ကန့်ဘလူခင်မောင်ဆွေ - နေတစ်ဆူလတစ်ပါး နှင့် အခြားဝတ္ထုတိုများ

နေတစ်ဆူ

          ကျွန်တော် အတွေး စိတ်ကူးထဲမှာ အဖေကိုနေတစ်ဆူဟု သတ်မှတ်ထားသည်။ မှန်ပါသည်။ အဖေနေတစ် ဆူ။ နေကိုပူပြင်းသည်။ လောင်ကျွမ်းသည်ဟု အနိဋ္ဌာရုံ စည်းဝိုင်းထဲသို့ ဆွဲသွင်းကြသည်။ ကျွန်တော်၏ နေတစ် ဆူသည် ထိုသို့မဟုတ်။ နွေးထွေးခြင်း တောက်ပခြင်း၊ ရဲရင့်ခြင်းဟု အကောင်းဘက်မှ ကမ္ပည်းထိုးချင်သည်။

အဖေ အကြောင်းကို အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝတုန်းက စာစီစာကုံး ရေးဖူးသည်။ မြန်မာစာဆရာ ဦးကျော်သိမ်းက သဘောကျလွန်း၍ အမှတ်ပြည့်ပေးသည်။ အမှတ်နှစ်ဆယ်ပေါ့။ သည်တုန်းက ကြည်နူးမိ သည်။ အဖေအကြောင်း ရေးသားပြီး တင်ပြရသောကြောင့် မဟုတ်။ အတန်းထဲမှာ အမှတ်အများဆုံးပြီး ယာယီထင်ပေါ်သောကြောင့်တည်း

          ကျွန်တော် လူ့လောကထဲသို့ ဝင်ဆန့် တိုးဝှေ့နေရ ချိန်တွင် အဖေကိုသတိရသည်။ သတိရတော့ ဝမ်းနည်း မိသလိုလို ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားမရ။ ကျွန်တော်သည် စာပေ သမား၊ စာပေသမားဆိုသည်ထက် တိတိကျကျဆိုရလျှင် ကဗျာဆရာ၊ မြန်မာနိုင်ငံ ကဗျာဆရာစာရင်းထဲမှာ ပါချင်မှပါမည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ကပင် ကဗျာဆရာစာရင်း ထဲသို့ ဇွတ်ထည့်လိုက်သည်။

          ကျွန်တော် အများအပြား ရေးဖူးသည်။ သို့သော် အဖေအကြေခင်း မဖွဲ့နွဲဖူးခဲ့။ ဆောင်းပါး အသင့်အတင့် ရေးဖူးသည်။ အဖေ အကြောင်း မပါဝင်ခဲ့။ ဝတ္ထုအနည်း ငယ်ရေးဖူးသည်။ အဖေ အကြောင်း မဟုတ်ခဲ့။ မိုက် လေစွ ကျွန်တော်။ ကျွန်တော် မထင်မရှား စာပေသမိုင်းကို စစ်ဆေးမိ တော့မှ တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွားမိသည်။ နောင်တလိုလို အားနည်းချက်လိုလို ထိ ခံစားမိသည်။ ဟင်း.....

           အဖေ အကြောင်း တစ်လုံး တစ်ပါဒမှ မရေးခြစ်မိပါ ကလား။

          အဖေ၏ အကြောင်း အဖ၏ ဇာတ်လမ်း၊ အဖေ၏ စရိုက်တို့သည် တစ်မူဆန်းသစ်နေ၍မဟုတ်။ ထူးခြားဆန်း ပြားနေခြင်းလည်းမရှိ။ သူတကာထက် ထင်ပေါ်ကျော် ကြားခြင်းမျိုးလည်းမရှိ။ လူတိုင်းလူတိုင်း၏ အဖေများထဲက အဖေတစ်ယောက်ဟု ရိုးရိုး စင်းစင်း ဆိုရတော့မည်

*******

          အဖေ အမည်က “ဦးမြထူး

          ဇာတိက အညာ ပညာက ဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်။ မျိုးရိုးက တောင်သူ။ လူထဲကလူ၊လူတိုင်းမှာ ဝါသနနာတစ်ခုသည် ထူးထူးကဲကဲ စိတ်ဝင် စားနေတတ်သည်။ ထိုဝါသနာသည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် နီးစပ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင် အရိပ်ကို ကျော်လွှား မရ။ သဲကန္တာရာ ကျင်လည်သူသည် ရေကူးဝါသနာပါ မည်မဟုတ်။ ပင်လယ်ပြင်မှာ မွေးဖွားသူသည် တောင်တက် ၀ါသနာမရှိနိုင်။

          အဖေ ဝါသနာသည် သဘောတရားနှင့်အညီ ဖြစ်ထွန်းလာသည်။ အဖေ၀ါသနာကား နွား၀ါသန၁။ နွေး ရောင်း၊ နွားဝယ်၊နွားလွဲ၊ နွားမွေးစသည် စသည်။ အညာမှာက နွားကို အရုပ်လို သဘောထားကြတာကိုး၊ နွား ချစ်သူတွေက အများကြီး။

          နွားဝါသနာပါသူကား အိမ်မှာ ပုန်းအောင်းနေ၍ - မရ။ ထကြွနိုးကြား လှုပ်ရှားသွားလာ နေသည်။ အဖေသည် လုပ်ငန်းသဘောအရ နွားနှင့် ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်။ နွားနှင့်မင်းဝံတောင်တန်းကို ကျော်ခဲ့ဖူးသည်။ နွားနှင့် ဧရာဝတီမြစ်ကို ဖြတ်ဖူးသည်။ နွားနှင့်မိုင် ရာကျော်ခရီး ကို ခြေကျင်သွားလာဖူးသည်။ ခရီးသွားရလွန်း၍ ရွာမှာ နေရသည်ကလည်း နည်းနည်းပါ။ တစ်ရွာတစ်ကျီဆောက် ဆိုသော စကားကို အဖေနားလည်၍မဟုတ်။ ရွာတိုင်းမှာ အဖေ မိတ်ဆွေ အသိရှိသည်။ ရွာကခရီးထွက်၍ နှစ်လအထိ ကြာဖူးသည်။ အဖေ အတွက် ထမင်းမခက် ဟင်း  မခက်ပါ။

          အဖေနယ်မြေကား မြောက်ဘက်မှာ ကောလင်းနှင့် ထီးချိုင့်နယ်၊ တောင်ဘက်မှာ ရွှေဘို၊ ဝက်လက်၊ စစ်ကိုင်းအထိ နှံစပ်သည်။ သို့သော် ထီးချိုင့်နယ်သည် အဖေ့ အောင်မြေ။ အဖေ၏ ဘူမိနက်သန်။ အဖေ၏စီးရေးဈေးကွက်။ နွေဦးပေါက်လျှင် အဖေးနွားရောင်း နွားဝယ်ထွက်တော့သည်။ မိုးဦးကျ လယ်လုပ်အမီ ပြန် လာတတ်သည်။

          ထီးချိုင့်နယ်မှ ဒိုးပင်၊ မဲဇလီ၊ ချွန်းတောင်၊ကြက်သွန်ခင်း၊ ဆင်ကျွန်း၊ စစ်တန်း စသည့်ရွာများသည် အဖေ အတွက် ဟာဗျူဟာကျသောနေရာ။ ကောလင်းနယ်မှချောင်းကွေ့၊ သဲကာ၊ တောင်ပိုလှ၊ ထုံးတင်တပ်၊ ကျောက်ပြင်ရွာတို့သည် နည်းဗျူဟာကျသော ဈေး ကွက်များ။

          အဖေမှာ တစ်ခု ထူးချွန်သည်။ အပေါင်းအသင်း ကောင်းသည်။ လိမ္မာပါးနပ်စွာ ဆက်ဆံတတ်သည်။ အဖေနှင့် စကားလက်ဆုံကျလိုက်ရသူသည် မခင်ဘဲမနေနိုင်။ ထီးချိုင့်မြို့ပေါ်မှ ချမ်းသာကြွယ်၀သူ ကုန်သည်ပွဲစား များပင် အဖေကို တသသ တိုက်ပေါ်မှာ အဖေကိုတိုက်ပေါ် ထား၍နွားကို ဝင်းခြံထဲမှာ လက်ခံထားသူလည်း မရှား။ တစ်ခုတော့ရှိသည်။

          အဖေသည် မရိုး မဖြောင့်မလုပ်၊ တစ်နပ်စား ဥာဏ် မရှိ၊ နွားကောင်းနွားမှန်များကိုသာ ရောင်းဝယ်တတ် သည်။ အောက်ချိုး အောက်ပေါက်ဆိုသည့် သတ်နွားမျိုးကို အဖေမကိုင်၊ အညာသားဆိုသည်ကလည်း စွဲမိလျှင် ချွတ်မရ။ အဖေနွားမှ မှအဖေ့နွားဖြစ်နေတော့သည်။

          “ကိုမြထူးဆိုရင် ငွေသာချေလိုက်” ။

          သည်လိုစကားမျိုး ထီးချိုင့်နယ်မှာ တွင်တွင်ကြီးသုံး ခဲ့ကြသည်။ နွားနှင့်အကျိုးပေးသည်။ တစ်နွေနွားရောင်းပြီး တစ်မျိုးလုံး ထိုင်စားနိုင်သည့် အလုပ်မျိုး၊ မက်မောလောက်၏။

မှတ်မှတ်ရရ ကျွန်တော် ခုနစ်တန်းနှစ်က ဖြစ်သည်။ နွေကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အဖေနှင့်အတူလိုက်သွားဖူးသည်။

          “ဒါ...ကျုပ်သားလေ၊ ခုနှစ်တန်းကျောင်းသားဗျ”

          သည်လိုလည်းအဖေက ရှာကြံဂုဏ်ယူတတ်သည်။ အဖေကိုယ်တိုင်က ပညာရေးမှာ ထွန်းထွန်းပေါက်ပေါက် မ ရှိသော်လည်း ကျွန်တော့် ပညာရေးကို အားပေးသည်။

          ကျွန်တော် လိုအပ်သမျှ ဝယ်ပေးသည်။ ဘယ်နေရာမှအောက်ကျမခံ။

          “မင်းလူက သနားကမားလေးပဲ၊ ထူးချွန်မယ်ကောင်၊ ငါ့ကျန်မဲတိုနဲ့  ကွာပါ့ မြထူးရာ”

မဲဇလီရွာမှ ဗေဒင်အနည်းရသော ဦးအေးမောင် ကဆို၏။ ကျန်မဲ ဆိုသည်က ဦးအေးမောင်သား။ အသားက မည်းမည်း၊ အရပ်က ပုပု၊ ကျွန်တော်နှင့် ရွယ်တူ။

          “ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ် သားတ တစ်တန်းမှ စာမေးပွဲ မကျဘူး၊ ဆက်တိုက်အောင်လာတာ ဘိုးအေးရဲ့"

အဖေက မသိမသာ ကြွားသည်။ ကျွန်တော်လည်း ရင်ထဲမှာ ပြုံးနေမိသည်။

          တစ်ရက်..အဖေသည် ဆင်ကျွန်းရွာမှနွားဝယ်ပြန် ခဲ့၏။ မိုးတွေကလည်း အလွန်အမင်းရွာသည်။ မိုးထဲရေထဲ " ဆွဲပြန်လာရာ နွားလန့်ပြေး၍ ဆင်ကျွန်းသို့ လိုက်သွား ရပြန်သည်။ အဖေပြန်ရောက်တော့ ညဉ့်နက် နေပြီ။

          “ သားအဖေလို မဆင်းရဲအောင် စာကြိုးစား “ အဖေသည် ကျွန်တော် စာကြိုးစားအောင် သူ့ဒုက္ခကို ပြ၍ ဘ၀အားမာန် မြှင့်ပေးခဲ့သည်။ အသိတရား တစ်ခုဆင့်ပေးခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကို အောင်မြင်စေလိုသည် မဟုတ်လား။