နန္ဒာသိန်းဇံ - နောင်တကင်းရာသို့

ဇန်နဝါရီသို့ ..

ပြက္ခဒိန်ကို လှမ်းကြည့်မိရာက ဪ... ခရစ်နှစ် တစ်နှစ် ကုန်ဦးတော့မယ်ဆိုတဲ့ ညည်းညူတဲ့ အတွေးက ဖြစ်လာတယ်။ အချိန်တွေက အကုန်မြန်နေသလိုပဲ။ ရက်တွေ တိုများလာလေ သလား၊ အလုပ်တွေက မပြီးသေး၊ ရက်တွေက အကုန်အဆုံးမြန်။

           ဒါကြောင့်ထင်ပါရဲ့ Time is flying အချိန်တွေ အမြန်ပျံ သန်းနေတယ်လို့ ပြောတာဖြစ်မယ် ထင်ပါရဲ့။

ရှုပ်လိုက်တဲ့အလုပ်တွေ နေ့စဉ်ရက်ဆက်လုပ်ကိုင်ဆောင်ရွက် နေရတဲ့ သူ့အတွက် ကိုယ့်အတွက်၊ ဟိုလူ့အတွက် သည့် အတွက် အလုပ်တွေ၊ အချိန်မီ အချိန်ကိုက် ဆောင်ရွက်ပေးရတဲ့အလုပ်တွေ၊ ပြီးပြတ်တယ်ရယ်လည်း မရှိ။ ဒီလောက်တောင် အလုပ်တွေရှုပ်နေ တာ... “သေဖို့တောင် အချိန်မရနိုင်တော့ဘူးလား”ဆိုတဲ့ အမေးကိုသတိရတယ်၊ ထိတ်လန့်လဲ သွားမိသလိုပဲ။ ဒီအမေးက... ရှေးအခါ က သီဟိုဠ်မှာ မဟာသီဝဆိုတဲ့ ကျမ်းတတ် ပုဂ္ဂိုလ် မထေရ်မြတ်ကြီး ကို သူ့တပည့်က မေးလျှောက်လိုက်တဲ့ အမေးစကား ... ။

မဟာသီဝမထေရ်မြတ်ကြီးဟာ အင်မတန် ထက်မြက်တဲ့ ကျမ်းတတ်ပုဂ္ဂိုလ်ကျော်ကြီးဆိုတော့ သူ့ထံမှာ လာရောက်ပြီး ပညာ ဆည်းပူးနေကြတဲ့ ရဟန်းတပည့်တွေက အများကြီး၊ အများကြီးမှ အများကြီးပါပဲ။ အဲဒီမထေရ်မြတ်ကြီးရဲ့ အဆုံးအမသြဝါဒကို ခံယူ ပြီး တရားအားထုတ်တဲ့အတွက် ရဟန်းတပည့်များစွာဟာလည်း အရဟတ္တမဂ်ဖိုလ်ပညာတွေကို ထိုးထွင်းသိမြင်ကုန်ကြတယ်။ တစ်နေ့ မှာ အဲဒီအရဟတ္တမဂ်ဖိုလ်ကို ထိုးထွင်းသိမြင်တဲ့ ရဟန်းတော်တွေ အနက်က တပည့်ရဟန်းတစ်ပါးဟာ ဒီလိုတွေးမိတယ်။ “ငါ့ရဲ့ ဆရာ မဟာသီဝ မထေရ်မြတ်ကြီးဟာ အပေါ်မှာ ကျေးဇူးကြီးမားလှပေ တယ်၊ သူ့အဆုံးအမ သြဝါဒပေါ်မှာ အမှီပြုပြီး ငါဟာ ဈာန်အဘိ ညာဉ်နဲ့တကွ အရဟတ္တမဂ်ဖိုလ်ပညာကို ရခဲ့တယ်။ ဆရာ မဟာ သီဝ မထေရ်မြတ်ကြီးကော... ဘယ်လိုအဆင့်အတန်းမျိုး ရှိပါလိမ့် ...လို့ ဆင်ခြင်ပြီးတော့ အဘိညာဉ်နဲ့ သူ့ဆရာ မဟာသီဝမထေရ် ကြီးရဲ့ အဆင့်အတန်းကို ကြည့်တယ်။ ကြည့်တော့ သူ့ဆရာ မဟာသီဝ မထေရ်ကြီးဟာ ကျမ်းဂန်စာပေတွေကိုသာ တစ်ဖက် ကမ်းခတ် တတ်သိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးသာ ဖြစ်တယ်။ အဆင့်အတန်း အားဖြင့်တော့ ပုထုဇဉ် အဆင့်အတန်းမျှသာပဲ ရှိသေးသူဖြစ်တယ်” ဆိုတာကို မြင်သိတယ်၊ “ငါတို့ဆရာ မဟာသီဝမထေရ်ကြီးဟာ သူတစ်ပါးတို့ရဲ့ မှီခိုအားထားရာဖြစ်ပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်မှာတော့ မှီခိုအားထားရာ မရသေးပါလား၊ ငါသွားပြီး ဆရာကို ဒီအချက်နဲ့ စပ်လျဉ်းပြီး သတိပေးမယ်”လို့ တပည့်ရဟန်းဟာ ကြံစည်ပြီးတော့မဟာသီဝမထေရ်မြတ်ကြီးရှိရာ ကျောင်းတော်ကို ကြွသွားတယ်။ ရောက်တဲ့အခါမှာ မဟာသီဝ မထေရ်ကြီးက

"ငါ့ရှင် ... အဘယ်အကြောင်းကြောင့် လာရောက်သလဲ”လို့ မေးတယ်။ တပည့်ရဟန်းက “တရားတစ်ပုဒ်လောက် ဆရာ့ထံမှာ သင်ယူလိုတဲ့အတွက်ကြောင့် လာခဲ့ပါတယ်”လို့ လျှောက်တယ်။ ဒီလိုလျှောက်တော့ မဟာသီဝမထေရ်ကြီးက

“အခွင့်ရနိုင်မယ် မဟုတ်ဘူး ငါ့ရှင်" လို့ ပြန်ပြောတယ်။

မထေရ်မြတ်ကြီးမှာက စာသင်သား တပည့်တွေ အများကြီးမှ အများ ကြီးရှိနေတာ၊ သင်ကြားပေးရမယ့် အချိန်တွေက အပြည့်ဖြစ်နေ တယ်။ ဒီတော့ အခုလာတဲ့ တပည့်အတွက် အချိန်မပေးနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ တပည့်ဖြစ်သူက မထေရ်မြတ်ကြီးကို “အရှင်ဘုရား မှာ ဒီလောက်တောင် အချိန်ပို မရနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေရင် “ယနေ့ ငါဘယ်အရပ်ကို ဆွမ်းခံကြွရပါ့မလဲ”လို့ ကြံစည်စဉ်းစားရာ တန်ဆောင်းဝန်းမှာ အရှင်ဘုရား ရပ်တော်မူတဲ့အခိုက်မှာ တပည့်တော် သင်လိုတဲ့ တရားနဲ့ပတ်သက်ပြီး မေးမြန်းပါရစေ”လို့ တောင်းပန် တယ်။ ဒီလိုတောင်းပန်တာကို မထေရ်မြတ်ကြီးက ... ။

“အဲဒီနေရာမှာလည်း အခြားရဟန်းတွေက စောင့်ပြီး ကို ပြဿနာတင်ကြ၊ မေးမြန်းကြတယ်၊ ဒါကြောင့် ငါ့ရှင်အတွက် အချိန်ရနိုင်မယ် မဟုတ်ဘူး”လို့ ပြောတယ်။ ။

“ဒီလိုဆို... အရှင်ဘုရား ဆွမ်းခံကြွရာ လမ်းခရီးတစ်လျှောက် မှာ လိုက်ပါမေးမြန်းပါရစေ”

“ဆွမ်းခံကြွရာ လမ်းခရီးမှာလည်း အခြားရဟန်းတွေက ပြဿနာ မေးလျှောက်ကြတာပဲ"

“မြို့ထဲမှာ ဆွမ်းခံပြီးလို့ ပြန်ကြွလာတဲ့ လမ်းမှာကော ဘုရား"

“အပြန်လမ်းမှာလည်း ရဟန်းတွေက ပြဿနာ မေးလျှောက် ကြတာပဲ"

“ဆွမ်းစားကျောင်းမှာ... အရှင်ဘုရား ဆွမ်းဘုန်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ တပည့်တော် မေးမြန်းခွင့်ရပါ့မလားဘုရား”

“အဲဒီအချိန်မှာလဲ ပြဿနာမေးလျှောက်မည့် ရဟန်းတွေ ရှိနေကြတယ်"

တပည့်ရဟန်းက အားလပ်တဲ့အချိန်ကို စုံစမ်းတိုင်း ဆရာ ဖြစ်သူ မဟာသီဝမထေရ်ကြီးမှာ အချိန်တိုင်း မအားမလပ်တာချည်း ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ ဒီအခါမှာ တပည့်ဖြစ်သူက ဆရာဖြစ်သူ မဟာသီဝမထေရ်ကြီးကို

“ဒီအတိုင်းသာဆိုရင် အရှင်ဘုရားမှာ သေရမယ့်အချိန်ကို တောင် မရနိုင်တော့ဘူးလားဘုရား”တဲ့။

မဟာသီဝမထေရ်ကြီးအတွက် သတိသံဝေဂ ရသွားစေတဲ့ စကား ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ တပည့်ရဟန်းက ဆရာမထေရ်မြတ်ကြီး

"အရှင်ဘုရားမှာ ကမ္မဋ္ဌာန်းတရား အားထုတ်ဖို့ အချိန်တော့ ရသင့်ပါတယ်။ ယူသင့်ပါတယ်။ အရှင်ဘုရားဟာ 'တံကဲပျဉ်’နဲ့ တူနေပါတယ်။ အရှင်ဘုရားဟာ သူတစ်ပါးရဲ့ မှီရာသာဖြစ်ပေမဲ့ အရှင်ဘုရား ကိုယ်တိုင်မှာတော့ မှီရာ၊ အားကိုးရာမရှိ ဖြစ်နေပါ တယ်။ အရှင်ဘုရားဟာ သံသရာမှာ ဆောက်တည်မှီခိုရာဖြစ်တဲ့ တရားဓမ္မကို ထိုးထွင်းသိမြင်မှု မရှိသေးပါဘူး၊ တပည့်တော် အရှင် ဘုရားဆီလာတာဟာ အရှင်ဘုရားထံမှာ တရားမေ့ သင်ယူဖို့လာတာ မဟုတ်ပါဘူး”လို့ ပြောပြီးတော့ တပည့်ဖြစ်သူက ဈာန်အဘိညာဉ်နဲ့ ပြန်ကြွသွားတယ်။ မဟာသီဝမထေရ်ကြီးဟာ သတိတရားရပြီး

ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားကို မရပ်မနား အားထုတ်လိုက်တာ နောက်ဆုံးမှာ အရဟတ္တမဂ်ဖိုလ်ဆိုတဲ့ ဓမ္မရိပ်ကို ခိုခွင့်ရသွားတယ်။ တကယ့်မှီခိုရာ ကို ရသွားခြင်းပါပဲ။

“သေရမယ့်အချိန်ကိုတောင် မရနိုင်တော့ဘူးလား" ဆိုတဲ့ ကြားယောင်လာတဲ့ စကားသံရဲ့ အချောက်အလှန့်ကို ခံနေရတာတော့ အမှန်ပဲ။

နှစ်ဟောင်းကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင် ရှုပ်ခဲ့တဲ့အလုပ်တွေက ဓမ္မရိပ်နဲ့ ဝေးတဲ့အလုပ်တွေချည့်။ ဓမ္မရိပ်နဲ့ ဝေးရတဲ့အထဲမှာ... အမှားမှား၊ အယွင်းယွင်းတွေက အများကြီး။ တွေးတောကြံစည်၊ ပြောတာ ဆိုတာ၊ ပြုမူဆောင်ရွက်တာတွေမှာ အချွတ်အချော် အတိမ်းအပါး

တွေနဲ့ဆိုတော့ ရလိုက်တဲ့ နောင်တတွေကလည်း အများကြီးမှ အများကြီး...။ ကိုယ့်လိုလူတွေလဲ လောကကြီးမှာ အများကြီး ရှိနေ မှာပါ၊ ရှိလည်းရှိခဲ့မှာပါလို့ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း မမှားချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ သူများတွေကိုပါ မှားဖော်မှားဖက် ရှာမိတာကို သတိတော့ ထားမိပါရဲ့၊ နှစ်ဟောင်းတွေဆီ ပြန်ကြည့်လိုက်ရင် အချိန်မှန်မှန် လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကို မလုပ်မိခဲ့လို့ နစ်နာဆုံးရှုံးသွားတာတွေ လည်း အများကြီးရှိတယ်။

ပြက္ခဒိန်ကြည့်ရင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အတွေးစဉ်မှာ ကမ္ဘာကျော် ရုပ်ရှင်မင်းသမီး မာရီလင်မွန်ရိုး ပြောတဲ့စကားကိုလည်း အမှတ်ရလာ ပါတယ်။ မွန်ရိုးက ပြောတယ်၊ “ကျွန်မ ပြက္ခဒိန်ပေါ်တော့ ခဏ ခဏရောက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မကတော့ အချိန်မမှန်တတ်ပါ ဘူး”တဲ့။ ဟုတ်မှာပေါ့။ သူ့ပုံနဲ့ ပြက္ခဒိန်မျိုးစုံ ထုတ်ခဲ့တာပဲ။ ပြက္ခဒိန် ပေါ်ကို သူ ခဏခဏ ရောက်ခဲ့တာ ဟုတ်တာပေါ့။ ပြောတဲ့အတိုင်း မွန်ရိုးဟာ ဘယ်နေရာမှာမှ အချိန်မမှန်တတ်ဘူး။ ရုပ်ရှင်ရိုက်ကွင်းကိုသွားရာမှာလည်း အချိန်မမှန်ဘူး၊ သူ သီချင်းဆိုပြရမယ့်၊ သရုပ်ဆောင်ပြရမယ့် အခမ်းအနားတွေကို သွားရာမှာလည်း အချိန်မမှန် ဘူး၊ အိပ်တာ၊ စားတာတွေမှာလည်း အချိန်မမှန်ဘူး၊ သူ့ဘဝမှာ စနစ်တကျ ဘာမှမရှိဘူး၊ အချိန်မမှန်တာ၊ ပုံမှန်မလုပ်တာ၊ စနစ် တကျ မရှိတာတွေနဲ့ ထင်ရာစိုင်းခဲ့တဲ့ မွန်ရိုးဟာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နဲ့ ဘဝဆုံးသွားတယ်။ အချိန်မှန်မှန်၊ စနစ်ရှိရှိနဲ့ ဘဝကို အလေးအနက် မနေတတ်လို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာလို့ မှတ်ချက်ချသူတွေရှိတယ်။

ပုထုဇဉ်တွေဆိုတော့လည်း မှားတာယွင်းတာ ချွတ်ချော်တာ တွေ ရှိမှာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ တချို့သော အမှားတွေက ဘဝပျက်လောက်အောင် မှားတဲ့ အမှားမျိုးတွေဖြစ်နိုင်တယ်၊ တစ်ခါမှာ လေထီးခုန် တော့မယ့် လေထီးတပ်သားတစ်ဦးက သူ့ဆရာကို "ဆရာ၊ ကျွန်တော့် လေထီးကို နောက်အသစ်တစ်ခုနဲ့ လ်ချင်တယ်၊ အခု လေထီးရဲ့ အခြေအနေက သိပ်စိတ်မချရဘူး"လို့ပြောတော့ ဆရာက ဘယ်နှယ်ပြန်ပြောလဲဆိုတော့... "

ခုန်ချကြည့်လိုက်ပေါ့ကွာ၊ မကောင်းတော့လည်း ပြန်လဲပေါ့”တဲ့။

ခုန်ချပြီး လေထီးမပွင့်လို့ အောက်မှာ အသက်ကုန်ပြီဖြစ်မှတော့ ဘယ်လိုလုပ် လေထီးအသစ်နဲ့ လာပြီးလဲနိုင်တော့မှာလဲ။ ဒီအဖြစ်အပျက်က လုပ်ကြံပြီးပြောတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်၊ တကယ့် လက်တွေ့ဘဝမှာတော့ သူ့ဆရာပြောတဲ့ စကားအတိုင်း ခုန်ချမယ့် လေထီးတပ်သား မရှိလောက်ပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ မဟုတ်တာပြောမိ မှားလို့ ဘဝပျက်သွားတာတွေ ကိုယ့်ဝန်းကျင်က လူတွေကို ထိခိုက်နစ်နာစေတောတွေနဲ့ ပတ်သက် ပြီး ဖော်ပြထားတာတွေ အများကြီးပဲ။

 ဟို... လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ ကမ္ဘာ

လောက်က ဘုရားအလောင်း ရွဲကုန်သည်နဲ့ ဒေဝဒတ်အလောင်း ရွဲကုန်သည် ပြဿနာဖြစ်ကြတာကို သတိရကြည့်။မြေးမကလေးက ရွဲလိုချင်လို့ အဘွားဖြစ်သူက ရှိနဲ့ရ သလောက် လဲပေးပါဆိုပြီး ပြလာတဲ့ မည်းညစ်နေတဲ့ခွက်ကို ဒေဝဒတ်အလောင်းအလျာ ရွဲကုန်သည်က ရွှေခွက်မှန်းသိလျက်နဲ့ ဘာမှ တန်ဖိုးမရှိတဲ့ခွက်လို့ လိမ်ပြောတယ်။ မမှန်စကားဆိုတယ်။ ဒေဝဒတ် အလောင်းအလျာ ရွဲကုန်သည်ကို လောဘတွေဖုံးနေတယ်၊ ဒေဝဒတ် အလောင်းအလျာကို လောဘအမှောင် ဖုံးလွမ်းနေတယ်။

ရွှေခွက်ကြီးကို အလကားနီးပါး လိုချင်နေတယ်။ နည်းနည်း ကလေးပေးပြီး များများကြီး လိုချင်နေတယ်။ အမှောင်ထဲမှာ အဖြူ၊ အမည်း မသဲကွဲဘူးဆို မဟုတ်လား။ လောဘဆိုတဲ့ အမှောင်၊ ဒေါသဆိုတဲ့ အမှောင်၊ မောဟဆိုတဲ့ အမှောင်တွေဖုံးပြီဆိုရင် လူဟာ အမှားအမှန်၊ အကောင်းအဆိုး ခွဲခြားမမြင်တော့ဘူး၊ ဒေဝဒတ် အလောင်းအလျာ ရွဲကုန်သည်ဟာ ရွှေခွက်ကို ရွှေခွက်ပါလို့ အမှန် မပြောဘဲနဲ့ အဘွားကြီးထံကနေ ထွက်သွားတယ်၊ သူ့အကြံကနောက်တစ်ကျော့ ပြန်လာပြီးမှရွဲအနည်းဆုံးပေးပြီး ရွှေခွက်ကြီးကို ယူမယ်ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ ဖြစ်မှာပေါ့။

ဘုရားလောင်း ရွဲကုန်သည် အခုန မြေးအဘွားဆီရောက် တော့ ဘုရားလောင်း ရွဲကုန်သည်ကတော့ အမှန်အတိုင်းပြောတယ်။ ရွှေခွက်ကို ရွှေခွက်ဖြစ်ပါတယ်လို့ပြောတယ်။ သူ့မှာပါသမျှ စွဲတွေ ကို အကုန် မြေးအဘွားကိုပေးတယ်။ တန်ရာတန်ကြေးအားဖြင့် သူ့ဘက်က ရွဲတွေထပ်ပေးဖို့ လိုသေးတယ်လို့ ရိုးရိုးသားသား မှန် မှန်ကန်ကန်ပြောတယ်။ အဘွားကြီးက ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ရွှေခွက် ကို ဘုရားလောင်း ရွဲကုန်သည်ရဲ့ လက်ထဲထည့်လိုက်တယ်။

ဘုရားလောင်း ရွဲကုန်သည် ရွှေခွက်ကို ရယူသွားတာကို တော့ ဒေဝဒတ်လောင်းလျာ ရွဲကုန်သည်ဟာ အကြီးအကျယ် ဒေါသ