦးဖြစ်သူ အောင်ဗလတစ်ယောက်လည်း အချစ် ၏လေးနက်ပုံကို တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း ရုံထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။

          ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် ထွက်လာခဲ့ရာမှ တစ်ခုသောကွေ့တွင် တစ်စုံ တစ်ယောက်နှင့် အွန့်ခန် တိုက်မိကြသည်။

          ထိုတစ်စုံတစ်ယောက်မှာ ...(မိတ်ဆွေတို့တွေးမိသည့်အတိုင်း)စော , စောက ကျွန်တော်ပြောခဲ့သည့် ကောင်မကလေးဖြစ်ပါသည်။ သူကလေးလည်း ပြဇာတ်ရုံထဲက ထွက်လာသည်မို့ အချစ်ရည်ရွှမ်းသူကလေးသည် ... ရုပ်ရည်ချောမော ....လှ...(အို စောစောက ရေးခဲ့တဲ့အလှဘွဲ့ စာပိုဒ်ကိုပဲပြန်ဖတ်ပါတော့။)

          “ဝမ်းနည်းပါတယ်...” . “ကျွန်မက ဝမ်းနည်းပါတယ်။ ကျွန်မအပြစ်ပါ” “မဟုတ်ပါဘ က တော့အပြစ်ပါ။ ပြဇာတ်က ကောင်းလွန်းလို့ ခေါင်းငိုက်စိုက်လေ့က်- မိလို့ပါ”

          “ကျွန်မအပြစ်ပါ၊ ရ မကိုက ငေးမိရာ လာမိတာကိုး...” “မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန် - ဘာ့အပြစ်ပါ” ။ ဒီလောက်လှတဲ့ ကောမကလေးကို အဘယ်မှာ အပြစ်ဖို့နိုင်အံ့နည်း။ အောင်ဗလနှင့် သူကလေးပြစ်မှုလုပွဲ ကျင်းပနေစဉ် သူကလေး၏ အဖော် က သူကလေးကိုခေါ်သွား -လည်။ အောင်ဗလ၏မိတ်ဆွေက အောင်ဗလ ကိုဆွဲသွားသည်။ သို့ဖြင့် လယ်ဝင် ဖင်မမည်းခင်က ကွဲသွားကြသည်။

          တော်ပါသေးသည် းတ်လမ်းက ရပ်တန်းက မရပ်ဘဲ ဆက်လက် ဖြစ်ပွားသေးသည်။

          ပြဇာတ်ရုံမှ ထွ ဝက် စထရပ်မြို့စွန် တစ်မိုင်ကွာခန့်တွင် ရှိသော ရှိတ်စပီးယား၊ .မစံ တော် အင်ဟတ်တာဝေး၏ အိမ်ကလေးကို သွားရောက်ကြည့်သည်။

          သက်ငယ်မိုးနှင့် ကုပ်ကုပ်ကလေးဆောက်ထားသော အိမ်ကလေးသည် သေးငယ်သော်လည်း အင်္ဂလန်ပြည်တွင် အကျော်ကြားဆုံး အဆောက်အဦ တစ်ခုဖြစ်သည်။

          ရှိတ်စပီးယား၏စာပေကြောင့် ရှိတ်စပီးယား၏ချစ်ကိစ္စ စတင်ရာအိမ် ကလေးဖြစ်သဖြင့်သာ ထင်ရှားကျော်ကြားခြင်းမဟုတ်၊ အိမ်ပုံစံကလေး နှင့် လှပသော ပန်းခြံကလေး၊ ယာခင်းကလေးတို့သည် များစွာသာယာ လှသဖြင့်လည်း ကျော်ကြားသည်။ | အိမ်ကလေးသို့ရောက်သောအခါ အောင်ဗလ၏ မိတ်ဆွေသည် အခြား အိမ်လာကြည့်သူခရီးသည်များနှင့်အတူ လမ်းပြဧည့်ကြို ဖြစ်သူခေါ်ဆောင် သွားရာသို့ လိုက်သွား၏။ | အောင်ဗလသည်မူ အိမ်ကလေးထက် ပန်းခြံကလေးက ပို၍ကြည်နူး ဖွယ်ကောင်းနေပြီး ပြဇာတ်ထဲက ချစ်သူရဲကောင်းမကလေးနှင့် ပြဇာတ်ရုံပြင်ဘက်တွင် တွေ့သော ချစ်စရာကောင်မကလေးအကြောင်းကို တွေး လိုသဖြင့် ပန်းခြံထောင့်မှ တစ်ခုသော သစ်တော်သီးပင် တစ်ပင်အောက်သို့ သွားရောက်ထိုင်ကာ ငေးမောကာနေမိသည်။

          “ဟော တွေ့ကြပြန်ပြီ” “ဟော တွေ့ကြပြန်ပြီ”

          ကောင်မလေးသည် အောင်ဗလရှိရာ သစ်တော်ပင်ကလေးအောက်သို့ ရောက်လာသည်။

          “ကျွန်မ အင်ဟတ်တာဝေးရဲ့ တဲကုပ် ပြတင်းပေါက်က ပန်းခြံဘက် ကိုလှမ်းကြည့်တော့ ရှင့်ကိုမြင်တာနဲ့ တမင်ထွက်လာခဲ့တာ” | အလို ...သူက အောင်ဗလဆီ လာတာဆိုပါလား။ “ဒါထက် ရှင်က ရှင်က” “ကျွန်တော် မြန်မာပါ”

          အောင်ဗလသည် မိန်းမချောကလေးများနှင့် စကားလက်ဆုံကျရခြင်း ကို ကြည်နူးပျော်မွေ့သူဖြစ်သည်။ မိန်းမချောကလေးများနှင့် စကား ပြောရာတွင် လေရှည်တတ်သည်။ သူကလေးက မေးသည်ကိုသာမက ဆက်၍ ရှည်လျားစွာဖြေသည်။

          “ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ဗလတဲ့။ မြန်မာပြည်ဆိုတာ တစ်ခါက ခင်ဗျားတို့ ဗြိတိသျှအင်ပိုင်ရာအတွင်းက ကိုလိုနီကျွန်နိုင်ငံတစ်ခုပေါ့ ။ ၁၉၄၈ ခုနှစ်ကမှ လွတ်လပ်ရေးရတာ။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ နိုင်ငံကလေးတစ်ခုပေါ့။ ရွှေထွက်တယ်၊ ဆန်ထွက်တယ်၊ ရေနံထွက်တယ်။ ကျွန်းသစ်ဆိုရင် မြန်မာ့ကျွန်းသစ်ဟာ ကမ္ဘာပေါ်မယ် အကောင်းဆုံး၊ ပတ္တမြားဆိုတဲ့ ရတနာတွင်းဟာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မြန်မာတစ်ပြည်တည်းမှာပဲရှိ တယ်”

          စသည်ဖြင့် စသည်ဖြင့် အောင်ဗလ မြန်မာပြည်ကြီးသာယာပုံကို ပြော ပြသည်။ “ကျွန်မနာမည်က ရုတဲ့၊ ရုရပ်ဆဲပါ”

          အောင်ဗလက မမေးမိသော်လည်း ယဉ်ကျေးသော သူတို့ဓလေ့အရ သူကလေးက နာမည်ကိုပြောသည်။

          “ရုံ အင်း... နာမည်ကလေးကိုက ချစ်စရာ။ မြန်မာလို ခေါ်ရ၊ ရေးရရင်ယုလို့ခေါ်ရမှာပေါ့။ ယုဆိုတာ မြန်မာလို ယုဝတီ၊ ယုဝဆိုတော့ နုပျိုခြင်းကို တင်စားတဲ့အမည်ပေါ့”

          “ဒါထက် မစ္စတာ အောင်ဗလ၊ အို ... ရှင့်ကိုခေါ်ရတာက ရှည်ပါ တယ်၊ ဘယ်နာမည်က ဘယ်လိုလဲ။ ရှင့်ကို ဘယ်လိုခေါ်ရရင် ကောင်းမ လဲ။ မစ္စတာ လ လို့ ခေါ်ရမလား”

          “နိုး.. နိုး.. နိုး နိုး၊ မစ္စတာလဆိုတဲ့ နာမည်က မြန်မာလိုအသံထွက် မကောင်းဘူး။ မစ္စတာ အောင်လို့ ခေါ်ချင်ခေါ်၊ ဒီထက်ကောင်းတဲ့ နာမည် ကတော့ မစ္စတာတွေ ဘာတွေမထည့်ဘဲ ကိုကိုလို့ ခေါ်လိုက်ရင် ပြီးတာပဲ  "

          ယုသည် အောင်ဗလ၏နာမည်ကို သဘောကျလွန်း၍လော မသိ။ ပြုံးနေသည်။