တက္ကသိုလ်နန္ဒမိတ် - သံလွင်မြစ်ကမ်းတိုက်ပွဲ

          “အင်္ဂလိပ်စစ်တပ်တွေကိုကူညီတာဟာ အင်္ဂလိပ်တွေ မြန်မာပြည် ကို ပြန်လာပြီး အုပ်စိုးနိုင်အောင် ကူညီတာလို့တော့ မယူဆစေချင်ဘူး။ ကျုပ်တို့က ဒီအချိန်မှာ အင်္ဂလိပ်ကိုကူညီတာဟာ ဂျပန်ကို ဆန့်ကျင်ချင်လို့ပဲ၊ စစ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ မြန်မာပြည်ကို မြန်မာတိုင်းရင်းသားတွေပဲ အုပ်ချုပ်ရမယ်"

          အထက်ပါစကားက မျက်နှာဖြူအရာရှိတစ်ယောက်၏ ရှေ့ မှောက်တွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်ပွားနေချိန်၌ ပြောဆိုခဲ့သူမှာ မည်သူဟု ထင်ပါသလဲ။

          ဤကဲ့သို့ ပြောဆိုခဲ့သူမှာ နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်ကြီးလည်း မဟုတ်၊ ထင်ပေါ်ကျော်ကြားသောပုဂ္ဂိုလ်ကြီးလည်းမဟုတ်၊ အညတြ မြန်မာပြည်သားတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်၏။ချစ်စွာသော စာဖတ်သူသည် သူ့အမည်ကို ကြားလျှင် အံ့သြ သွားမည်။ သူနေထိုင်သော ရပ်ရွာဒေသကိုသိရလျှင် ပို၍ အံ့သြသွားမည်။သူ့ အမည်မှာ ပူချင်ကွေ့ဖြစ်၏။ သူနေထိုင်သောဒေသမှာကိုးကန့်နယ်အတွင်းရှိ ပန်းဟိုင်ရွာဖြစ်၏။ သူ့အဖို့တွင် တိုက်သူကြီးတစ်ယောက်၏ အစ်ကိုဟူသော ရပ်ရွာက ဂုဏ်တင်ခေါ်ဝေါ်သည့် အမည်ကလွဲ၍ အခြား ထင်ရှားသော ကြီးကျယ်သောဂုဏ်ဒြပ်များ မရှိပါချေ။

          သို့သော် သူသည် တိုင်းပြည်နှင့်လူမျိုးကို ရဲရဲတောက် ချစ်မြတ် နိုးသူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ၁၉၄၃ ခု၊ ၄၄ ခုနှစ်များတွင် သံလွင် အရှေ့ဘက်ကမ်းသို့ ရောက်ရှိလာသော အင်္ဂလိပ်တပ်များ၏ သြဇာ အာဏာမှာ တဖြည်းဖြည်း တစ်စစ ကြီးကျယ်လာသည်။ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ကြီး မဖြစ်မီကပင် နေမဝင်သော ဗြိတိသျှအင်ပါယာဟူ၍ တန်ခိုးထွားခဲ့သော အင်္ဂလိပ်တို့ကို မကြောက်မရွံ့ ဘဲ ထက်သန်သော လွတ်လပ်ရေးစိတ်ဓာတ်ဖြင့် အင်္ဂလိပ်ကို ကူညီခြင်းမှာ စစ်ကြီးပြီးသွား သည့်အချိန်တွင် မြန်မာပြည်အား အင်္ဂလိပ်က ပြန်၍အုပ်စိုးနိုင်အောင် ကူညီနေခြင်းမဟုတ်။ ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေးလုပ်ငန်းများအတွက် ယာယီ ကူညီပူးပေါင်းခြင်းသာဖြစ်သည်ဟူ၍ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရဲရဲတင်းတင်း ပြောဝံ့သော ကိုးကန့်နယ်မှ ပန်းဟိုင်ရွာသား ပူချင်ကွေကို ကျွန်တော် သည် စိတ်ထဲမှ လေးလေးစားစား ချီးကျူးလိုက်မိသည်။

          ကိုးကန့်နယ် ပန်းဟိုင်ရွာမှ မျိုးချစ်ရဲဘော်ကြီး ပူချင်ဒိုကဲ့သို့ မြန်မာပြည်လွတ်လပ်ရေးကို ရဲရဲနီသောဆန္ဒဖြင့် လိုလားတောင့်တ ကာ ရရာလက်နက်များဖြင့် သံလွင်မြစ် အနောက်ဘက်ကမ်းမှ ရက် စက်ရာတွင် ပြိုင်ဘက်ရှားလှသော ဖက်ဆစ်ဂျပန်တို့အား ခုခံတိုက်ခိုက် နေသူမှာ ကိုးဆိုင်း”ရွာမှ ရွာသူရွာသားများပင် ဖြစ်၏။ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေးကို စွမ်းစွမ်းတမံ ဆောင်ရွက်နေသည်နှင့် အမျှ အင်္ဂလိပ်များ ပြန်လည်အုပ်စိုးရေးကို အထူးဟန့်တားနေသူကား ကိုးဆိုင်ရွာသူရွာသားများ၏ စစ်ရေးနှင့် နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင် 'ယန် ဝမ်ဆူး ́တည်း။

            ကိုးဆိုင်းသည် အခြားရွာများကဲ့သို့ သံလွင်မြစ် အရှေ့ဘက် ကမ်းတွင် ဆင်းရဲနွမ်းပါးသော ရွာတစ်ရွာမျှသာဖြစ်သည်။ သို့သော် ရွာသူရွာသားများမှာ အခြားရွာမှ ရွာသူရွာသားများနှင့် စိတ်ဓာတ်ချင်း မတူ၊ အခြားရွာသူရွာသားများက လာမည့်ဘေး အဝေးကရှောင် ဟူသော စိတ်ဓာတ်မျိုးကို မွေးမြူထားကြသော်လည်း ကိုးဆိုင်းရွာသူ ရွာသားများကမူ လာမည့်ဘေး ပြေးတွေ့မည်ဟူသော စိတ်ဓာတ်မျိုး ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် မွေးမြူထားကြ၏။ ဂျပန်ရန်မှ ပြေးရှောင်မည် ဟူသော အကြောက်စိတ်ဓာတ်ကို ပယ်ထုတ်ကာ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းနေသော ဖက်ဆစ်ဂျပန်အား တော်လှန်တိုက်ထုတ်ပစ်မည်ဟူသော စိတ် ဓာတ်ကို မွေးထားကြ၏။

          ဤကဲ့သို့သော တော်လှန်ရေးစိတ်ဓာတ် ပြင်းထန်သူများနှင့် ချစ်စွာသော စာဖတ်သူများအား ကျွန်တော်က မိတ်ဆက်ပေးလိုသည်။

          ကိုးဆိုင်း ရွာသူရွာသားများသည် ဖြစ်ပေါ်လာမည့် အခြေအနေ များကို လည်ပင်းတရှည်ရှည်ဖြင့် ငုံးမျှော်၍မနေဘဲ မိမိတို့အလိုရှိသော အခြေအနေမျိုးကို ဖန်တီးရယူလိုစိတ် ပြင်းထန်သူများဖြစ်၏။ သူတို့ ပါ သည် သံလွင်အနောက်ဘက်ကမ်းမှ အင်ကြီးအားကြီးဖြင့် ခြိမ်းချောက် နေသော ရန်သူ ဂျပန်များကို အချိန်မရွေး လက်တုံ့ပြန်နိုင်ရန် ရှိစု မဲ့စု လက်နက်ကလေးများဖြင့် အသင့်ပြင်ဆင်ထားကြ၏။ကိုးဆိုင်းရွာသည် ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေးအတွက် ဘူမိနက်သန် မှန်လှသော ဒေသတစ်ခုဖြစ်နေသည်တကား။

          ကိုးဆိုင်းရွာမှ နိုင်ငံရေးနှင့် စစ်ရေးခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ ယန်ဝမ် ဝေ့သည် မြန်မာ့တော်လှန်ရေးသမိုင်းတွင် အရေးကြီးသောကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သူတစ်ဦးဖြစ်၏။ သို့သော်...သူ့အတွက် အဘယ်မည်သော သူသည် သူ၏လုပ်ရပ်များကို မှတ်တမ်းကလေးများ ရေးထားခဲ့ပါ လေသနည်း။

          သူခေါင်းဆောင်သော ကိုးဆိုင်းရွာသူရွာသားတို့၏ သူရသတ္တိကို လည်း အဘယ်မည်သောသူသည် စာကလေး လေး,ငါးကြောင်းမျှ ရေးဖော်ရခဲ့ပါသနည်း။

          ဂျပန်တော်လှန်ရေးကြီး အနှစ် ၂၀ မျှ ကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်၍ ကိုးဆိုင်း ရွာသူရွာသားများ၏ စိတ်ဓာတ်ကိုလည်းကောင်း၊ ကိုးဆိုင်းရွာသူ ရွာသားတို့အား ခေါင်းဆောင်ပေးခဲ့သော ယန်ဝမ်ယု၏ သတ္တိနှင့် မျိုးချစ်စိတ်ကိုလည်းကောင်း၊ ယနေ့ အသက်ရှင်လျက်ရှိသော ကိုးဆိုင်း ရွာမှ နောင်လာနောက်သားများ မှတ်မိကြပါလေစ။

          ဤကဲ့သို့လျှင် မြန်မာပြည်ဖွား တိုင်းရင်းသားတို့၏ တော်လှန်ရေး လုပ်ငန်းအရပ်ရပ်သည် မှတ်တမ်းတင်မည့်သူမရှိဘဲ တစ်စတစ်စ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်ခဲ့ရ၏။

          ကျွန်တော် ယခု မြန်မာပြန်ဆိုသော (Burma Drop) စစ်မှတ် တမ်းစာအုပ်ကို ရေးသားသူ (John Beamish) ဂျွန်ဘီယာမစ်(ရှ) သည် ကိုးကန့်နယ် ပန်းဟိုင်ရွာမှ ပူရှင်ကွေ၏အကြောင်းကို လည်း ကောင်း၊ ကိုးဆိုင်းရွာမှ ရွာသူရွာသားများနှင့် ကျေးရွာခေါင်းဆောင်ယန်ဝမ်၀ှေ့၏ ယန်ဝမ်၀ှေ့အကြောင်းကိုလည်းကောင်း နေမဝင်သော ဗြိတိသျှအင်ပါယာကြီး၏ အကြောင်းကို ချီးကျူးခန်းဖွင့်ရင်း အမှတ် မထင် ရေးမှတ်ခဲ့သည်ဟု ကျွန်တော် ယူဆမိသည်။ မူရင်းစာရေးဆရာ ဂျွန်ဘီယာမစ်(၄)၏ မိခင်မှာ မြန်မာတိုင်းရင်းဖွား အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖြစ်၍ ဂျွန်သည် မြန်မာပြည်ဖွား တိုင်းရင်းသားတို့၏ သူ့ကျွန်မခံလိုသော စိတ်ဓာတ်ကို ဖော်ထုတ်ခဲ့လေသလားဟုလည်း ကျွန်တော် အတွေးဝင်မိသည်။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကိုးကန့်နှင့် ကိုးဆိုင်းဒေသမှ လွတ်လပ်ရေးစိတ် ပြင်းထန်နေသော နယ်သူနယ်သားများ၊ ကျေးရွာခေါင်းဆောင်များ အကြောင်းကို မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်သည် မူရင်း စာရေး' ဆရာ ဂျွန်ဘီယာမစ်ရှ်အား အထူးကျေးဇူးတင်ပါကြောင်း ဤနေရာမှ နေ၍ ပြောကြားလိုပါသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့်ဆိုသော် တုံးဆွေးမှ မှိုပေါက်လာခြင်းပင်တည်း။ နွားချေးမှ ကြာပေါက်လာခြင်းပင်တည်း။

          "ကျွန်တော်တို့ ဒုက္ခရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ အင်္ဂလိပ်တွေက လာပြီး အကူအညီမပေးဘူး၊ ရိုယ်ဖယ်တစ်လက်တောင်မှ ပေးဖော် မရဘူး။ ရနိုင်သမျှ လက်နက်တွေကို ကျွန်တော်တို့ရွာက ရှိစုမဲ့စု စုဆောင်းပြီး ကျွန်တော်တို့နယ်ကို ကာကွယ်ရတယ်။ တရုတ်တပ်သားတွေဆီက ရနိုင်သမျှလက်နက်ကို ငွေနဲ့စက်ပြီး လဲရတယ်။ ဟော.. ခုတော့ ကျွန်တော်တို့တတ်နိုင်သမျှ အကာအကွယ်လည်း လုပ်ပြီးရော ကျွန်တော်တို့သခင် လာပြီးလုပ်မယ့် အင်္ဂလိပ်ဗိုလ်မှူးလည်း ရောက်လာရော ပြန်ပြီးတွေးကြည့်လိုက်ရင် အင်္ဂလိပ်တွေကို တော်တော် စိတ်နာ စရာကောင်းတယ်"

          ကိုးဆိုင်းနယ်၏ ကာကွယ်ရေးတာဝန်ကို ယူထားရသော ယန်ဝမ်ဝေ့က အိန္ဒိယရှိ အင်္ဂလိပ်စစ်ဌာနချုပ်မှ စေလွှတ်လိုက်သော အာဏာ ပိုင် အရာရှိဖြစ်သူ ဂျွန်ဘီယာမစ်ရှ်အား အထက်ပါအတိုင်း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပြောဆိုခဲ့၏။

          လူသားအချင်းချင်းဖြစ်ပါလျက် အသားရောင်ခွဲခြားမှုကိုလည်း မြန်မာတိုင်းရင်းသား လွတ်လပ်ရေးစိတ်ဓာတ် ပြင်းထန်သူ ယန်ဝမ် လှေက အောက်ပါအတိုင်း ပြောဆိုခဲ့သည်။

          “အသားဖြူဆိုရင် ခင်ဗျားတို့က ယဉ်ကျေးတယ်၊ ပညာတတ် တယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်တာပဲ။ အသားမဖြူတဲ့လူမျိုးဆိုရင် ခင်ဗျား တို့က ရိုင်းစိုင်းတယ်၊ မယဉ်ကျေးဘူးလို့ ခွဲခြားလိုက်တာပဲ။ အင်္ဂလိပ် အစိုးရက စေလွှတ်လိုက်တဲ့ မျက်နှာဖြူအရာရှိတွေဟာ ကိုယ့်လက် အောက်မှာရှိတဲ့ တိုင်းသူပြည်သားတွေကို ဂရုစိုက်ဖို့ထက် သူတို့မွေး ထားတဲ့ မြင်းတွေ၊ ခွေးတွေလောက်ကိုပဲ ဂရုစိုက်တတ်ကြတယ်”

          “အဲဒီဗြူရိုကရက်တွေဆိုတာ လက်တစ်ဆုပ်စာလောက်ပဲ ရှိပါ တယ်။ လူမျိုးတိုင်းမှာ ဒီလိုအဆင့်အတန်းခွဲခြားတတ်တဲ့လူတွေ ရှိ တတ်တာပဲမဟုတ်လား၊ သူတို့က လူနည်းစုပါ” .

          ကျွန်တော်သည် မူရင်းစာရေးဆရာဖြစ်သူ ဂျွန်ဘီယာမစ်ရှ်နှင့် ကိုးဆိုင်းနယ်၏ နိုင်ငံရေးနှင့် စစ်ရေးခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ယန်ဝမ်၀ှေ့တို့၏ စကားစစ်ထိုးပွဲကို အာရုံစူးစိုက်၍ ဖတ်နေမိ၏။

          ကိုးဆိုင်းနယ်၏ကာကွယ်ရေးတပ်မှူးဖြစ်သူ ယန်ဝမ်လှေကသံလွင် အရှေ့ဘက်ကမ်းသို့ အထူးတာဝန်ဖြင့် ရောက်ရှိလာသော ဂျွန်ဘီယာ မစ်ရှ်အား ပြန်၍ အဖြေပေးလိုက်ပုံလေးမှာလည်း သင်းလှသည်။

          "လူနည်းစုဆိုတာကတော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီ လူနည်းစုက သိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်။ မြန်မာတိုင်းရင်းသား တွေဆိုရင် လူမဟုတ်သလိုပဲ ဆက်ဆံတယ်။ ဒါကို မြန်မာတိုင်းရင်း သားတွေက ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး မေ့နိုင်ကြမှာလဲ။ တကယ်လို့ မြန်မာ တိုင်းရင်းသားတွေဟာ အင်္ဂလိပ်ကို သဘောကျတယ်ဆိုရင်၊ အင်္ဂလိပ် အုပ်စိုးတာကို သဘောကျတယ်ဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ လွတ်လပ်ရေးပေးရ မယ်လို့ တောင်းဆိုနေကြမှာလဲ။ ဗြိတိသျှ ဓနသဟာယထဲမှာတောင်မှ မနေချင်ကြဘဲ ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ရေးပေးရမယ်လို့ တောင်းဆိုနေတဲ့ မြန်မာတိုင်းရင်းသားတွေမှာ ဒီလိုတောင်းဆိုဖို့ ရာဇ၀င်အထောက် အထားတွေ အခိုင်အလုံရှိပါတယ်” ။ ကျွန်တော်သည် ကိုးဆိုင်းနယ်သားတစ်ဦး၏ ထုတ်ဖော်ပြောဆို ချက်များကို ပြန်၍တင်ပြသော ဂျွန်ဘီယာမစ်ရှ်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပင် ချီးကျူးလိုက်မိသည်။

          ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးမဖြစ်မီနှင့် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်နေချိန် အတောအတွင်း ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်နှင့် မန္တ လေးတစ်ဝိုက်တွင် အနေများသော မြန်မာတိုင်းရင်းများက အောက်ကျနောက်ကျရှိနေ သည်ဟု ယေဘုယျအားဖြင့် ထင်မှတ်ခဲ့သော ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်း သံလွင်မြစ် အရှေ့ဘက်မှ ကျွန်တော်တို့၏ ညီရင်းအစ်ကိုတော်များ ဖြစ်ကြသော၊ သွေးရင်းသားရင်းများဖြစ်ကြသော ကိုးဆိုင်းနှင့် ကိုးကန့် နယ်သူနယ်သားများနှင့် အတွေးအခေါ် အမြော်အမြင်နှင့် နိုင်ငံရေး ရှုဒေါင့်မှာ အံ့သြ၍မကုန်နိုင်လောက်အောင် တိုးတက်မြင့်မားနေခဲ့ လေသည်တကား။