ကြူးနစ် - ဝတ္ထုတိုအချို့အဝက်

ဝမ်းတစ်ထွာရဲ့ လွမ်းစာဘွဲ့

ပစ္စည်းကရှား ငွေကရှားမို့

လူသားမဖြစ်ချင်တော့ပါ။

ဆာရီယယ်လစ်ဇင်

ခေတ်သစ်ပန်းချီကားထဲ

ဝင်ပုန်းပဲ နေချင်တော့၏ ..

အပျင်းထူပြီး တောင်တောင်အီအီ တွေးမိချိန်မျိုးတွင် လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း (၃၀) လောက်က ရှုမဝမဂ္ဂဇင်းထဲမှာ ဖတ်ဖူးသော ကျွန်ုပ်တို့၏ မော်ဒန် ကဗျာဆရာ “သစ္စာနီ” ၏ ကဗျာအပိုင်းအစတစ်ခုကို ကျွန်တော် အမှတ်မထင် ရွတ်ဆိုမိတတ်ပါသည်။ အမှန်စစ်စစ်ဆိုသော် ကဗျာဆရာသည် ပန်းချီအနုပညာ ၌လည်း ကျင်လည်တူးခတ်သူဖြစ်ရာ ဆာရီယယ်လစ် (Surrealist) ပန်းချီ ဆရာအချို့ တွေးဆခံစားတတ်သည့် အကန့်အသတ်နယ်နိမိတ်မဲ့ပြီး၊ ဘာဆိုဘာမှ မရှိသော (Voil) လေဟာနယ်ကြီးတစ်ခုကို အာရုံခံပြီးနောက် ပစ္စည်းတွေ ငွေတွေလိုက်ရှာရာမှ ဘာမျှမတွေ့ရသဖြင့် အထက်ပါ ကဗျာပိုဒ်ကို ဖွဲ့သီချင်းဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်ဟု ကျွန်တော် ထင်မိပါသည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ် ၃၀ လောက်တုန်းက ယခုကာလနည်းတူ ပစ္စည်းတွေ ငွေတွေ ပေါများခဲ့ပါသည်။ မိတ် ဆွေ ရှာတတ်ဖွေတတ်ဖို့ပဲ လိုပါသည်။ (ကဗျာဆရာ အပါအဝင် အနုပညာရှင်တို့ ကား ငွေရှာမှုအတတ်တွင် အိုင်ကျူ နိမ့်သူများ ဖြစ်ကြရာ၊ ၄င်းတို့ ငွေရှားကြောင်း ညည်းညူးသံကို ကျွန်တော် မကြာခဏ ကြားရလေ့ ရှိပါသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ ဘယ်တုန်းတမျှ ငွေလည်းရှား တယ်မထင်၊ ပစ္စည်း လည်းရှားတယ်မထင်ခဲ့၊ ကျွန်တော့်မှာ ငွေမရှိ၊ ပစ္စည်းမရှိခြင်းသာဖြစ်သည်။ လူတစ်ချို့က “ပစ္စည်းတွေ ဈေးကြီးလိုက်တာ” ဟု ခိုငှက်တွေလို ညည်းတတ်ကြ သည်။ အမှန်က ဈေးကြီးခြင်းမဟုတ်၊ သူတို့မှာ ငွေနည်းနေ၍၊ ပစ္စည်းတန်ဖိုးကို လိုက်မမီနိုင်ခြင်း မဟုတ်ပါလား၊ ကျွန်တော်၏ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က “ဆိတ်သားရှားလိုက်လေဗျာ' ဟု ခိုသံပေးလာသောအခါ ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော်၏အိမ်မှ တစ်ခေါ်သာသာမျှသာ ဝေးသည့် မွေးမြူရေးခြံတစ်ခုသို့ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်သွားပြီး “ကြည့်စမ်းပ ကိုယ့်လူရယ်၊ ဆိတ်သား ဘယ်မှာရှားလို့လဲ” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။ စနစ်တကျ တည်ဆောက်ထားသည့် ထိုခြံဝင်းကြီးထဲမှ အမိုးအကာလုံခြုံသော လှောင်အိမ်မြောက်များစွာထဲတွင် မြောက်များစွာသော ဝဖြိုးဆူဖြိုးလှသည့် ဆိတ်များ၊ သိုးများ ရှိနေပါသည်။

ကမ္ဘာမြေပြင်က သူ့နဂိုအတိုင်း တည်တန့်နေပြီး လူတွေကသာ စက္ကန့် နှင့်အမျှ တိုးပွားနေသော ကျွန်တော်တို့၏ တမ္ဘာလောကတွင် အပေါများဆုံး ဖြစ်သော အရာသည် စိန်၊ ရွှေ၊ ငွေ၊ ကျောက်သံပတ္တမြားတွေ မဟုတ်ပါ။ အသုံးပြု စရာ အီလက်ထရွန်းနစ် ပစ္စည်းတွေမဟုတ်ပါ။ “ပညာရွှေအိုး၊ လူမခိုး” ဟူသော ဆိုရိုးစကားလာ ... ပညာကိန်းဝပ်ရာ စာအုပ်စာပေတွေလည်း မဟုတ်ရပါ။ ရုပ်ကို အာဟာရ စောင့်သည် ဆိုသော်လည်း ဓမ္မတရားနှင့်အညီ၊ ရုပ်ဖြင့်ဖွဲ့စည်း တည်ဆောက်ထားသော ကျွန်တော်တို့၏ ခန္ဓာအတ္တဘောတွေကို အစဉ်မပြတ်ထောက်ပင့် ဝိုင်းရံထားကြသည့် အစားအသောက်တွေသာ ဤကမ္ဘာလောကမှာ အပေါများဆုံး အလျှံပယ် အကြွယ်ဝဆုံး ဖြစ်သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ ယင်းသို့ ပေါများဖို့ လည်း အရေးအကြီးဆုံး အချက်အချာအကျဆုံး မဟုတ်ပါလေ လော ...။ကျွန်တော်တို့ကား ... စားရေရိက္ခာ အစာရေစာ ပေါကြွယ်ဝသည့် မြေကမ္ဘာ၏ အစိတ်အပိုင်းမှာ လူ့ဘဝကို ရရှိခဲ့ကြသည့်အတွက် ကံထူးကြလေစွ။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ဧရိယာ မိုင်ပေါင်းများစွာ ကျယ်ဝန်းသည့် “စပါးကျီ' ကြီးတွေ ရှိနေကြသည် မဟုတ်ပါလော။ ကျွန်တော်တို့၏ မရေမတွက်နိုင်သော မြစ်ချောင်း အင်းအိုင်များတွင် တစ်ချိန် ဘီလီယံပေါင်းများစွာရှိသည့် ပုဇွန်၊ ကဏန်း၊ ငါး၊ လိပ်၊ မကန်းတွေ ပေါလှ ပါဘိတောင်း ... ကျွန်တော်တို့၏ ရှုမျှော်မဆုံးသောတောင်တောစုံမြိုင်ကြီးတွေကလည်း အမျိုးအစားစုံလှစွာသည့် သီးနှံသစ်ဖု သစ်ဥ တွေကအစ ပျားရည်၊ ပျားသလက် အလယ်၊ သမင်၊ ဒရယ်၊ ချေငယ်၊ စိုင်၊ ဆတ်၊ ဖွတ်၊ ပဒတ်အထိ ကျွန်တော်တို့၏ ပါးစပ်ပေါက်များထဲသို့ ထည့်သွင်းဖြည့်လောင်းပေးနေကြသည် မဟုတ်ပါလော၊ မိတ်ဆွေသာ အစားအသောက် ဇီဇာမကြောင်လျှင် မြွေအမျိုးမျိုး၊ ဖားအမျိုးမျိုး၊ ကင်းလိပ်ချော၊ ပုတ်သင်တို့ကို သာမက၊ နွားချေးပိုးလောင်းများ၊ မြို့ တောင်ပို့ထဲမှ မင်းများ၊ ကင်းမလက်မည်း များကိုလည်း အာဟာရအဖြစ် သုံးဆောင်နိုင်သေးသည်။ ကျွန်တော်တို့ဆီတွင် အမျိုးအမည်စုံလှစွာသော ချတ်ပုံ၊ ပြုတ်ပုံ ကွဲပြားကြသော ဟင်းလျာ အာဟာရ တွေလည်း မရေမတွက်နိုင်အောင် ရှိသည်။ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ဟင်းလျာ၊ အညာဟင်း လျာ၊ တောင်ပေါ် ဟင်းလျာ၊ ပင်လယ်ပိုင်းဟင်းလျာ စသည်ဖြင့် နယ်မြေဒေသ အလိုက် ရသာခြားနားသည့် အာဟာရတွေ စား၍မကုန် လှူ၍မခန်းအောင် တုံလုံပြည့်ဝစေသည်။ “ဆီကိုရေချိုး၊ ဆေးရိုးမီးလှုံ၊ စပါးတောင်လိုပုံ' ဟူသော စကား ဥပမာသည် ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ၏ အာဟာရချမ်းသာမှုကို ရည်ညွှန်း ခြင်းဖြစ်သည်။ ကဗျာလင်္ကာစာသမားတို့ကလည်း ရှေးကတည်းကပင်၊ အောက် အလွှာက လူသားတွေ ဖြစ်ဘိငြား၊ အစားအသောက် လှိုင်လှိုင်ထွေးခဲ့ရကြောင်း မှတ်တမ်းတင် စာဖွဲ့များ ရေးသားခဲ့ကြသည်၊ (မိတ်ဆွေ အကျယ်သိလိုပါက ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ၏ တျာချင်းများ၊ ဦးကြီး၏ လွမ်းချင်းများကို ရှုပါလေ)

ယခုကာလတွင် ကျွန်တော်တို့ သည် ကိုယ့်မြေကိုယ့်ရေထွက် အာဟာရ၊ ကိုယ့်ရိုးရာ အာဟာရများကို သာမက၊ တိုင်းခြားအာဟာရတွေကိုပါ ဖောဖော သီသီ စားသုံးဝါးခွင့် ရနေကြပြီဖြစ်၏။ ကျွန်တော်တို့သည် အင်တာနေရှင်နယ် လက်ဖက်ရည် ကော်ဖီရည်များသာမက၊ အင်တာနေရှင်နယ် ပေါင်မုန့်၊ ကိတ်မုန့်၊ရေတ်ကာ၊ ကွတ်ကီး၊ ဒိုးနတ်များကိုပါ စိတ်တိုင်းကျ မျိုးချနေကြ၏။ နံနက်ကာလ အစာအဖြစ် ယခင်လို ကောက်ညှင်းပေါင်းနှင့် ဘူးသီးကြော်ကို မသုံးကြတော့ဘဲ “စူပါကော်ဖီမစ်” နှင့် “ဝမ်း(န)ဒါး” ပေါင်မုန့်ကို ယူရိုပီယန် နံနက်စာအလား စတိုင် ထွားထွားနှင့် သုံးဆောင်တော်မူကြ၏။

တစ်လောက ကျွန်တော်၏မိတ်ဆွေ “ကိုဘူးယိုဆိုသူက “လာဗျာ၊ အိတ်စဲ လင့်မှာ စူပါကွေကာအုတ် သွားသောက်ရအောင်ဗျာ” ဟု ကျွန်တော့်ကို ဖိတ်မန္တက ပြုလာသည်။ ပထမတော့ ကျွန်တော် နားမလည်။ “အိတ်စဲသင့်” တို့ “တွေကာ အုတ်” တို့ဆို တာတွေကို ဘာမှန်းမသိ။ နောက်မှ ... “အိတ်စဲလင့်” ဆိုတာက Excellent အမည်ရှိ မြန်မာလူမျိုးပိုင် စားသောက်ဆိုင်၊ ‘တွေကာအုတ်” ဆိုတာတ (Qulcer ဂats ခေါ် မြန်မာတို့၏ မုန့်ဆန်းစေ့နှင့်တူသော အင်္ဂလိပ် ဂျုံစေ့မှုန့် လက်ဖက်ရည်ဖြစ်ကြောင်း သတိရလာ၏၊ “ကျေးဇူးပဲဗျာ၊ ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ထမင်းကြော်နဲ့ ငါးခြောက်ဖုတ်စားပြီး၊ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတွေ သောက်လာလို့ ဗိုက်တင်းနေတယ်။ နောက်များမှ လိုက်တော့မယ်ဟု ကျွန်တော်က ယဉ်ကျေးသမှု နှင့် ငြင်းပယ်ခဲ့ပါသည်။ “ကွေကာအုတ်ဆိုတာ ကျုပ်တို့ မူလတန်းကျောင်းသား ကတည်းက ကျောင်းမှာ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ် အလကားသောက်ရတဲ့ ဂျုံပြုတ်ပါ" ဟူသော စကားကိုမူ မိတ်ဆွေ “ကိုဘူးယို' အား မပြောလိုက်တော့ပါ။ ထို့နောက် တိုဘူးယို ထွက်ခွာသွားလျှင် ဆာလောင်နေသော ကျွန်တော်သည် လမ်းထိပ်ရှိ “အိုးကလေး ဘိန်းမုန့်' သည် ဒေါ်ဘုမ၏ဆိုင်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လှမ်းလာခဲ့ပါ သည်။

                   ကျွန်တော်က အနောက်တိုင်း အစားအသောက်တွေကို မနှစ်မြို့၍ မဟုတ်။ ကြိုက်ပြီး စွဲလန်းသွားလျှင် ကျွန်တော့်လို “ဘိုင်ကျ' နေသည့်အကောင် စားချင်သောက်ချင်ပါလျက် အခက်တွေ့ကာ အိမ်မြှောင်အပြီး ပြတ်ဘဝရောက်မှာ စိုး၏။ အနောက်တိုင်းအာဟာရတွေကို တတ်နိုင်သလောက် ‘ဝေရာမဏိ" ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ အစာအာဟာရမှန်သမျှ ကျွန်တော်တန်ဖိုးထားကာ လေးလေးစားစား ဝါးမျိုစား သောက်လေ့ရှိပါသည်။ လမ်းဘေးက “အိုးကလေး ဗယာကြော်' သည် ကစ္စနားဆိုသော ကုလားကြီးကိုလည်း “သူငယ်ချင်းကြီး” ဟု ခေါ်ဝေါ် သုံးနှုန်းပါသည်။ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံမှာ ကမ္ဘာကျော် ဟင်းလျာသမိုင်း သုတေသီ၊ အစာ အာဟာရ ဝေဖန်ရေးပညာရှင် ဟင်းလျာအစားအသောက်ဆိုင်ရာ စာအုပ် (၇) အုပ် ရေးသားခဲ့ဖူးသော “ဒိုရင်းဖနန်းဒက်(၆)" (Drect Tcrnandez) က “အစားအသောက်ဟာ အမြဲတမ်း သမိုင်းပဲ။ ဒါ့အပြင် အစားအသောက်ဟာ သူ့ နှောင်ထုံး၊ လူ့ယဉ်ကျေးမှု၊ လူ့သီးခြား မူပိုင်သရုပ်သကန်လည်း ဖြစ်တယ်” ဟု ပြောခဲ့ဖူးပါသည်။ ထိုဆရာမကြီးသည် တမြန်နှစ်က နယူးဝိ(စ်) မဂ္ဂဇင်း သတင်း ထောတ်နှင့် အင်တာဗျူးခဲ့ရာတွင် အရှေ့တောင် အာရှနိုင်ငံများတွင် နန်းတွင်း ဟင်းလျာ (Court Cuisinc) ရှိသော နိုင်ငံဆို၍ ထိုင်းနိုင်ငံတစ်ခုတည်းသာ တွေ့ရသည်ဟူ၍ ပြောခဲ့ပါသည်။ ဆရာမကြီး ဖနန်ဒက်(ဇ်) အကြီးအကျယ် မှား သွားပါပြီ။ ကျွန်တော်တို့ဆီတွင် ဟင်းလျာခွက် သုံးရာပြည့်မှသာ ပွဲတော်တည်ခဲ့သူ ပုဂံဘုရင် 'နရသီဟပတေ့” နန်းစံ အုပ်ချုပ်ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလော။