ဒေါက်တာသန်းထွန်း - သူတို့လည်းအသက်လုပြီးပြေးကြရရှာတယ်(သန်းထွန်း-ငိုချင်း(မိုးကျရွှေကိုယ်))

တပ်သားတွေရောက်လာပြီ

          ကော့ကရိတ်တိုက်နယ်ကိုအုပ်ချုပ်ဖို့တာဝန်ကျတော့ဒီနယ်မှာကျွန်တော့်အရင်တိုက်ပိုင်ဝန်ထောက်ဖြစ်သွားတဲ့လူက “ဒီမှာ ဧည့်သည်နည်းတယ်၊ သူတို့အတွက် ခင်ဗျား ဘာကြောင့်ကြစရာမရှိ၊ အေးပါတယ်လို့ ပြောသွားတယ်။ သိပ် တောမကျဘူး ဆိုရင် ဝန်ကြီးအထိ အရာရှိကြီးတွေ မပြတ်ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော် သုံးနှစ် ဒီမှာနေရစဉ်က ဘာမဆိုငါ့သဘောလို့ ပြောနိုင်တယ်။ အေးချမ်းသာယာပါတယ်”လို့ ' ပြောဖူးတယ်။ သူပြောတုန်းက စစ်ရေးစစ်ရာက အခုလိုမကြီးကျယ်သေးပါ။ဒီ အပိုင်းက-စစ်ရေးစစ်ရာမှာ အရေးပါလာတော့မယ်ဆိုတာကို ဟိုတုန်းကကြိုပြီးသိမှာလဲ။

          တကယ်က ခုလိုနေရာမှာ ဧည့်သည်မရှုပ်ဘူးဆိုတာလည်း တကယ်မဟုတ် နိုင်ပါ။ တရားရေးရာအမတ်က ကျွန်တော်ရောက်သွားတဲ့ ပထမလအတွင်းမှာပဲ သူ့နယ်ကလူတွေနဲ့ အဆက်မပြတ်အောင် နေနိုင်ဖို့လိုတယ်ဆိုပြီး ရောက်လာပါတယ်။ ဆိုင်ရာအရာရှိတွေ ခဏဖယ်ထားဆိုတာတောင် ကော့ကရိတ်ဟာ မက္ကာဖြစ်ရပြီ၊ တပ်ခွဲတပ်စိတ်ဗိုလ်က တပ်ရင်းမှူးအထိ ရောက်လာပါတယ်။ 

          ၁၉၄၁ စောစောပိုင်းကပဲ တပ်သားတွေ တစ်တပ်ပြီးတစ်တပ် ရောက်လာ ပါတယ်။ အရင်က ဘယ်တပ်လာဖူးသလဲ မှတ်တမ်းမတွေပါ။ လာမယ်ဆိုရင်လည်း ပထမကမ္ဘာစစ်လောက်က ဖြစ်မယ်။ ဒါ့ထက်ပဲစောနိုင်ပါသေးတယ်။ သူတို့ရောက်တယ်ဆိုရင်တော့ဖုံးလို့ဝှက်လို့လည်းရနိုင်တာမဟုတ်‌လေတော့ တစ်မြို့လုံး ပွက်လော ရိုက်သွားပါတယ်။ မိန်းမပျိုကို တောခိုပြီး ဝှက်ရတာကတစ်မျိုး၊ ဆိုင်တွေ၊ဈေးသည်တွေကလည်းမဝယ်ဘဲမနေနိုင်ဘူးဆိုပြီးကုန်ပစ္စည်းကိုဈေးမြှင့်ပြီးတောင်းတယ်။မြို့ထဲကိုဖြတ်ပြီး စစ်သားတွေချီတက်တာကို လမ်းထွက်ပြီး တန်းစီကြည့်ကြတယ်။ စစ်သားဆိုရင် ရမ်းကားတယ်။ မိန်းမတွေ့ရင် ဝင်ဆွဲချင်ဆွဲတယ်ဆိုတာမျိုး၊ ရှေးရှေးက ကြုံဖူးတာတွေပြန်ပြောပြီး အချင်းချင်းခြောက်လှန့်ကြတယ်။ ဘာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မဖြစ်ဘဲ သီတင်းတစ်ပတ်ကျော် နှစ်ပတ်ရှိတော့မှ တပ်သားတွေရောက်တာကို သဘောကျကျေနပ်ကြတယ်။ အရောင်းအဝယ်ကောင်းတာ မှန်ပေမယ့် ကော့ကရိတ်က အစကပဲ အရောင်းအဝယ်ထွန်းကားတဲ့မြို့ ဖြစ်ပါတယ်။ မြန်မာ ရိုင်ဖယ်တပ်ဆိုပေမယ့် ကရင် များတယ်၊ သူတို့ရဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေက ကော့ကရိတ်ပတ်လည်က ရွာတွေမှာ ရှိပါတယ်။ အဲဒီကို အမျိုးတွေရောက်လာအောင် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အခြေအနေကိုကျေနပ်တယ်။ တပ်သားတွေက ရက်တိုခွင့်တွေယူပြီး မိဘဆွေမျိုးအိမ်ကို ပြန်ကြ တယ်။ သူတို့ဝတ်ခွင့်ရတဲ့ယူနီဖောင်း(ဆင်တူဝတ်စုံ)ကိုပြပြီး ကြွားတယ်။ မြိဘဘိုးဘွားတွေကလည်း တို့သားတို့မြေး ကြီးပွားနေတာမြင်ရလို့ ကြွားချင်ကြတယ်။ ဒီတော့ ပြည်သူနဲ့စစ်တပ် ချစ်ကြည်ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်နေတယ်။ (မောသောခပ်တယ်ဆိုတာ မျိုး ဘယ်မှာရှိနိုင်ပါ့မလဲ။

          ဒါပေမဲ့ တီးတိုးစကား အခြောက်အလှန့်ဆိုတာမျိုးက အရှေ့တိုင်းမှာမလွဲ မသွေပေါ်ပေါက်လာတတ်တယ်။ အကဲအပို ပြောတတ်ကြတယ်။ ပထမရောက်လာတဲ့ တပ်က လူတစ်ရာလောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မဲဆောက်ကလူတွေက ကော့က ရိတ်မှာ စစ်သားတစ်ထောင်ရောက်နေပြီလို့ ပြောတော့မယ်။ ဘန်ကောက်ကျတော့ကော့ကရိတ်မှာ စစ်သား တစ်သောင်းချထားပြီလို့ ပြောတော့မယ်လို့ ကျွန်တော်က တွက်ပြီးသား။ ဒီလိုမှန်းဆတာ မှန်မှန်မမှန် ဂရုမစိုက်ကြပါ။ မကြာခင်ဟိုဘက်က အမေရိကသာသနာပြုဆရာလာလို့ သူတို့ဆီမှာ ကော့ကရိတ်ကို တပ်သားတစ်သောင်း ပို့ထားပြီလို့ သတင်းဖြစ်နေတယ်တဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကို အဟုတ်အမှန်ကို “ရှင်းမပြတော့ပါ။ ဒေါနတောင်ကလည်း သစ်ပင်ထူထပ်လေတော့ စစ်သားတစ်သိန်းလောက် ဝှက်ထား တောင်ဖြစ်နိုင်စရာရှိပါတယ်။ မကြာခင်ဘဲ ယိုးဒယားဘက်က“အင်္ဂလိပ်တပ်တွေ အခုလို သူတို့နယ်ခြားကို ဘာပြုလို့ပို့ရပါသလဲ”လို့ မေးလာပါ တော့တယ်။

          တပ်တွေကို ကော့ကရိတ်က တတိယစခန်းအရောက်သွားတဲ့ လမ်းတစ် လျှောက် တစ်မိုင်နှစ်မိုင်လောက် တန်းစီပြီး ချထားလိုက်တယ်။ သူတို့စခန်းကိုသွားပြီး အရာရှိတွေနဲ့အတူ ကွင်းပြင်မှာ ကြယ်ရောင်လရောင်၊ ဝါးပိုးတိုင်မှာဆွဲထားတဲ့ ဓာတ်မီးရောင်နဲ့ စည်သွတ်ဘီယာ၊ လိမ္မော်ရည် ကြိုက်ရာကြိုက်ရာ သောက်ကြတယ်။ * တပ်မှူးက မြန်မာရိုင်ဖယ်တပ်မှာ နှစ်ရှည်လများ အမှုထမ်းခဲ့တယ်။ သူ့တပ်ကိုချစ်တယ်။ တပ်သားတွေအပေါ်မှာ သံယောဇဉ်ရှိတယ်။ သူ့ကို တပ်နဲ့တပ်သား တွေက သူ့နည်းသူ့ဟန်အတိုင်း ပြန်ပြီးချစ်ခင်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့က သူ့ကို “နေ့လယ်စာ ကျွေးပါရစေ။ ညစာ ကျွေးပါရစေ” ဖိတ်တဲ့အခါ အမြဲငြင်းတယ်။ ဘာကြောင့်ငြင်းသလဲ မေးမိပါ တယ်။ “ငါက တပ်သားတွေကို အပြင်ထွက်စားခွင့် မပေးဘူး။ ငါလည်း အဲဒီအထဲမှာ အကျုံးဝင်တာပေါ့တဲ့” ဒါမျိုးတွေကြောင့် သူ့ကို ရိုသေကြ၊ ကြည်ညိုကြတာ ဖြစ်ပါတယ်။ 

          တောင်ပေါ်မှာ ရွာသားတွေက မကြာခဏ မျောက်လွှဲကျော်ပေါက်စလေးတွေ ဖမ်းမိပြီး အိမ်မှာမွေးထားတတ်ကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ကောင်ရလို့ တပ်မှာ မွေးထားတယ်။ အဲဒီအကောင်ကို တစ်လခွဲမရှိတရှိက ရွာသားတစ်ယောက်က ဖမ်းမိပြီးလာရောင်းလို့ ဝယ်ထားလိုက်တယ်။ အစတော့ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ ချည်ထား တယ်။ အခု ကြိုးဖြုတ်ပေးထားတယ်။ ထွက်မပြေးပါ။ သခင်ကို သိပ်ခင်တွယ်သွားပြီ ဖြစ်တယ်။ သူတို့ အချင်းချင်းနေပါစေလို့ ပြန်လွတ်ပေးရင်လည်း အုပ်စုက လက်မခံရုံ သာမက ဝိုင်းပြီးသတ်မှာသေချာလို့ ပြန်မလွှတ်ပါ။ ,

          အဲဒီမျောက်လွှဲကျော်ကိုတပ်ထဲမှာဗိုလ်ရော၊ငယ်သားတွေပါချစ်ကြတယ်။နေ့စဉ်တပ်ကိုစစ်ဆေးဖို့တန်းစီထားပြီး အရပ်သိပ်ရှည်တဲ့ဗိုလ်က တပ်ကိုစစ်ရင်း ရှေ့ကလျှောက်သွားတဲ့အခါ အဲဒီဗိုလ်ရဲ့ ဟန်ပန်ကိုအတုခိုးပြီး နောက်မလှမ်းမကမ်း ကလိုက်လာတဲ့ မျောက်လွှဲကျော်တစ်ကောင်ကို တွေ့မယ်။ အဲဒီအကောင်ကိုမွေးရတာ ဒုက္ခမသေးဘူး။ မွေးစက အကျင့်လုပ်မပေးတော့ သူဘာသာသူ လွတ်ရာထွက်ပြီး ဆီးမသွားတတ်ဘူး၊ ပေါက်ချင်တဲ့နေရာပေါက်ချလို့ အနှီးတစ်ထည် ပတ်ပေးထား ရတယ်။

          အစပထမ တပ်တစ်တပ်ရောက်ပြီး နွေရာသီကုန်သွားတဲ့အထိ တပ်တွေ အသစ်ဝင်အဟောင်းထွက်နှင့် အဲဒီဒေသရဲ့သဘာဝအနေအထားကိုလေ့ကျက်ပြီးဖြစ်သွားပါတယ်။အဲဒီအခါကအခုလိုတပ်ပိုင်ယာဉ်ရထားဆိုတာမျိုး မရှိသေးတဲ့ အတွက် သင့်တော်ရာယာဉ်ကိုအခပေးပြီး သယ်ယူပို့ဆောင်ပေးနေကြရတယ်။ ကားနဲ့ တစ်မျိုး၊ လှည်းနဲ့တစ်မျိုး သင့်သလိုအသုံးပြုရတယ်။ လှည်းကို ကတ်လို့ခေါ်တာကို အလွဲသုံးစားဖြစ်အောင် “ကော့ကရိတ် ကပ်ဆိုက်ပြီ”လို့ သွားပုပ်လေလွင့် သရော်လေ့ ရှိကြတယ်။

          ပထမဆုံးရောက်တဲ့တပ်အတွက် လှည်းတွေကို ကျုံဒိုးမော်တော်ဆိပ်ကို လာလို့ ဆင့်ထားတယ်။ ရေဆိပ်ကနေ ဝန်စည်စလယ်ကို လှည်းတွေနဲ့တင်ပြီး မြို့ထဲ မှာ ဖုံတထောင်းထောင်းနဲ့ တန်းစီးပြီးဝင်လာတာကို မြင်တွေ့ ရပါတယ်။ နောက် တပ်က လှည်းလိုချင်ရင် ကျွန်တော့်ကို မခိုင်းတော့ဘဲ သူတို့ဘာသာစီစဉ်လို့ အဆင် ပြေနေပြီလို့ ထင်မိတယ်။ "

          တစ်ခါက ဒိုရင်းနဲ့ကျွန်တော်တို့ သုိမှာရှိနေတုန်း ရဲမှူးက အသနားခံလွှာ တစ်စောင်ကို ကျွန်တော့်ဆီယူလာတယ်။ သူ့အပြောက မနေ့က တပ်သစ်တစ်တပ် ဝင်လာတယ်။ လှည်းငှားမရဘူး။ လှည်းသမားတွေကသပိတ်မှောက်တယ်။လူ၊နွား၊လှည်းတစ်စုံကိုတစ်နေ့သုံးရင်ငွေဘယ်လောက်ပေးရမယ်ဆိုတဲ့နှုန်းကို တိုးမြှင့် ရမယ်တဲ့။ (ယခင်က တစ်ကျပ်ခွဲကို) အခု နှစ်ကျပ်ပေးပါလို့တောင်းတယ်။ စောစော က ကျွန်တော်ပါဝင်စဉ်ကနှစ်ကျပ်နှုန်းသတ်မှတ်ပြီးသားဖြစ်တယ်လို့လှည်းသမားတွေကကျွန်တော့်ကိုသက်သေထူတယ် တစ်နေ့နှစ်ကျပ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါတယ်။

          ကော့ကရိတ်ကို ပြန်လာပြီး လှည်းသမားခေါင်းဆောင်တချို့ကို ကျွန်တော် ခေါ်လိုက်တယ်။ “စစ်တပ်က မင်းတို့ကို တစ်နေ့နှစ်ကျပ်နှုန်းပေးတယ်။ ဘာပြုလို့ မင်းတို့က တစ်ကျပ်ခွဲပဲ ရနေတာလဲ။” ဒီလိုမေးတော့ “စစ်တပ်က ပေးမြဲတစ်နေ့ နှစ်ကျပ် ဖြစ်ပါတယ်။ ကုလားကန်ထရိုက်တာက ဝင်လာပြီး လှည်းသမားကို တစ်နေ့ တစ်ကျပ်ခွဲပဲပေးတာဖြစ်တယ်”တဲ့။အံ့ဩမိတယ်။လှည်းအလိုရှိတဲ့အရာရှိကသူကြီးကိုဆင့်လိုက်တယ်။   ကြားထဲမှာ ကန်ထရိုက်မရှိပါ။ အဲဒါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ လို့ ထပ်ပြီးမေးရပြန်တယ်။ “မော်လမြိုင်က တပ်သားတွေရောက်လာတော့ ကုလား သူဌေးတစ်ယောက်လည်း ပါလာတယ်။ သူက လှည်းသမားတွေကို တစ်ဦးချင်းခေါ် တွေ့ပြီး ခင်ဗျားတို့ ငွေလိုမှာပါ၊ သုံးနှင့်ရအောင် တစ်ယောက် ငွေငါးကျပ်ယူထားကြ၊ အလုပ်ပြီးတော့ ခင်ဗျားတို့ရသင့်တဲ့ငွေ ကျန်သမျှကို ကျုပ်ပေးမယ်တဲ့။ သူကအလုပ်ကို ကန်ထရိုက်ဆွဲပြီး ကျွန်တော်တို့ကသူ့လုပ်သားဖြစ်သွားတယ်။”ကန်ထရိုက်ဆိုတဲ့နာမည်နဲ့အလုပ်ကိုခုမှ ကြားဖူးတွေ့ဖူးတယ်။   အရက်လေးဆယ်ခရီး ကုန်ဆုံးတဲ့အခါ စစ်တပ်က တစ်နေ့နှစ်ကျပ်နှုန်းပေးတာကို အဲဒီကုလားက လုပ်သားတစ်ယောက်ကို တစ်နေ့ တစ်ကျပ်ခွဲနှုန်းနဲ့ ငွေရှင်းပေးတယ်။ (အဲဒီကုလားက လူတစ်ယောက်တွက် တစ်နေ့နှစ်ကျပ်ထုတ်ပြီး ငါးမူးစီနှုတ်ယူလိုက်တယ်။

          အဲဒီနေ့ပဲ အစပထမက လှည်းရှာပေးပါလို့ပြောတဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးကို နွားလှည်း တွေအကြောင်း ကျွန်တော်ကပြောပြတဲ့အခါ သူကရယ်မောပြီး “ဒီ ကန်ထရိုက်က ခင်ဗျားထင်တာထက်ပိုပြီး ယုတ်မာသေးတယ်။ သူက ငွေတောင်းတဲ့ လျှောက်လွှာမှာ လှည်းတစ်စီး ငွေခြောက်ကျပ်ခွဲပေးပါလို့ စာရင်းတင်တယ်။ ဗဟိုကလည်း ပေးစေလို့ အမိန့်ချတယ်။ အဲဒီတော့ လှည်းတစ်ရာ၊ အရက်လေးဆယ် ဆိုတော့ ငွေသုံးသောင်း နော်၊ လှည်းသမားကို တကယ်ပေးတာက ငွေခြောက်ထောင်၊ ဌာနချုပ်က ဘယ်သူမှ တောရွာအခြေအနေကို ကောင်းကောင်းသိတဲ့လူ မရှိဘူးလေ။ ခုဗိုလ်မှူးကြီးက ဝင်လိုက်လို့ တော်သေးတာတဲ့။”

          ဒီကိစ္စကို အကြောင်းပြုပြီး ရပ်ရွာကလူတွေက ကန်ထရိုက်ယုတ်မာပုံကို စိတ်ဆိုးကြတယ်။ ဘာမှမဆိုင်တဲ့ ကုလားကဝင်ပြီးခြယ်လှယ်တာကိုလည်းအံ့သြတယ်။ကျွန်တော်လုပ်သလိုကျွန်တော့်လက်အောက်ကအရာရှိ

(ဥပမာ-မြို့အုပ်)က ကိုယ်တိုင် လှည်းတွေကိုခေါ်ခိုင်းရင်လည်း အရှင်းသား။ ကြိုးနီစနစ်က ကန်ထရိုက် သုံးရမယ်လို့ ပါနေတယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် ဒေသခံ(ဥပမာ-သူကြီး)ကို ကန်ထရိုက်ပေး ပါတော့လား ပြောပြန်တော့ ဌာနချုပ်ကအဲဒီကုလားကိုခိုင်းနေကျ၊အဲဒီကုလားကိုပဲယုံကြည်ပါသတဲ့။ပြီးပြီတာပြီးပါစေ။   နောက်တစ်ခါတော့လှည်းသမားတွေ အလိမ်မခံရအောင်လုပ်ကြရမှာပါ။ အခုအရေးမှာ ဒီကုလားမတရားစားတဲ့ငွေကို သူလည်ချောင်းထဲက ကော်ထုတ်ယူမယ်ဆိုတာလည်း လုပ်ခွင့်မရပါ။

          သီတင်းပတ်တွေတော်တော်ကြာအောင်ဒီကိစ္စကိုပြောကြဆွေးနွေးကြပြီးစစ်ဘက်ကသိပ်ပြီးကျေနပ်လှတယ်လို့ မဟုတ်ပေမယ့် နောင်အခါ လှည်းငှားဖို့လိုရင် ကျွန်တော်က လှည်းသမားနဲ့ တစ်နေ့တွက် ဘယ်လောက်ပေးမယ်ဆိုတာ ပြောရမယ်။ ဒီအခါ ကန်ထရိုက်တာက နေ့စဉ်နှုန်းကိုသဘောတူပြီး အလုပ်တကယ်လုပ်တဲ့ အခါ လှည်းတွေကို လိုအပ်သလောက်ရှာဖွေပြီး စုပေးရမယ်။ လှည်းသမားတွေကတော့ ခုထိ သူတို့အလိမ်ခံရတာကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေကြတယ်။ သူတို့ကိုလည်း ကျွန်တော်က . သနားတယ်။ အခု လှည်းသမားနဲ့ဆက်သွယ်ဖို့ ပုံစံချပြီးတဲ့အခါ လှည်းသမားက တစ်နေ့ကို ငွေနှစ်ကျပ်ရမယ်ဖြစ်လို့ အတင်းစကားလည်း ဆက်မပြောကြတော့ဘဲ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဆက်ဆံရေး ကြည်သာမျှတသွားပါတယ်။

          တပ်သားစုဆောင်းရေးလိုသီးသန့်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်လာတဲ့ တပ်အမျိုးမျိုးက အရာရှိတွေ ကော့ကရိတ်ကို ရံဖန်ရံခါ ရောဂိလာတတ်ပါတယ်။ ဒီဒေသတစ်ဝိုက် : ရွာတွေက ကရင်လူမျိုးအတော်များများဟာ မြန်မာတပ်ထဲကို ဝင်ကြပါတယ်။ တပ်မတော် ရေပန်းစားအောင် လုပ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စစ်တပ်ကိုလူသိများအောင် (စစ်အနိုင်ရရှိရေး)သိပ်ကြီးကျယ်အောင်မလုပ်နိုင်သေးလို့ပြည်သူတွေရဲ့ရက်ရက်ရောရောထောက်ခံမှုမပေါ်နိုင်သေးပါ။ အစိုးရအမှုထမ်းတွေ အဆက်အသွယ် အသင့်အတင့်ရှိမယ်။ သွက်သွက်လက်လက် လုပ်မယ်ကိုင်မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ထားမျိုး ရှိတဲ့ လူငယ်တွေကလွဲရင် ရှိသမျှလူတွေကတော့ နေမြဲနေတာပဲ သဘောကျတယ်။ ဗြိတိသျှအပေါ်မှာ ပုံမှန်သဘောထားပဲ ရှိနိုင်မယ်။ အသင့်အတင့် ကူညီရုံမျှနဲ့ ပြောက်ကျားတပ်သားကောင်းတွေ ဖြစ်လာနိုင်တယ်။

            ကရင်က မြန်မာနိုင်ငံမှာ လူဦးရေနည်းပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်နဲ့ဆက်ဆံရေး ကောင်းတယ်လို့ ပြောလောက်ပါတယ်။ အဲဒီလို ဆက်ဆံရေးပြေလည်တာကို အခြေ ခံပြီး ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက် အထူးကိစ္စနဲ့ဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီကို ရောက်လာတယ်။ နယ်ခြားနယ်စပ်ဒေသတွေမှာ အမြဲတမ်းမဟုတ်ပေမယ့် အခိုက်အတန့် လိုအပ်လို့ လယ်ဗီး(Levy)ချွေးတပ် ဖွဲ့ချင်တယ်။ အစိုးရကဖွဲ့တဲ့တပ်ဖြစ်ပေမယ့် အေးချမ်းသာယာ ချိန်မှာ ချောင်ကျတဲ့အရပ်မှာ အနည်းဆုံးဓားပြရန်ကို ဒီတပ်က ကာကွယ်ပေးမှာဖြစ်တယ်။နောင်ရန်သူလာတိုက်ရင်လည်း ကျွန်တော်တို့က အရှေ့ပိုင်းကို မအုပ် ချုပ်ဘဲ လွှတ်ထားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ဒီအစုကလေးက တကယ့်တပ်တွေကို အများကြီး ကူညီနိုင်မယ်။ ဥပမာ-ရန်သူကို နောက်ကနေ နှောင့်ယှက်နိုင်မယ်။ လမ်းအဆက် အသွယ်ပြတ်ပြီး ရိက္ခာပို့စခန်းကလေးတွေနဲ့ အုပ်စုကွဲပြီး မျက်ခြည်ပြတ်သွားတဲ့ လူတွေကိုလည်း ပြန်စုပေးနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။

          စီမံကိန်းက ကောင်းတယ်။ နယ်စပ်အကြောင်းသိတဲ့လူတိုင်းက ဒီစီမံကိန်း အောင်မြင်ဖို့ လိုလားတယ်။ ဒေါနတောင်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာနေတဲ့ မယ်ပုလဲက စတီး ကိုယ်စားလှယ် ရေမွန်ကလည်း သိပ်ပြီးကောင်းတယ်။ ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးပါလို့ အားတက်သရော ထောက်ခံတယ်။ သူယုံကြည်တဲ့လူတွေထဲက စိတ်ကြိုက်ကို ထပ်ရွေးပြီး မယ်ပုလဲမှာ စစ်ပညာစပေးနေပြီ။ အဲ... တစ်ခုခုတော့ အနှောင့်အယှက် “ပေါ်လာပြီ၊ ဒီစီမံကိန်းကို ရန်ကုန်ဌာနချုပ်က မကြိုက်ပါ။ ဒါ ပေါပေါကြောင်ကြောင် အလုပ်ပါဆိုပြီး တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်နဲ့ ရပ်စဲစေတဲ့။ ဘယ်လိုရှင်းရှင်း သံကြိုးတစ်စောင် နဲ့လုပ်သမျှ “သဲထဲရေသွန်”ဖြစ်ရတယ်။ နောင်အခါ ဒီစိတ်ကူးကောင်းတယ်လို့ “သိလာကြပေမယ့် ပြင်မရတော့ပါ။

(၂၈)

 သုံးချောင်းထောက်နဲ့ အလှူငွေ

ကော့ကရိတ်ကို တပ်တွေရောက်တဲ့အချိန်နဲ့ထပ်တူလိုပဲ လယ်နဲ့ကွင်းလပ်လပ် ရှိသမျှ မှာသုံးချောင်းထောက် ဝါးချွန်တွေစိုက်ထားတယ်။ လယ်လုပ်သူတွေက မြေကွက်ငယ်တွေကို ကန်သင်းကန့်ပြီး ရေနည်းနည်းမြုပ်

နေအောင် လုပ်ထားတယ်။ လေယာဉ်ပျံက ဒီလိုဝါးချွန်တွေအများအပြား ထောင်ထားတဲ့နေရာကို ဘယ်မှာ ထိုးဆင်းလာဝံ့မှာလဲ၊ လေထီးစစ်သားဆိုရင်တော့ ဆင်းနိုင်မယ်။ ကွက်လပ်မှန်သမျှမှာ ဒီလို သုံးချောင်း ဆိုင်ထားတဲ့ဝါးချွန်တွေ ထောင်ထားလို့ လေယာဉ်ဆင်းလာဝံ့မယ် မထင်။ ဝါးချွန်က ခြောက်ပေလောက်ရှည်တယ်။ မြေထဲမှာ ခိုင်အောင်စိုက်ထားတယ်။ အဲဒါကြောင့် ရန်သူလေထီးစစ်သား လာဝံ့မယ်မထင်ပေမယ့် လာနိုင်တယ်၊ မြင်ရတာကတော့ လန့်စရာဖြစ်ပါတယ်။ အသုံးတည့်မှာထက် ‘အမြင်ကပ်စရာပိုပြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ ဝါးချွန်ကလည်း အန္တရာယ်အများကြီး ပေးနိုင်ပါတယ်။ လေထီးစစ်သားဟာ ဝါးချွန် ပေါ်များကျရင်တော့ သူ့ကိုဘာမျှ ဆက်ပြီးသုံးလို့မရတော့ပါ။

          ထားဝယ်က မြန်မာအရာရှိတစ်ဦးက ဒီအကြံဉာဏ်ပေးတာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီခရိုင်မှာ ရှေးဦးပထမ ဝါးချွန်ထောင်ပါတယ်။ ၁၉၄၁ခု နွေဦးမှာ ရန်သူဆင်းလိမ့် နိုးနဲ့ တနင်္သာရီတိုင်းက ကွက်လပ်မှန်သမျှ ဝါးချွန်တွေထောင်ထားပြီး ဖြစ်သွား - ပါတယ်။

          ကော့ကရိတ်မှာပတ်ဝန်းကျင်ကမြေရှင်တွေကိုအစည်းအဝေးခေါ်တယ်။ဒီဝါးချွန်ကိုဘာ့ကြောင့်ထောင်ရတယ်ဆိုတာ ရှင်းပြပါတယ်။ ဒီကိစ္စအတွက် ဝါးကို ဈေးချောင်ချောင်နဲ့ရအောင် စီစဉ်ပေးတယ်။ ဝါးသယ်ဖို့ နည်းနည်းကုန်ကျငွေကို စစ်အောင်နိုင်ရေးအတွက် ကုန်ကျရတာလို့ သဘောထားပါလို့ပြောရတယ်။ သူတို့က အားတက်သရော ဆောင်ရွက်ပါ့မယ်ဆိုပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဝါးချွန်တွေထောင်ပြီး ဖြစ်သွားပါတယ်။

          ရွာမတွေက သူကြီးနဲ့လူကြီးမိဘတွေကလည်း ချက်ချင်း ဘာမျှမစိုးရိမ်ရပေမယ့်