စစ်ကိုင်းဥိးဘိုသင်း - ငမဲကျွန်

         အခန်း [၁] ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးနှင့် ငမဲ

          မဇ္ဈိမဒေသ၌ ဂေါတမမြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မမူမီ ရာစုခေတ်လောက်က စကု လယ်ကိုင်း ရပ်ကြီးသည် သုနာပရန္တတိုင်းကြီး၏ တက္ကသိုလ်ပြည်ကြီး ဖြစ်၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး နေထိုင်ရာ မြို့ကြီး ဖြစ်၏။ ထို ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးထံ၌ တိုင်းအစို့စို့ ပြည်အဝဝတို့မှ မင်းသား၊ သူဌေးသား၊ သူကြွယ့်သား၊ သူဆင်းရဲ သားသမီးတို့မှ စ၍ ပညာရင်နို့ကို လာရောက်သောက်ဖို့ ခိုလှုံကြ သဖြင့် ထိုဆရာကြီးမှာ တပည့်ငါးရာ ခြံရံကာ ရှိလေကုန်၏။

          ငမသည် တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး၏ တပည့်ငါးရာ တို့အနက် အထင်အရှားဆုံး ဖြစ်၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိ၏ အသားသည် အလွန်မည်း၍ နက်လုမတတ် ပြောင်လက်ကာ ရှိ၏။ အရပ်မှာ ငါးတောင် ရှည်၍ အလွန်ပိုင်းသော ဦးခေါင်း၊ အလွန်ကျယ်ပြန့်သော နဖူး၊ ကားလျက် ရှိသော နား၊ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်၊ သေးသော ခါး၊ ဖြူ၍ ဖြောင့်စင်းသော ခြေလက်၊ ဖယောင်းတိုင်များကို ထောင်ထားဘိသကဲ့သို့သော လက်ချောင်း များနှင့် ဖုထစ်သော အဆစ်အမြက်တို့ ကင်းလျက် ပြေပြစ်သော ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် ရှိလေ၏။

          ငမဲသည် ထိုကဲ့သို့သော ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံ၍ မျက်နှာမှာ ကြည်လင် • ပါးစပ်မှာ စကားပြောလိုက်တော့မလို ၊ ခေါ်လိုက်တော့မလိုလို့ ဖြစ်လျက် ရယ်ရွှင်ဖွယ် ဒဏ္ဍာရီ၊ ပုံတို၊ ရှေးစကားများနှင့် ချစ်နှစ်သက်ဖွယ်သော စကားတို့ကို ဆိုလေ့ရှိတတ်ခြင်းကြောင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်သား အပေါင်း တို့သည် ၎င်းအား ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့် မရိုသေကြဘဲ၊ ချစ်ခင်ခြင်းဖြင့် ပေါင်းသင်း ဆက်ဆံလေ့ရှိကြသည်အတိုင်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတို့၏ အပေါ်တွင် များစွာ ထင်ရှားလျက် ရှိ၏။

ကိုယ်ပေါက် - ထိုကဲ့သို့သော အမျိုးတော့မလို၊ ခေါ်လိုကယ်သောငမဲသည် စကားပြော အလွန် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့၍၊ ရယ်ရွှင်ဖွယ် ပုံကို စကားထာများကို စီစဉ်လျက် ဆုံးမစကားကို ပြောတတ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်လက် အမူအရာမှာလည်း အလွန် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သောကြောင့် အပေါင်းအဖော် တို့သည် အလွန် ချစ်ခင်ကြကုန်၏။ ငမဲမှာ ထို့ထက် ထူးကဲသော ဂုဏ်သည်ကား ဆရာ့အပေါ်၌ ၀တ္တရားကို မလစ်လပ်ရအောင် စောင့်ရှောက်ပြုစုခြင်းနှင့် ဆရာ သင်ပေးသော တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ် အတတ်တို့နှင့် ဘုတ်အတတ်၊ ဖုတ်အတတ်၊ ယန္တရားအတတ်တို့ကို အကြားအမြင်ဖြင့်ပင် အလုံးစုံ တတ်သိကျွမ်းကျင်၍ စာပေပညာများကို အာဂုံ ရမိ၊ ပိုက်မိ၊ ဆောင်မိသဖြင့် အာဂလူ ဖြစ်နေဘိ၏။ ထို့ကြောင့် ဆရာကြီးသည်လည်း တပည့်အပေါင်းတို့တွင် ငမဲကို အာရုံအပြု ဆုံးနှင့် အနှစ်သက်ဆုံးလောက်ပင် ဖြစ်၏။

ငမဲသည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ကြီး၌ ပညာရပ်များကို သင်ကြား၍ သုံးနှစ် သုံးဝါ ရှိလတ်သော်၊ ဆရာကြီးသည် ၎င်း၏တပည့်ကို ခေါ်၍ ဤသို့ မိန့်ဆိုလေ၏။

တပည့်၊ မင်းဟာ ငါ့ကျောင်းတော်၌ သုံးနှစ်သုံးပါ ပြည့်လို့ ပြန်ချိန် တော်ပြီ။ မင်းဟာ လူ့သျှတ္တရ၊ ကောင်းကင်သျှတ္တရဘုတ်သျှတ္တရ၊ ဖုတ်သျှတ္တရ။ ဓမ္မသတ် အစရှိတဲ့ ပညာအမျိုးမျိုးကို ကြားရုံ မြင်ရုံမျှနှင့်ပင် အကြောင်းအကျိုးကို ဆင်ခြင်ပြီး လိုက်စားလို့ ချီးကဲ့သို့ ရွှေ့ နေနိုင်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ စာ၌မူကား မင်းအား က၊ စ၊ တ၊ ဖ၊ ယ၊ ရ၊ လ၊ ၀၊ သ၊ ဟ တို့ထက် တတ်အောင် ငါ သင်မပေးနိုင်။ မင်းကလည်း သည့်ထက်ပိုပြီး အလိုမရှိလို့ ငါ သင်ကြားခြင်းဟာ မင်းအပေါ်မှာ

ကောင်းကင်တွင် စိတ်ကူးနှင့် မှတ်သားထားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်လိုသာ ဖြစ်နေ တယ်။ ဒါကြောင့် မင်းဟာ စာကိုစားနေတဲ့ ပိုးနှင့်မျှသာတူလို့ မင်းအတွက် ငါ အင်မတန် ဝမ်းနည်းပါတယ်” ။

ငမသည် ထိုစကားကြောင့် တုံ့ဆိုလိုသော သဘောနှင့် ဆရာမျက်နှာကို အနည်းငယ် မော့ကြည့်ပြီးနောက် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ခပ်မဆိတ်နေလေရာ -

- ဆရာကြီးသည် တပည့်ချစ် ဆင်ခြေတို့ပြီး ပြန်ဆိုလိုသလား၊ ငါ လက်ခံပါတယ်” ဟု ဆိုကာလ၊ ငမဲလည်း ဤသို့ လျှင် လေးမြတ်စွာနှင့် ဆို လေ၏။

“ကျေးဇူးတော်ရှင် မြတ်ဆရာ၊ ဆရာ မိန့်စကားတို့သည် များစွာ သင့်မြတ်လှပါသည်။ သို့ သော် ဆိုရေးရှိက ဆိုသင့်အပ်ပေ၊ ဆို ဆင့် ချေ၍ တပည့်ချစ်သည် တိုးလျှိုးကာ အကြောင်းကို တင်ဆက်ပါမည်။ ဇမ္ဗူဒိပ်၌ မြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မူလတ္တံ့ဟု ကောလာဟလ ဖြစ်နေသည့်အတိုင်း ပွင့်တော်မူသောအခါ စာကို ရေးတတ် ဖတ်တတ်သော သူများအားသာ ကယ်ချက်တော် မူပါအံ့လော။ စာတတ်သော သူများသာလျှင် နိဗ္ဗာန်တရားမြတ်ကို သိ၍ နိဗ္ဗာန် အရသာကို ခံစားရပါအံ့လော။ ပွင့်တော်မူကုန်ပြီးသော အဆူဆူသော မြတ်စွာ ဘုရားတို့သည် စာတတ်သော သူများအားသာ အမြိုက်အရသာထူး ဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်ဆုမြတ်ကို သနားတော်မူပါသလော'

'အင်း .. သျှတ္တရ သဘောအရ တပည့်က ဆိုပေသကိုး" “မြတ်လှသော ဆရာ၊ ထွန်းလင်းသော လောက၌ စာမည်သည်ကို ကောင်းစွာ ကျွမ်းကျင်အောင် လူတို့သည် သင်အပ်၏။ လေ့လာလိုက်စားအပ် ပါ၏။ အချိန်ရတိုင်း စာနှင့် ပျော်မွေ့ရာ၏။ ဘာကြောင့်လဲ၊ စာကို ကောင်းစွာ တတ်သိမှသာ လူတို့တွင် အနှစ်အစစ် ဖြစ်သည့် ကျိုးကြောင်းပြပညာ၊ ဗေဒင် ကျမ်း၊ ဆေးကျမ်း၊ ဓာတ်ကျမ်း၊ နက္ခတ်ကျမ်း၊ သင်္ချာကျမ်း၊ လူမှုရေးရာကျမ်း၊ ဘုတ်ကျမ်း၊ ဖုတ်ကျမ်း၊ ဂန္ဓာရီကျမ်း၊ သျှတ္တရကျမ်း အမျိုးမျိုး စသည်တို့ကို တတ်ရစိမ့်သောငှာ သင်ကြားနိုင်စွမ်းဖြစ်သဖြင့် စာကို ကောင်းစွာ တတ်မြောက်

အောင် သင်ကြားရပါသည်။ တပည့်ငမဲ လူ့သံခဲမှာမူကား ပညာအရပ်ရပ်ကို တစ်ဖက်ကမ်းခပ်၍ အကြားအမြင်အားဖြင့် လည်းကောင်း၊ နှုတ်တိုက်သင်ကြားမှုကို ခံယူရခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကဝိအမော် အကျော် အဖြစ်နှင့် တတ်မြောက် နေပါပြီ။ ကျေးဇူးတော်ရှင် ဆရာတော်ဘုရားမှတစ်ပါး သုနာပရန္တတိုင်း၊ မဝင်တိ တိုင်းတို့တွင် တုဘက်မဲ့၊ ပြိုင်နိုင်မဲ့ ဖြစ်ချေပြီ။ ဘာကြောင့် အချိုးမညီ တုတ်ချောင်း တို့ကို စီ၍ချထားသော အဓိပ္ပာယ် အက္ခရာမျိုးဖြင့် တပည့်ချစ်အပေါ်၌ တစ်စုံ တစ်ရာ အကျိုးထူးပါအံ့နည်း။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့် အပေါ်၌ ကောက်ကောက် ကွေ့ကွေ့ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းသော စာများအတွက် ဆရာမြတ်သည် ဝမ်းမနည်း သင့်ပါ။ တပည့်ငမဲ လူ့ရွှေခဲသည် လောကအလုံးကို လက်ဝယ်ပိုက်၍ ကတစ်ဆူ၊ ပညာရှိသူတို့၏ သရဖူအဖြစ်နှင့် ထင်ရှားမြင့်မြင့် တင့်ထက် တင့်ပြီးသော် ဆရာမြတ်၏ ကျေးဇူးတော်၊ ဂုဏ်တော်ကို ကျော်ကြားထင်လင်း ပါမည်။ ကျေးဇူးတော်ရှင် မြတ်ဆရာ”

“ချစ်အပ်လို့ ချစ်ရတဲ့ တပည့်၊ တုတ်ချောင်းတို့ကို စီပြီးချထားတဲ့ အက္ခရာ စာလုံးတို့အတွက် ငါနှင့် သင့်အကြားမှာ ခက်ခဲသော ပြဿနာကို ဖြစ်စေပြီး စကားတွန့်ဖွယ်၊ ကွန့်ဖွယ် မရှိ။ လောကဇာတ်ခုံ၌ သင့်ကပွဲကို သင် ကပြမှုဖြင့် စီရင်ဆုံးဖြတ်ပေလိမ့်မယ်။ ငါဟာ ငါ့ဝတ္တရားနှင့်အညီ ပြန်တော့မည် ဖြစ်တဲ့ တပည့်အပေါ်မှာ ဆုံးမကာ လွှတ်လိုက်ရမယ့် ဝတ္တရားရှိလို့ သည် ဝတ္တရားကို ငါ ပြုလိုက်ဦးမယ်။         အခန်း [၁] ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးနှင့် ငမဲ

          မဇ္ဈိမဒေသ၌ ဂေါတမမြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မမူမီ ရာစုခေတ်လောက်က စကု လယ်ကိုင်း ရပ်ကြီးသည် သုနာပရန္တတိုင်းကြီး၏ တက္ကသိုလ်ပြည်ကြီး ဖြစ်၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး နေထိုင်ရာ မြို့ကြီး ဖြစ်၏။ ထို ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးထံ၌ တိုင်းအစို့စို့ ပြည်အဝဝတို့မှ မင်းသား၊ သူဌေးသား၊ သူကြွယ့်သား၊ သူဆင်းရဲ သားသမီးတို့မှ စ၍ ပညာရင်နို့ကို လာရောက်သောက်ဖို့ ခိုလှုံကြ သဖြင့် ထိုဆရာကြီးမှာ တပည့်ငါးရာ ခြံရံကာ ရှိလေကုန်၏။

          ငမသည် တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး၏ တပည့်ငါးရာ တို့အနက် အထင်အရှားဆုံး ဖြစ်၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိ၏ အသားသည် အလွန်မည်း၍ နက်လုမတတ် ပြောင်လက်ကာ ရှိ၏။ အရပ်မှာ ငါးတောင် ရှည်၍ အလွန်ပိုင်းသော ဦးခေါင်း၊ အလွန်ကျယ်ပြန့်သော နဖူး၊ ကားလျက် ရှိသော နား၊ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်၊ သေးသော ခါး၊ ဖြူ၍ ဖြောင့်စင်းသော ခြေလက်၊ ဖယောင်းတိုင်များကို ထောင်ထားဘိသကဲ့သို့သော လက်ချောင်း များနှင့် ဖုထစ်သော အဆစ်အမြက်တို့ ကင်းလျက် ပြေပြစ်သော ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် ရှိလေ၏။

          ငမဲသည် ထိုကဲ့သို့သော ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံ၍ မျက်နှာမှာ ကြည်လင် • ပါးစပ်မှာ စကားပြောလိုက်တော့မလို ၊ ခေါ်လိုက်တော့မလိုလို့ ဖြစ်လျက် ရယ်ရွှင်ဖွယ် ဒဏ္ဍာရီ၊ ပုံတို၊ ရှေးစကားများနှင့် ချစ်နှစ်သက်ဖွယ်သော စကားတို့ကို ဆိုလေ့ရှိတတ်ခြင်းကြောင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်သား အပေါင်း တို့သည် ၎င်းအား ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့် မရိုသေကြဘဲ၊ ချစ်ခင်ခြင်းဖြင့် ပေါင်းသင်း ဆက်ဆံလေ့ရှိကြသည်အတိုင်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတို့၏ အပေါ်တွင် များစွာ ထင်ရှားလျက် ရှိ၏။

ကိုယ်ပေါက် - ထိုကဲ့သို့သော အမျိုးတော့မလို၊ ခေါ်လိုကယ်သောငမဲသည် စကားပြော အလွန် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့၍၊ ရယ်ရွှင်ဖွယ် ပုံကို စကားထာများကို စီစဉ်လျက် ဆုံးမစကားကို ပြောတတ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်လက် အမူအရာမှာလည်း အလွန် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သောကြောင့် အပေါင်းအဖော် တို့သည် အလွန် ချစ်ခင်ကြကုန်၏။ ငမဲမှာ ထို့ထက် ထူးကဲသော ဂုဏ်သည်ကား ဆရာ့အပေါ်၌ ၀တ္တရားကို မလစ်လပ်ရအောင် စောင့်ရှောက်ပြုစုခြင်းနှင့် ဆရာ သင်ပေးသော တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ် အတတ်တို့နှင့် ဘုတ်အတတ်၊ ဖုတ်အတတ်၊ ယန္တရားအတတ်တို့ကို အကြားအမြင်ဖြင့်ပင် အလုံးစုံ တတ်သိကျွမ်းကျင်၍ စာပေပညာများကို အာဂုံ ရမိ၊ ပိုက်မိ၊ ဆောင်မိသဖြင့် အာဂလူ ဖြစ်နေဘိ၏။ ထို့ကြောင့် ဆရာကြီးသည်လည်း တပည့်အပေါင်းတို့တွင် ငမဲကို အာရုံအပြု ဆုံးနှင့် အနှစ်သက်ဆုံးလောက်ပင် ဖြစ်၏။

ငမဲသည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ကြီး၌ ပညာရပ်များကို သင်ကြား၍ သုံးနှစ် သုံးဝါ ရှိလတ်သော်၊ ဆရာကြီးသည် ၎င်း၏တပည့်ကို ခေါ်၍ ဤသို့ မိန့်ဆိုလေ၏။

တပည့်၊ မင်းဟာ ငါ့ကျောင်းတော်၌ သုံးနှစ်သုံးပါ ပြည့်လို့ ပြန်ချိန် တော်ပြီ။ မင်းဟာ လူ့သျှတ္တရ၊ ကောင်းကင်သျှတ္တရဘုတ်သျှတ္တရ၊ ဖုတ်သျှတ္တရ။ ဓမ္မသတ် အစရှိတဲ့ ပညာအမျိုးမျိုးကို ကြားရုံ မြင်ရုံမျှနှင့်ပင် အကြောင်းအကျိုးကို ဆင်ခြင်ပြီး လိုက်စားလို့ ချီးကဲ့သို့ ရွှေ့ နေနိုင်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ စာ၌မူကား မင်းအား က၊ စ၊ တ၊ ဖ၊ ယ၊ ရ၊ လ၊ ၀၊ သ၊ ဟ တို့ထက် တတ်အောင် ငါ သင်မပေးနိုင်။ မင်းကလည်း သည့်ထက်ပိုပြီး အလိုမရှိလို့ ငါ သင်ကြားခြင်းဟာ မင်းအပေါ်မှာ

ကောင်းကင်တွင် စိတ်ကူးနှင့် မှတ်သားထားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်လိုသာ ဖြစ်နေ တယ်။ ဒါကြောင့် မင်းဟာ စာကိုစားနေတဲ့ ပိုးနှင့်မျှသာတူလို့ မင်းအတွက် ငါ အင်မတန် ဝမ်းနည်းပါတယ်” ။

ငမသည် ထိုစကားကြောင့် တုံ့ဆိုလိုသော သဘောနှင့် ဆရာမျက်နှာကို အနည်းငယ် မော့ကြည့်ပြီးနောက် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ခပ်မဆိတ်နေလေရာ -

- ဆရာကြီးသည် တပည့်ချစ် ဆင်ခြေတို့ပြီး ပြန်ဆိုလိုသလား၊ ငါ လက်ခံပါတယ်” ဟု ဆိုကာလ၊ ငမဲလည်း ဤသို့ လျှင် လေးမြတ်စွာနှင့် ဆို လေ၏။

“ကျေးဇူးတော်ရှင် မြတ်ဆရာ၊ ဆရာ မိန့်စကားတို့သည် များစွာ သင့်မြတ်လှပါသည်။ သို့ သော် ဆိုရေးရှိက ဆိုသင့်အပ်ပေ၊ ဆို ဆင့် ချေ၍ တပည့်ချစ်သည် တိုးလျှိုးကာ အကြောင်းကို တင်ဆက်ပါမည်။ ဇမ္ဗူဒိပ်၌ မြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မူလတ္တံ့ဟု ကောလာဟလ ဖြစ်နေသည့်အတိုင်း ပွင့်တော်မူသောအခါ စာကို ရေးတတ် ဖတ်တတ်သော သူများအားသာ ကယ်ချက်တော် မူပါအံ့လော။ စာတတ်သော သူများသာလျှင် နိဗ္ဗာန်တရားမြတ်ကို သိ၍ နိဗ္ဗာန် အရသာကို ခံစားရပါအံ့လော။ ပွင့်တော်မူကုန်ပြီးသော အဆူဆူသော မြတ်စွာ ဘုရားတို့သည် စာတတ်သော သူများအားသာ အမြိုက်အရသာထူး ဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်ဆုမြတ်ကို သနားတော်မူပါသလော'

'အင်း .. သျှတ္တရ သဘောအရ တပည့်က ဆိုပေသကိုး" “မြတ်လှသော ဆရာ၊ ထွန်းလင်းသော လောက၌ စာမည်သည်ကို ကောင်းစွာ ကျွမ်းကျင်အောင် လူတို့သည် သင်အပ်၏။ လေ့လာလိုက်စားအပ် ပါ၏။ အချိန်ရတိုင်း စာနှင့် ပျော်မွေ့ရာ၏။ ဘာကြောင့်လဲ၊ စာကို ကောင်းစွာ တတ်သိမှသာ လူတို့တွင် အနှစ်အစစ် ဖြစ်သည့် ကျိုးကြောင်းပြပညာ၊ ဗေဒင် ကျမ်း၊ ဆေးကျမ်း၊ ဓာတ်ကျမ်း၊ နက္ခတ်ကျမ်း၊ သင်္ချာကျမ်း၊ လူမှုရေးရာကျမ်း၊ ဘုတ်ကျမ်း၊ ဖုတ်ကျမ်း၊ ဂန္ဓာရီကျမ်း၊ သျှတ္တရကျမ်း အမျိုးမျိုး စသည်တို့ကို တတ်ရစိမ့်သောငှာ သင်ကြားနိုင်စွမ်းဖြစ်သဖြင့် စာကို ကောင်းစွာ တတ်မြောက်

အောင် သင်ကြားရပါသည်။ တပည့်ငမဲ လူ့သံခဲမှာမူကား ပညာအရပ်ရပ်ကို တစ်ဖက်ကမ်းခပ်၍ အကြားအမြင်အားဖြင့် လည်းကောင်း၊ နှုတ်တိုက်သင်ကြားမှုကို ခံယူရခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကဝိအမော် အကျော် အဖြစ်နှင့် တတ်မြောက် နေပါပြီ။ ကျေးဇူးတော်ရှင် ဆရာတော်ဘုရားမှတစ်ပါး သုနာပရန္တတိုင်း၊ မဝင်တိ တိုင်းတို့တွင် တုဘက်မဲ့၊ ပြိုင်နိုင်မဲ့ ဖြစ်ချေပြီ။ ဘာကြောင့် အချိုးမညီ တုတ်ချောင်း တို့ကို စီ၍ချထားသော အဓိပ္ပာယ် အက္ခရာမျိုးဖြင့် တပည့်ချစ်အပေါ်၌ တစ်စုံ တစ်ရာ အကျိုးထူးပါအံ့နည်း။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့် အပေါ်၌ ကောက်ကောက် ကွေ့ကွေ့ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းသော စာများအတွက် ဆရာမြတ်သည် ဝမ်းမနည်း သင့်ပါ။ တပည့်ငမဲ လူ့ရွှေခဲသည် လောကအလုံးကို လက်ဝယ်ပိုက်၍ ကတစ်ဆူ၊ ပညာရှိသူတို့၏ သရဖူအဖြစ်နှင့် ထင်ရှားမြင့်မြင့် တင့်ထက် တင့်ပြီးသော် ဆရာမြတ်၏ ကျေးဇူးတော်၊ ဂုဏ်တော်ကို ကျော်ကြားထင်လင်း ပါမည်။ ကျေးဇူးတော်ရှင် မြတ်ဆရာ”

“ချစ်အပ်လို့ ချစ်ရတဲ့ တပည့်၊ တုတ်ချောင်းတို့ကို စီပြီးချထားတဲ့ အက္ခရာ စာလုံးတို့အတွက် ငါနှင့် သင့်အကြားမှာ ခက်ခဲသော ပြဿနာကို ဖြစ်စေပြီး စကားတွန့်ဖွယ်၊ ကွန့်ဖွယ် မရှိ။ လောကဇာတ်ခုံ၌ သင့်ကပွဲကို သင် ကပြမှုဖြင့် စီရင်ဆုံးဖြတ်ပေလိမ့်မယ်။ ငါဟာ ငါ့ဝတ္တရားနှင့်အညီ ပြန်တော့မည် ဖြစ်တဲ့ တပည့်အပေါ်မှာ ဆုံးမကာ လွှတ်လိုက်ရမယ့် ဝတ္တရားရှိလို့ သည် ဝတ္တရားကို ငါ ပြုလိုက်ဦးမယ်။