ချစ်စံဝင်း - ရှက်ပြုံး

ကျွန်တော့်တွင် ပတ်ဂျိန်းဆိုသော အမေရိကန် မိတ်ဆွေ တစ်ဦး ရှိ၏။ သူက သဘောကောင်း၍ ပျော်ရွှင်စွာ နေတတ်၏။ သူသည် မြန်မာနိုင်ငံသို့ ရေနံတူးအဖွဲ့များနှင့် ရောက်ရှိလာပြီး သူ့အလုပ်က ရဟတ်ယာဉ် မောင်းသော အလုပ်ဖြစ်၏။

သူသည် စစ်ကိုင်းတိုင်း ပုလဲမြို့တွင် မြန်မာအမျိုးသမီးလေး မတင်တင်လှိုင်နှင့် တွေ့၍ မေတ္တာသက်ဝင် ချစ်ခင်ကြပြီး နှစ်ဦး သဘောတူ ထိမ်းမြား လက်ထပ်ခဲ့ကြ၏။ တင်တင်လှိုင်ကတော့ မစ္စတာပက်ကို မည်မျှလောက် ချစ်သည် မချစ်သည်ကိုကားကျွန်တော်မသိ။ သို့သော် ပက်ဂျိန်းကတော့ မတင်တင်လှိုင်ကို တာနောယက္ခကဲ့သို့ ဆီးဖြူဖန်ခါးလို ငုံထားမတတ် ချစ်ပါသည် ဟု ဆို၏။ ပက်က ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အရပ်က ခြောက်ပေလောက်ရှိ၍ မတင်တင်လှိုင်က သေးသေးလှပ်လှပ် အရပ်က ငါးပေလောက်သာ ရှိမည်။ ပက်သည် တင်တင်လှိုင် ထက် ခေါင်းတစ်လုံး ပိုနေ၏။

မတင်တင်လှိုင်က သေးရကွေးရသည့်အထဲ ချူချူချာချာ လည်းရှိ၏။ သူက ကျောက်ကပ်ရောဂါလည်း ရှိသည်။ သို့သော် မတင်တင်လှိုင်သည် ချစ်စရာ မျက်နှာလေးရှိသော အညာသူမ လေးဖြစ်သည်။

မစ္စတာ ပက်ဂျိန်းကို ကျွန်တော်သည် မတင်တင်လှိုင်နှင့် လက်ထပ်ပြီးမှ သိခဲ့၏။ သူတို့ ဘယ်ပုံ ဘယ်နည်း တွေ့ခဲ့သည်။ ဘယ်ပုံ ဘယ်နည်း မေတ္တာမျှခဲ့ကြသည်ကို ကျွန်တော် လုံးစေ့ ပတ်စေ့ မမေးမိ။ မစ္စတာ ပက်က ထိုင်းနိုင်ငံ ပတ္တရာ မြို့လေး တွင် အခြေချကာ မတင်တင်တင်လှိုင်အား ပတ္တယာသို့ ခေါ် သွား၏။ ပက်က ပတ္တယာမှ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်လာလျှင် သူနှင့် အတူ မြန်မာပြည်သို့ မရောက်ဖူးသော နိုင်ငံခြား ဧည့်သည် သုံး လေးယောက်ကို စုစည်း၍ ခေါ်လာတတ်၏။ ထို့နောက် ဧည့်သည် များအား မြန်မာနိုင်ငံသည် မည်မျှ သာယာကြောင်၊ မည်မျှ အေးချမ်းကြောင်းကို သူက ပြသ ပြောဆိုတတ်၏။ ခေါ်လာသော ဧည့်သည်များကို ကျွန်တော်တို့ စုပေါင်းဖွင့်လှစ် ထားသော ၅၅၊ အင်းယားမြိုင်ရှိ ASIA PiIIA ဟိုတယ်လေးတွင်လာထား၏။ မတင်တင်လှိုင် ကိုယ်တိုင်လည်း အေရှ ဗီလာ တွင် အစုရှယ်ယာ ဝင်သည်။

တလောကတော့ သူတို့ဇနီးမောင်နှံက သားဦးလေးကို ဖွားမြင်သည်။ သားဦးလေး ဖွားတော့ အပျော်ဆုံးသော သူမှာ မစ္စတာပက် ဖြစ်သည်။ သူသည် သားဦးလေးရသည်ကို ပျော် တပြုံးပြုံး ရှိ၏။ သားလေးက မြန်မာလေးနှင့် မတူဘဲ အမေ ရိကန်လေးနှင့် တူ၏။ မင်းကျော်မင်းလို့ ဗိုလ်ပုံနှင့် မြန်မာ့သွေး မြန်မာ့စိတ် ဖြစ်လာမည့် ကလေးတစ်ယောက် မင်းကျော်မင်းလောင်းလေးဟု ထင်ရ၏။ သူသားလေးကို ရဲဟိန်းဌေးဟု နေ့သင့်နံသင့် အမည်ပေး၏။ သားလေးကို ၁၉၉၃ ခု ဧပြီလ ၁၄ ရက်နေ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့က မွေးဖွား၏။ သားလေးဖွားတော့ မစ္စတာ ပက်က မြန်မာမှုအတိုင်း ဗေဒင်မေး၊ ယတြာချေ၊ ဘုရားတွင် ဆွမ်း၊ ပန်း၊ ဆီမီးကပ်၏။ မြန်မာ့ရိုးရာ ထုံးတမ်းစဉ်လာနှင့်အညီ နာမည်ပေး ကင်ပွန်းတပ် မင်္ဂလာ ကျင်းပသည်။ ထို နာမည်ပေး ကင်ပွန်းတပ် မင်္ဂလာပွဲကို ကျွန်တော်က ကူညီစီမံပေး၏။

ရဲဟိန်းဌေး နာမည်ပေး ကင်ပွန်းတပ်ပွဲတွင် ကျွန်တော်က ရွှေစက်တော် ဆရာတော် အရှင် တေဇာဘာသ နှင့် သံဃာတော် ခုနစ်ပါးတို့အား လှူဖွယ် ဝတ္ထု အစုစုတို့ဖြင့် ဆွမ်းကပ် ပရိတ်တရားနာနိုင်အောင် စီစဉ်ပေးရာ ထိုနေ့က ပက်ကိုယ်တိုင် တရားနာ ရေစက်ချ၏။ ဆွမ်းကပ်သည့် အခမ်းအနားတွင် သူ့ အရပ်ကြီးက ရှည်လွန်းသော်လည်း အနံကြီး ကွင်းကျယ်၊ မျိုးမျိုး ပလေကပ် လုံချည်ကြီးနှင့် ပို၍ လိုက်ဖက်နေ၏။ လုံချည်ကိုပက်က ကျွတ်မကျအောင်လည်း မနည်းကြီး စည်းထားရ၏။ သီလယူတော့ မနည်းကြီး ပီသအောင် ရွတ်ဆိုရသည်။ အမျှ ဝေတာကို တစ်ရက်ကြို၍ ဦးအောင်ရွှေဦးက နှုတ်တိုက်ချ သင်ပေးရ၏။

ထိုနေ့က မြန်မာမိတ်ဆွေများအား ဖိတ်၍ ဒံပေါက်ထမင်း ရွှေချီ၊ ကျောက်ကျော၊ အချိုရည် စသည်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကျွေး မွေးသည်၊ နာမည်ပေး ကင်ပွန်းတပ်သည့်နေ့က သူတို့အိမ်ရှေ့ က မနက်စောစော ဆင်ကြီးတစ်ကောင် ဖြတ်သွား၏။ ဗုဒ္ဓဟူး သား နာမည်ပေးမည့်ရက်တွင် ဗုဒ္ဓဟူး ဆင် ဖြတ်သွားရာ သားအတွက် အတိတ်ကောင်း နိမိကောင်း ဟုဆိုကာ ထို ဆင်ကြီးကို ပိုက်ဆံပေး၍ သူ့အိမ်ရှေ့တွင် တစ်မနက်လုံး အစာ ကျွေးထား၏။ မစ္စတာ ပက်ဂျိန်းသည် အမေရိကန်လူမျိုး ဖြစ် သော်လည်း မြန်မာမှုအားလုံးကို လေးလေးစားစား လိုက်နာ၏။

တလောက ကျွန်တော် ဗန်ကောက်ရောက်တော့ သူက ပတ္တယာတွင် ရှိနေ၏။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဗန်ကောက်တွင် ကားကကျပ်၊ အသွားအလာကခက်၊ လူတွေနှင့် မွန်းပိတ်နေ၍ ပတ္တယာသို့ ထွက်လာမိ၏။ ရောက်သည့်ညကတော့ ဘယ်သူ နှင့်မှမတွေ့။ ဘယ်မှလည်း မသွားဖြစ်။ ဦးရောဘတ် စီစဉ်ပေး သဖြင့် ပတ္တယာ ဘိုင်းရော့ ဟိုတယ်၌ပင် တည်း၏။

နောက်တစ်နေ့ မနက်ပိုင်းတွင်း ပတ္တရာနှင့် မဝေးလှသော ဂျွန်တီယမ် ကမ်းခြေသို့ သွားလည်၏။ ဂျွမ်တီယမ် ကမ်းခြေသည်အတော်ရှည်လျားသော ကမ်းခြေ တစ်ခု ဖြစ်၏။ လူများလည်း စည်ကား၏။ ကမ်းခြေတွင် ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးများငှား ၍ နားလိုကနား ရေချိုးလိုက ချိုးနိုင်သည်။ လူတွေကတော့ မျက်နှာဖြူများရော၊ အရှေ့တိုင်းသားများပါ ကမ်းခြေအပြည့် ဖြစ်သည်။

ကမ်းခြေတစ်လျှောက်တွင် မျက်နှာဖြူ အမျိုးသမီးများနှင့် ထိုင်း အမျိုးသမီးများသည် ရေကူး ဝတ်စုံ၊ ဘီကီနီ ဝတ်စုံများနှင့် မလုံမလဲ သွားလာနေကြသည် ၊အချို့ဆိုလျှင် ရေကူးဝတ်စုံမျှပင် မပါဘဲ ရေထဲ၌ ကိုယ်တုံးလုံး ရေချိုးနေကြ၏။ ပက်လက်ကုလား ထိုင်ပေါ် ဝိုင်းဖွဲ့ ထိုင်နေကြသူတို့ကလည်း ပေါင်ပေါ် ချက်ပေါ် နှင့် ဖြစ်သည်။ ကမ်းခြေတစ်လျှောက်လုံးတွင် ဘယ်သူမှ လုံအောင် ဝတ်မထားကြ။ ကျွန်တော်တို့က အင်္ကျီက လက်ရှည် အဖြူ၊ ဘောင်းဘီနှင့် ရှူးဖိနပ်နှင့် ဆိုတော့ တောဘဲတွေပဲ ဘယ် က လာကြတာပါလိမ့်ဟုဆိုကာ မကြာခဏ မျက်စောင်းထိုး အကြည့်ခံကြရ၏။

ကမ်းခြေတစ်လျှောက်လုံး ဖော်ရဲသူ ဖော်ဝံ့သူတို့က ဖော် ထားကြသော်လည်း ကျွန်တော်တို့က ကြာကြာ မကြည့်ရဲဘဲ မျက်စိ ရှက်နေကြ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့သည် ကမ်းဆုံးအောင်ပင် မကြည့်တော့ဘဲ ကျွန်တီယမ်မှ ပြန်ခဲ့၏။

အပြန်တွင် ကျွန်တော်တို့ မစ္စတာ ပက်ဂျိန်း တည်းခိုသော ခရစ် တည်းခိုရိပ်သာသို့ ဝင်ခဲ့ကြ၏။ မစ္စတာ ပက်က လှိုက်လှဲပျူငှာစွာ ကြိုဆို၏။ ကျွန်တော်တို့က ဂျွန်တီယမ် ကမ်းခြေ အတွေ့ အကြုံပြောတော့ သူက မျက်နှာကို လက်ဝါး တစ်ဖက်နှင့် အုပ်ကာ သူလည်း မကြည့်ရဲသလို လုပ်ပြကာ ရယ်သည်။ သူနှင့်အတူ ကျွန်တော်တို့သည် ဟိုတယ်လေး တစ် ခုတွင် နေ့လယ်စာ စားကြပြီး ညကျရင် ဂျွန်တီယမ်နှင့် မတူ သော တကယ့်ယဉ်ကျေးသည့် ထိုင်းမလေးများ ကပြ ဖျော်ဖြေ သော စားသောက်ဆိုင်တွင် သူက ညစာကျွေးမည်ဟု ဆိုပါ၏။ ညနေ ခုနစ်နာရီခွဲတွင် Ruen Thai စားသောက်ဆိုင်သို့ လာရန် ချိန်းဆိုပြီး လူစုခွဲခဲ့ကြသည်။

ကျွန်တော်တို့သည် ဘိုင်ရော့ဟိုတယ်သို့ ပြန်၍ အနားယူ ကြ၏။ ညနေကျမှပင် ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲကာ ထိုဆိုင်သို့ သွားခဲ့ကြ၏။ ဆိုင်တွင် ပက်ဂျိန်းက အသင့်စောင့်နေ၏။ ထိုဆိုင် လေးကတော့ တကယ့် ထိုင်းရိုးရာ စားသောက်ဆိုင်လေး ဖြစ် သည်။ ဆိုင်အဝင်တွင် ထိုင်းရိုးရာဝတ်စုံနှင့် အမျိုးသမီးကလေး တစ်ဦးက နှင်းဆီပွင့်လေး တစ်ပွင့်ကို အင်္ကျီတွင် လာထိုးပေးရင်း ဒူးလေးညွတ်ကာ၊ လက်အုပ်ချီကာ သူတို့ဆိုင်အကြောင်း စာရွက်လေးကမ်း၍ ကြိုဆို၏။ ကျွန်တော်တို့သည် ထောင့်ကျကျ စာပွဲ ဝိုင်းတစ်နေရာတွင် နေရာယူကြ၏။ ကျွန်တော်တို့ နေရာမှ စင့်မြင့်ပေါ်ကို ကောင်းကောင်းမြင်ရ၏။ စင့်မြင့်ပေါ်တွင် ထိုင်း ရိုးရာဂီတ ထိုင်းရိုးရာအကများဖြင့် ဧည့်ခံနေ၏။ ထိုင်း ကချေ သည် အမျိုးသမီးလေး ငါးယောက်က ခေတ်အဆက်ဆက် ထိုင်ရိုးရာ ဝတ်စုံများကို ဝတ်ကာ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ ကပြ ဧည့်ခံ၏။ထိုင်းအဝတ်အစားများကို ရွှေချည်ထိုးများနှင့် ဖြိုးဖြိုး ပြက် ပြက် ချုပ်ထားရာ မြန်မာ မျက်စိနှင့် မရိုင်းဘဲ လှနေ၏။ ထိုင်းအကသည်လည်း ကျွန်တော်တို့မျက်စိနှင့် ကြည့်၍ ကောင်း သည်။ ယိုးဒယားအကဆိုတာဒါပဲ ဖြစ်မည်ဟု ကျွန်တော်က စဉ်းစား၏။

မစ္စတာ ပက်ဂျိန်းက စားသောက်စရာများကို မှာသည်။ ကျွန်တို့ မစားဖူးတာတွေကို ရွေး၍ မှာ၏။ ကျွန်တော်က စားစရာများကို စားရင်း ကလေးမလေးများ ကတာ လက် ချိုးတာ ခြေသိမ်းတာကို ကြည့်သည်။ သူတို့အကသည် မြန်မာ အကနှင့်လည်း ဆင်သည်။ သို့သော် မြန်မာအက က ၍၍သွက် သည်။ သူတို့ကတာက ခြေသိမ်း လက်ရုပ် နှေးသည်။ ထိုင်း အမျိုးသမီးများ ကသည်ကို ကျွန်တော်က ဓာတ်ပုံရိုက်သည်။

စားစရာများ စားပြီးတော့ မစ္စတာပက်က အိုင်ရစ် ကော်ဖီ သောက်မယ်ဟု ဆို၏။ အိုင်ရင် ကော်ဖီမှာ Jam son ဝှစ်စကီ၊ ကလူးဝါ၊ ဟင်နရီ အစရှိသော အရက်ကောင်းများနှင့် ကော်ဖီ တူးတူးခါးခါးကို ရောစပ်၍ ဖော်ပေးရာ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကို မြန် မာငွေ ၅ဝဝိ/ လောက် ကျ၏။ ကျွန်တော်တို့လည်း ကော်ဖီ

သောက်ရင်း စကားလက်ဆုံကျပြန်၏။ ကျွန်တော်က ထိုင်း မလေးများ လှကြောင်းပြောတော့ မစ္စတာ ပက်က မြန်မာမလေး များက ပို၍ချောသည်။ ပို၍လှသည် ဟု ဆိုပါ၏။ ကျွန်တော်က ထိုင်းမလေးများ လှကြောင်းပြောတော့ မစ္စတာပက်က မြန်မာမလေး များက ပို၍ချောသည်။ ပို၍လှသည် ဟု ဆိုပါ၏။ ကျွန်တော်က မြန်မာမလေးတွေ ပိုချောပိုလှ၍ မတင်တင်လှိုင်ကို ယူတာလား ဟုဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ မြန်မာမလေးများထဲတွင် မတင်တင်လှိုင်ထက် ချောတဲ့ မိန်းကလေးများကို တွေ့ဖူးသည်။ သို့သော် မတင်တင်လှိုင်ကိုတော့ သူက ရှက်လို့ပြုံးတဲ့ အပြုံးလေးကို ချစ် လို့ယူခဲ့တာပါဟု ဆို၏။

သည်တော့မှ ကျွန်တော်က မြန်မာမလေး မတင်တင်လှိုင် ရဲ့ ရှက်လို့ ပြုံးတဲ့ အပြုံးဆိုတာက ဘာလဲ၊ ဘယ်လိုပြုံးတာလဲ သိပါရစေဟု မေရ၏။ ဒီတော့မှ သူက နှုတ်ခမ်းမွေးများနှင့် လေးလံလှသော သူ့ အပေါ် နှုတ်ခမ်းကြီးကို အားရပါးရ ပင့်တင် ကာ ပါးစပ်ထဲမှ သွားများအကုန်ပေါ်အောင် ပြုံး၍ “ကျွန်တော် က လက်စလီကို မနည်းပိုးခဲ့တာ” ဟု ဆိုပါ၏။

ပက်နှင့် လက်ထပ်ပြီးတော့ အမေရိကန် မိတ်ဆွေများက မတင်တင်လှိုင်အမည်ကို ခေါ်ရအခက်၍ လက်စလီဂျိန်းဟု အမည် အပေးထား၏။

ပက်သည် စစ်ကိုင်းတိုင်း ပုလဲမြို့နယ်အတွင်၌ ရေနံရှာဖွေ ရေးလုပ်ငန်းအပြီး ပုလဲမြို့နယ် အတွင်းသို့ သွားလာရာ မတင် တင်လှိုင်ကို တွေ့၏။ မတင်တင်လှိုင်က ရန်ကုန်မှ ပုလဲသို့ သူ၏ ဘကြီးတော်သူအိမ်သို့ လာလည်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ မတင်တင် လှိုင်က နိုင်ငံခြားသား တစ်ဦးကိုတွေ့တော့ အတွေ့မခံဘဲ ရှက်ရှက်ဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ဝင်ပြေး၏။ သို့သော်လည်း ရိုင်းသည် ထင်မှာစိုး၍ ရှက်နေသည့်ကြားမှာပင် ပက်ဂျိန်းအား ပြုံးပြ၍ နှုတ်ဆက်ခဲ့၏။ ရှက်ရှက်နှင့် ခေါင်းလေး ငုံ့ကာ ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်သော အညာသူမလေး တစ်ယောက်၏ အပြုံးကိုမစ္စတာ ပက်ဂျိန်းက တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်သွား၏။ နောက် တစ်နေ့တွင် မတင်တင်လှိုင်နေသော မတင်တင်လှိုင်၏ ဘကြီး တော်သူ အိမ်သို့ သွားလည်ပြန်၏။ မတင်တင်လှိုင်၏ ရှက်ပြုံးက လေးပြုံးတာကို ထပ်တွေ့ရာမှ မတင်တင်လှိုင် ရန်ကုန်အပြန် တွင် ပက်ဂျိန်းလည်း ရန်ကုန်အထိလိုက်လာပြီး လေးငါးလ ကြာတော့ မတင်တင်လှိုင်၏ မိခင်ကြီး ထံတွင် လက်ထပ်ခွင့်တောင်း ၏။

မိခင်ကြီးနှင့် ညီအစ်ကိုမောင်နှမတို့က နိုင်ငံခြားသား ဖြစ် ၍ မပေးစားနိုင်ဟု အတိအလင်းငြင်းဆိုရာ မစ္စတာပက်က မင်း ကုသထုံး နှလုံးမူကာ ဆက်ကြိုးစား၏။ မြန်မာမိတ်ဆွေများ၊ လုပ်ငန်းမှ တာဝန်ရှိသူများမှတစ်ဆင့် မတင်တင်လှိုင်၏ မိခင် ကြီးအား တကယ့် မေတ္တာစစ် မေတ္တာမှန်နှင့် မေတ္တာထားတာ ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြရ၏။ မတင်တင်လှိုင်အားလည်း မိမိမေတ္တာ ကို ရှင်းပြရာမှ နောက်ဆုံး မစ္စတာ ပက်ဂျိန်း၏ မေတ္တာကို လက်ခံကာ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုပါ၏။

ကျွန်တော်သည် မစ္စတာ ပက်ဂျိန်းရှင်းပြသည်ကို စိတ်ဝင် စားစွာ နားထောင်မိ၏။ သူ၏ မေတ္တာဇာတ်လမ်းတွင် စိတ်ဝင် စားစရာတွေ ပါနေ၏။ မစ္စတာ ပက်ဂျိန်းသည် တစ်ကမ္ဘာလုံးသို့ လှည့်လည်လာခဲ့ရာ သူသည် ပတ္တရာကမ်းခြေ၊ ဂျွန်တီယမ်ကမ်းခြေ၊ သြစတြေးလျနှင့် အမေရိကန် ဖလော်ရီယာ ကမ်းခြေတို့တွင် မိန်းကလေးများစွာကို တွေ့ခဲ့ရသော်လည်း သူ၏ နှလုံးသား မေတ္တာသည် နိုးကြားခြင်းမရှိခဲ့။ မြန်မာအမျိုးသမီးလေး မတင်တင်လှိုင်၏ ရှက်သွေးဖြာနေသော အပြုံး- ရှက်ပြုံးကိုတွေ့ရသောအခါမှ သူ၏ မေတ္တာစစ်သည် လူးလွန့် ရှင်သန်လာခဲ့သည် ဆို၏။

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင် မနက်က ဂျွန်တီယံကမ်းခြေတွင် သူတို့၏ ကိုယ်မှာတွေ့ရသော အရှက်လုံရုံလေးသာ ရှိနေသည့် မျက်နှာဖြူမလေးများ၊ ထိုင်းမလေးများကို ပြန်၍ မြင်ယောင်လာ ၏။ အရှက်လုံရုံဟု ပြောရိုးပြောစဉ် စကားအရ ပြောလိုက်ရသော် လည်း တကယ်အားဖြင့် ဤမျှလောက် ဖုံးထားရုံဖြင့် အရှက်အ တွက် မလုံလောက်နိုင်ပါ။ အရှက်အတွက်လုံခြုံမှုမရနိုင်ပါ။ ထို့ ပြင် ယခု ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် လှပသော ထိုင်းဝတ်စုံများနှင့် ငြိမ်ညောင်းသာယာစွာ ကနေသော ထိုင်းမလေးများကိုလည်း စူးစိုက်ကြည့်နေမိ၏။ ပက်ဂျိန်းကဲ့သို့သော ထောင်ထောင် မောင်းမောင်း အမေရိကန်ကြီး တစ်ဦးအား ပုလဲကဲ့သို့သော မြို့ လေးတွင် မြန်မာအမျိုးသမီးလေးတစ်ဦးက တွေ့ လိုက်ရသော အခါ ရှက်သွေးဖြာ၍ ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားသော အမူအရာ လေးကို ကျွန်တော့် မျက်စိတွင် မြင်လာမိပါ၏။ မစ္စတာ ပက် သည် အရှေ့တိုင်း၏ တကယ့်အလှကို မတင်တင်လှိုင်ထံတွင် ရှာဖွေတွေ့ ရှိခဲ့သူဖြစ်သည်။